Είναι ωραίο να βλέπεις έναν θρύλο του αθλητισμού να σαρώνει τα μετάλλια σε πραγματικό χρόνο. Αλλά είναι εξίσου ωραίο να τον ακούς να αυτοβιογραφείται σε αυτούς τους τελευταίους του Ολυμπιακούς Αγώνες, να διαβάζεις τις σκέψεις του για τη νίκη που διψούσε να πετύχει, να εισχωρείς στα συναισθήματά του εκείνο το δέκατο του δευτερολέπτου που κατάλαβε ότι έχασε τη μάχη ή τη στιγμή που ανεβαίνει στο βάθρο. Τον διαβάζεις και αντιλαμβάνεσαι γιατί ο Μάικλ Φελπς έγινε ένας σπουδαίος αθλητής.

Για την τελευταία φορά

Η αίσθηση τού να είμαι στο τέλος κάποιου πράγματος, αυτό ένιωσα στο Ρίο. Το ήξερα, καταλάβαινα ότι ήταν πραγματικά η τελευταία φορά. Οι τελευταίες συναντήσεις, τα τελευταία ζεστάματα, οι τελευταίοι αγώνες για πάντα. Αυτή η σκέψη στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου, επέστρεφα ξανά και ξανά στο παρελθόν μου, στη ζωή μου ως κολυμβητή για 24 χρόνια. Κι όλα αυτά με συγκινούσαν. Είναι κάτι που δεν σκεπτόμουν στο Λονδίνο, είναι η απόδειξη ότι αυτή τη φορά ήταν η αλήθεια, ακόμη και αν πολλοί δεν το πιστεύουν. Τελείωσε, φτάνει. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κλείσεις μια καριέρα από το να κερδίσεις άλλα πέντε χρυσά και ένα αργυρό σε μια Ολυμπιάδα.

Για τη νίκη που ήθελε οπωσδήποτε

Δούλευα πάντα στη ζωή μου με τη σκέψη ότι μπορώ να γίνω καλύτερος. Πριν από τους αγώνες του Ρίο σκεπτόμουν ότι θα ήταν πραγματικά φανταστικό να σπάσω κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ ή κάποιο προσωπικό δικό μου. Εσπασα ένα προσωπικό μου αλλά όχι κάποιο παγκόσμιο: ήταν στην σκυταλοδρομία 4Χ100. Αλλά τελικά πήρα από το Ρίο αυτό που ήθελα. Κάτι με το οποίο ήθελα σίγουρα να γυρίσω πίσω ήταν η νίκη στα 200 μέτρα πεταλούδα. Ηθελα να αποσυρθώ με εκείνο το χρυσό.

Για την άλλη συγκίνηση

Εκείνο που συγκίνησε περισσότερο σε αυτήν την Ολυμπιάδα, πέρα από τη νίκη στα 200 μέτρα πεταλούδα, ήταν ότι περνούσα τον χρόνο μου με την ομάδα. Υπήρχαν καμιά τριανταριά νέοι και ήταν ωραίο να μιλώ μαζί τους και να τους σφίγγω το χέρι. Ηταν ωραίο που εκλέχθηκα για πρώτη φορά αρχηγός, που είχα τη σημαία. Νομίζω ότι τα πράγματα δεν μπορούσαν να πάνε καλύτερα σε αυτήν την Ολυμπιάδα.

Για την αποδοχή της ήττας

Οταν ακούμπησα το πλακάκι της πισίνας στα 100 μέτρα πεταλούδα ήξερα ότι ήμουν πίσω. Σκέφτηκα: «Λοιπόν, αυτό ήταν; Η τελειότητα θα τελειώσει ή θα φανώ και πάλι τυχερός;». Στο παρελθόν είχα υπάρξει πολύ τυχερός στα 100 μέτρα πεταλούδα καταφέρνοντας να ακουμπήσω πρώτος. Αυτή τη φορά ακούμπησε ο Τζόε Σκούλινγκ, ένα μεγάλο ταλέντο. Υψωσα το βλέμμα προς το ταμπλό και είδα το «2» δίπλα στο όνομά μου. Σκέφτηκα: «Εντάξει, το δέχομαι. Καλά είναι κι έτσι. Το 51.1 είναι πιο γρήγορος χρόνος από αυτόν που είχα κάνει στο Λονδίνο, καλά είναι κι έτσι».

Για τη χαρά της μοιρασιάς

Μετά είδα τον Τσαντ λε Κλος, κοίταξα το ταμπλό και είδα ότι ήμασταν ισοπαλία. Μετά είδα τον Λάζλο Τζεχ, ξανακοίταξα το ταμπλό και ήμασταν όλοι ισοπαλία. Με τον Λάζλο είμαστε αντίπαλοι, νομίζω εδώ και δώδεκα χρόνια, με τον Τσαντ έχουμε δώσει ωραίες μάχες τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ήταν πραγματικά ωραία η αίσθηση να βρίσκομαι εκεί πάνω με αυτούς τους δυο στον τελευταίο προσωπικό μου αγώνα και να μοιράζομαι στο βάθρο το αργυρό μετάλλιο.

Για την κληρονομιά του στην κολύμβηση

Η φωτογραφία με τον Σκούλινγκ μου προκάλεσε μια σκέψη την οποία τώρα έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι πλήρως: τώρα βλέπω ότι κάποια πράγματα που έκανα σε αυτό το άθλημα το μεταμόρφωσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό, ότι κατάφερα να μεταδώσω στους νέους κολυμβητές τον ενθουσιασμό για το κυνήγι του χρυσού και το γεγονός ότι δεν πρέπει να φοβούνται. Και να κάνουν μεγάλα όνειρα. Μιλάω για την Κέιτι Λεντέκι, τον Ράιαν Μέρφι. Και φυσικά τον Τζόε Σκούλινγκ. Είμαι περίεργος να δω τι θα κάνει στο μέλλον, ελπίζω ότι θα πετύχει καλούς χρόνους.

Για το μέλλον του

Δε νομίζω ότι θα μου λείψουν οι προπονήσεις. Δε νομίζω ότι θα μου λείψει το ξύπνημα τα χαράματα. Αλλά είμαι αποφασισμένος να κρατήσω την φόρμα μου. Μετά το Λονδίνο πήρα περίπου 15 κιλά, αυτή τη φορά θα το ελέγξω. Η κολύμβηση ήταν η ζωή μου για 24 χρόνια, θα μου φανεί περίεργο να την σταματήσω. Αλλά με το μωρό που φέραμε εγώ και η Νικόλ αυτόν τον χρόνο στον κόσμο, το πολύ πρωινό ξύπνημα θα συνεχιστεί. Αλλά αυτή τη φορά, ναι, θα μου αρέσει. Γι’ αυτό τώρα δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω σπίτι και να βουτήξω στην πισίνα με το μικρό μου παιδάκι. Θα διασκεδάσω μαθαίνοντάς του να κολυμπάει…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News