Το πρώτο χρυσό μετάλλιο της Κατερίνας Στεφανίδη – και πρώτο της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου που διαδραματίζεται στο Αμστερνταμ – κρύβει μια συναρπαστική ιστορία. Αυτό που δεν μπορεί να κρύψει, είναι το σπάνιο ταλέντο της 26χρονης πρωταθλήτριας του άλματος επί κοντώ, η οποία έχει σκοπό να τρυπήσει τον ουρανό. Λίγο έλειψε να το κάνει χθες (Σάββατο). Αλλά δεν θα αργήσει.

Η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου με 4,81 μέτρα, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ αγώνων. Ποια κατείχε αυτό το ρεκόρ, από το 2006; Η εμβληματική Γελένα Ισινμπάγεβα. Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για τη σπουδαιότερη αθλήτρια του επί κοντώ όλων των εποχών. Δις Ολυμπιονίκης (το 2004 και το 2008), έχει καταρρίψει 27 φορές το παγκόσμιο ρεκόρ, και στον ανοικτό στίβο κατέχει την κορυφαία επίδοση στον κόσμο με 5,06 μ. από τις 28 Αυγούστου 2009. Στον κλειστό στίβο το ρεκόρ της είναι 5 μ. και το πέτυχε στις 15 Φεβρουαρίου 2009.

Χθες, στο Αμστερνταμ, η «σούπερ Κατερίνα» κατάφερε να εξασφαλίσει την πρωτιά με τα 4,70 μ. της πρώτης της προσπάθειας. Επειτα επιχείρησε να συντρίψει το -δικό της- πανελλήνιο ρεκόρ (4,86). Εβαλε τον πήχυ στα 4,94, όμως δεν είχε έρθει η ώρα να γράψει αυτό το κεφάλαιο στο βιβλίο με τους άθλους της.

Η εκτόξευσή της, τα δυο τελευταία χρόνια, είναι εντυπωσιακή. Δύο ασημένια (στο Ευρωπαϊκό της Ζυρίχης, το 2014, και στο Κλειστό της Πράγας, το 2015) και ένα χάλκινο στο Παγκόσμιο Κλειστού, φέτος στο Πόρτλαντ, επιβεβαιώνουν τη διαρκή ανοδική πορεία της. Αλλά, αυτό που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, είναι πως παράλληλα με τον διεθνή πρωταθλητισμό -ο οποίος απαιτεί απόλυτη αφοσίωση και πολύωρη, καθημερινή δουλειά- η Κατερίνα προλαβαίνει να κάνει το διδακτορικό της στη Νευροψυχολογία, να εργάζεται ως βοηθός καθηγητή και να διδάσκει και η ίδια, στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα.

Ναι, η Στεφανίδη είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που η κρίση έδιωξε από την Ελλάδα. Το 2009, όταν είχαν φανεί τα πρώτα μαύρα σύννεφα, το συζήτησε με τους γονείς της. Αν και αθλητές και οι ίδιοι (ο πατέρας της, Γιώργος Στεφανίδης, υπήρξε τριπλουνίστας και η μητέρα της, Ζωή Βαρέλη, σπρίντερ), την προέτρεψαν να σπουδάσει, εκμεταλλευόμενη την υποτροφία που της είχαν χαρίσει οι επιτυχίες της στον αθλητισμό. Στο μυαλό της είχε τη Βιολογία και το φημισμένο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Οταν μπήκε στο αεροπλάνο, όλοι σκέφτηκαν: να ένα ακόμη σπουδαίο ταλέντο που θα πάει χαμένο.

Και η Κατερίνα ήταν ευλογημένη από παιδί. Αρχισε το επί κοντώ στα 10 της, μετά τα 11 οι διακρίσεις έπεφταν βροχή και, προτού κλείσει τα 15 της, σημείωσε την κορυφαία επίδοση όλων των εποχών στην κατηγορία των κορασίδων, με άλμα στα 4,37 μέτρα. Ηταν γεννημένη γι’ αυτό το αγώνισμα. Αλλά, Στάνφορντ και υψηλός πρωταθλητισμός μαζί, δεν γίνεται. Γίνεται;

Παράλληλα με τις σπουδές της, αγωνιζόταν με τα χρώματα του Πανεπιστημίου. Δεν ήταν εύκολο. Πέρα από τις αυτονόητες δυσκολίες, όταν πήγε στις ΗΠΑ γνώριζε τη γλώσσα σε επίπεδο lower. Σοβαρό εμπόδιο. Οχι μόνο για τα μαθήματά της, αλλά και για τη ζωή της. Αυτό το μειονέκτημα την έκανε πολύ επιφυλακτική στις κοινωνικές της συναναστροφές. Κλείστηκε στο σπίτι και στον εαυτό της. Ποιο σπίτι, δηλαδή; Ολη μέρα στον αγώνα. Το πρωί πανεπιστήμιο και το απόγευμα προπόνηση. Και μοναξιά. Ατέλειωτη μοναξιά. Αλλά, ήταν αποφασισμένη.

