Σήμερα είναι μια από εκείνες τις μέρες που το παρελθόν εισβάλλει απρόσκλητο και σε καλεί να το ακολουθήσεις. Ξυπνάει θύμησες σχεδόν ξεχασμένες έτοιμες ν’ αναδυθούν με την παραμικρή νοσταλγική εικόνα.

Η μυρωδιά της υγρής γης εισχωρεί στο οσφρικό μου πεδίο. Ακούω την ανάσα μου να οσμίζεται τη νωπή φύση. Ζωντανεύουν εικόνες από το παρελθόν. Τότε που παραθέριζα με τους γονείς μου στο κάμπινγκ του Νέου Παντελεήμονα.

Ένα κάμπινγκ ξεχασμένο μέσα στη φύση. Μυρωδιές που προειδοποιούσαν για επερχόμενο μπουρίνι, μας κατέκλυζαν. Καρφώναμε με δύναμη τα πασαλάκια στο χώμα μη μας τα πάρει ο άνεμος. Μετά, ταμπουρωνόμασταν στα τροχόσπιτα. Αφήναμε υποτακτικά τη φύση να κάνει τη δουλειά της.

Αστραπές φώτιζαν τον ουρανό και ο αέρας δεν έλεγε να κοπάσει. Εμείς περιμέναμε. Υπομονετικά. Μαζευόμαστε όλοι γύρω από το τραπέζι-κρεβάτι και παίζαμε χαρτιά. Το φως φώτιζε αχνά αλλά σταθερά τους έμπειρους παίκτες. Σε καμιά δυνατή βροντή το σύμπαν σκοτείνιαζε αλλά για κλάσματα. Ίσα που προλάβαινες ν’ αλλάξεις χαρτί διεκδικώντας καλύτερη τύχη.

Και ξαφνικά ηρεμία. Απρόσμενοι επισκέπτες έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους αμέσως μετά τη βροχή. Η ειρηνική συνύπαρξη αυτονόητη. Ο ουρανός γαλήνευε και ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο κρεμόταν σαν κόσμημα από τον τεράστιο θόλο του.

Ανοίγαμε την πόρτα και βγαίναμε έξω. Επιθεωρούσαμε τον περιβάλλοντα χώρο για τυχόν απώλειες και όταν βεβαιωνόμασταν ότι όλα ήταν εντάξει έπαιρνα το ποδήλατο και κατευθυνόμουν προς την παραλία. Καθόμουν στην άμμο και το βλέμμα μου χανόταν στην άκρη του ορίζοντα. Η θάλασσα κάτι τέτοιες μέρες άλλαζε τελείως όψη. Σου θύμιζε την ξεχωριστή δύναμή της και σε γοήτευε.

Όσο χανόμουν στις σκέψεις μου, το χέρι μου ψαχούλευε ασυναίσθητα την τσέπη μου. Είχα πάντα μαζί  μου κάτι τσίχλες. Τις έλεγαν «Μπιγκ Μπάμπολ». Όταν τις έβαζες στο στόμα σου, ένα υπέροχο κοκτέιλ  ανέδυε σαν πίδακας από το εσωτερικό τους και ερέθιζε τους αισθητήρες της γλώσσας σου. Ξεχνούσες ποιος ήσουν λίγα λεπτά πριν. Ξαναγεννιόσουν.

Πριν από μερικές μέρες μου πρόσφερε μία ο γιος μου. Απογοητεύτηκα. «Τι κρίμα, σκέφτηκα, δεν είναι σαν  εκείνες τις μαγικές που ’χα δοκιμάσει τότε». Απ’ την άλλη πάλι, ίσως να φταίω εγώ. Έχω πάψει από καιρό να πιστεύω στη μαγεία.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News