Το πτυχίο στη Βιολογία δεν της ήταν αρκετό. Ακολούθησε ένα μεταπτυχιακό στη Νευροψυχολογία, που τη συναρπάζει. Αυτός ήταν -εξ’ αρχής- ο στόχος. Η ζωή της ανάμεσα σε δυο εξαιρετικά απαιτητικές δραστηριότητες άρχισε να γίνεται πιο εύκολη, όταν γνώρισε τον Μίτσελ Κρίερ. Εναν αθλητή του ιδίου αγωνίσματος, που τη συμβούλευε. Τον συνάντησε στο Φοίνιξ της Αριζόνα, όπου είχε πάει για κάποιους αγώνες. Της πρότεινε να τη φιλοξενήσει στο σπίτι του, και η Κατερίνα μετακόμισε. Σύντομα έγιναν δύο πολύ καλοί φίλοι. Περνούσαν τόσο καλά μαζί, ώστε ξεπέρασαν τα όρια της φιλίας. Παντρεύτηκαν τον Μάιο του 2015 στις ΗΠΑ.

Για την Κατερίνα και τον Μίτσελ, τα καλοκαίρια είναι πάντα ελληνικά. Εκεί στην ξενιτειά, το κορίτσι με το πλατύ χαμόγελο αγάπησε την Ελλάδα ακόμη περισσότερο. Κι έμαθε και τον σύζυγό της να την αγαπά. Οπως έχει εξηγήσει η ίδια σε παλαιότερη συνέντευξή της, «η Αμερική είναι η χώρα των μεγάλων ευκαιριών. Η αμερικανική πολιτεία διευκολύνει τον πολίτη, όμως εκεί κυριαρχεί η νοοτροπία «ζω μόνο για να δουλεύω». Ενώ στην Ελλάδα, όλα είναι οικεία, προσβάσιμα, ανθρώπινα. Κι ας λείπουν τα χρήματα και οι κοινωνικές δομές. Γι’ αυτό και, όταν οι ξένοι μαθαίνουν τον τόπο καταγωγής μου, μού μιλούν με θαυμασμό για την Ιστορία μας, την ιδιοσυγκρασία μας, τις ομορφιές του τόπου μας».

Αν και ζει τον μύθο της στις ΗΠΑ, η Κατερίνα Στεφανίδη δηλώνει οτι δεν θα άλλαζε ποτέ εθνόσημο στη φανέλα: «Είμαι και θα παραμείνω Ελληνίδα. Κουβαλάω την Ελλάδα μέσα μου, όσο κι αν η πατρίδα μου -υπό τις σημερινές συνθήκες- κάποιες φορές με πληγώνει». Επειτα, μη νομίζετε οτι σε αυτή τη μεγάλη και πλούσια χώρα είναι όλα καλώς καμωμένα. Ακόμη και στην Αμερική, ο δρόμος της ελληνίδας πρωταθλήτριας προς τη δόξα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Μπορεί να μην προπονείται σε στάδια στα οποία μπαίνει το νερό της βροχής, όπως συμβαίνει με πολλούς πρωταθλητές στην Ελλάδα, όμως και στη δική της ζωή οι δυσκολίες είναι πολλές.

Αρχισαν, κυρίως, όταν πήρε το πτυχίο της από το Στάνφορντ και πέρασε στην ανώτερη πίστα σπουδών. Πλέον, για να κάνει τις προπονήσεις της, έπρεπε να διανύει οδηγώντας μεγάλες αποστάσεις, να πληρώνει από την τσέπη της τον προπονητή και τις θεραπείες της, να προετοιμάζεται οπουδήποτε μπορούσε να βρει πρόσφορο έδαφος: στον δρόμο, στα δάση ή σε αυλές σπιτιών. Κάποιο κλειστό στάδιο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει, δεν υπάρχει. Χειμώνα – καλοκαίρι προπονείται σε ανοιχτό. Καλύτερα στην Ελλάδα, που οι στέγες μπάζουν. Τουλάχιστον, υπάρχουν. Στις ΗΠΑ, αν δεν ανήκεις σε κάποιον αθλητικό σύλλογο, οι συνθήκες πρωταθλητισμού δεν είναι εύκολες.

Ο επόμενος ορατός μεγάλος στόχος της είναι το Ρίο. Με τη φόρα που έχει πάρει, κάθε χρώμα μεταλλίου είναι πιθανό να κρεμαστεί στο στήθος της. Αλλά -Ολυμπιονίκης ή όχι- η Στεφανίδου έχει, ήδη, κάνει την Ελλάδα περήφανη. Για την προσπάθεια, τον αγώνα, την υπομονή, την αισιοδοξία της. Για όλα αυτά στα οποία οι Ελληνες έχουν ανάγκη να πιστέψουν.

Κάποτε τη ρώτησαν, αν η επιτυχία είναι το παν. «Πιο σημαντικό από την επιτυχία, είναι να νιώθεις χαρούμενος», απάντησε. Και συνέχισε τη δουλειά της: να προσπαθεί να δώσει χαρά στην πικραμένη χώρα της. Μιά χαρά τα καταφέρνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News