Πριν καμιά δεκαετία και βάλε, όταν αρχίσαμε να συχνάζουμε στα πανεπιστήμια αυτής της γαμοχώρας, παρλάραμε με τις ώρες περί εμπορευματοποιημένης κοινωνίας με τον Μητσάρα αραχτοί στο καφενείο της σχολής (οι υπόλοιποι δεν ευκαιρούσαν. Εφτιαχναν βαλίτσα για να πάνε Μύκονο με τη ΔΑΠ). Λέγαμε λοιπόν ένα σωρό δυσοίωνα για το μέλλον αλλά δεν είχαμε καν φανταστεί την ξεφτίλα που θα βιώναμε σε λίγα χρόνια. Διότι τότε, αν θυμόσαστε παίδες μου αγαπημένοι, οι δημοσιογράφοι, οι καλλιτέχνες, οι σεφ, η κουτσή Μαρία τέλος πάντων που ήταν σε θέση να διεκδικήσει σπόνσορα, τηρούσε μια διακριτική απόσταση απ’ αυτόν και τη μπίζνα γενικότερα. Η υποψία και μόνο ότι «πουλιόταν» για τα φράγκα του σπόνσορα, ότι νόθευε την ιερή τέχνη του (λέμε τώρα) για να παχύνει τον τραπεζικό λογαριασμό του τον έκανε να φρικάρει από υψιπετή αποτροπιασμό. Για να λέμε του στραβού το δίκιο αυτό ακριβώς έκανε αλλά δεν το παραδεχόταν ακόμα να του έβγαζες τους φρονιμίτες με τανάλια.

Η διάβρωση υπήρξε σταδιακή, όπως κάθε σωστή διάβρωση. Είχε φερ’ ειπείν η Καναγιοταρέα μια εκπομπή στο ραδιόφωνο με σπόνσορα το ουίσκι DRINKITBITCH. Τελείωνε η Καναγιοταρέα και στο διαφημιστικό διάλειμμα έβγαινε ηχογραφημένο σποτάκι όπου μια άλλη αισθαντική φωνή καλούσε τους φαν της Καναγιοταρέα να πιούνε αυτή την ουίσκι για να ξεχάσουν αυτά που ακούνε. Ωραία πράματα δηλαδή, νοικοκυρεμένα. Αλλο η δημοσιογραφία, άλλο η διαφήμιση. Απλώς η διαφήμιση χρησιμοποιούσε διακριτικά τη λάμψη της περσόνας για πουλήσει καμιά φιάλη παραπάνω.

Σε λίγο όμως η κατάσταση άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα. Οταν ερχόταν η ώρα του διαφημιστικού διαλείμματος δεν σταματούσε η Καναγιοταρέα για να ξεκινήσει το σποτάκι. Εκανε η ίδια αυτοπροσώπως εισαγωγή στο σποτάκι λέγοντας, «ας κάνουμε τώρα ένα διάλειμμα γιατί το ουισκάκι DRIKNITBITCH έχει να μας πει κάτι που θέλουμε να ακούσουμε». Η αλήθεια είναι ότι εμείς καθόλου δεν θέλαμε να ακούσουμε τι έχει να πει η DRINKITBITCH. Η Καναγιοταρέα ήθελε γιατί της είχαν υποσχεθεί περισσότερα φράγκα άμα έλεγε με το διάσημο στοματάκι της δυο λογάκια για τη φίρμα.

Οταν τους πρωτάκουσα έπαθα σοκ. Η Καναγιοταρέα με τ’ όνομα βαρύ σαν ιστορία κάνει πρόμο τα ουίσκια; Μετά το συνήθισα. Ε, είπα από μέσα μου, δεν είναι χοντρό πρόμο, άλλωστε η ζωή είναι ακριβή για τις Καναγιοταρέες, η πισίνα χρειάζεται απολύμανση και πρέπει επιτέλους να αλλάξει τη τζιπάρα με μια μεγαλύτερη για να χωράνε οι μεγαλύτερες βαλίτσες της. Αυτό λέγεται μιθριδατισμός παίδες μου. Είμαι σίγουρη ότι το χετε πάθει και σεις. Αρχίζεις να καταπίνεις σιγά σιγά το δηλητήριο σε μικρές δόσεις που μεγαλώνουν σταδιακά και όταν σου δίνουν στο τέλος ένα ολόκληρο φιαλίδιο φαρμάκι εσύ το πίνεις χαμογελαστός σαν ηλίθιος. Εχεις γουρουνοπετσιάσει πια!

Οπως ξέρετε έχω καταργήσει την τηλεόραση δυο χρόνια και τώρα. Κατεβάζω και βλέπω τις σειρές μου από το λαπτοπ. Η Τουβού κάθεται σκονισμένη, ατιμασμένη και εγκαταλελειμμένη στη γωνία σαν τη Γεωργία Βασιλειάδου στο «Δεσποινίς ετών 39». Ετσι ο μιθριδατισμός ανακόπηκε και το μάτι μου ξανάγινε καθαρό. Προχτές λοιπόν που την άνοιξα για να δω αν παίζει ακόμα ή αυτοκτόνησα στα μουλωχτά από κατάθλιψη, έπεσα πάνω στην εκπομπή της Μενεγάκη. Είδα για πέντε λεπτά, όσο διάστημα πήρε σε όλες τις τρίχες της πλούσιας κώμης μου να ορθωθούν. Αυτή δεν είναι εκπομπή παίδες μου, περίπτερο είναι. Η Ελενίτσα χαχανίζουσα, μπεμπεκίζουσα, φωσφορίζουσα όπως πάντα κατάφερε να πουλήσει μέσα σε πέντε λεπτά τα κραγιόν REDHOT, τα παπούτσια PATAME, τα κοσμήματα παραλίας SEAHORSE. Αν άντεχα ακόμα πέντε λεπτά μπορεί να είχε πουλήσει και κανα διαμέρισμα στο Φάληρο. Η άνεση, η χαλαρουίτα με την οποία έσπρωχνε τα προϊόντα ακατάπαυστα με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Πήγα σε άλλους σταθμούς με τρεμάμενο χέρι. Παντού τα ίδια. Και χειρότερα δηλαδή γιατί η Ελενίτσα πάντα πουλούσε κάτι. Οι άλλοι που πουλούσαν μούρη διανοούμενου πώς κατάντησαν έτσι; Ηθοποιοί του σοβαρού και του ασόβαρου θεάτρου έκαναν σκετσάκια με βάση το προϊόν (ζαμπόν, κοτόπουλα ΜΗΦΑΣ, λεμονίτες, τα πάντα όλα), σεφ μαγείρευαν μεσογειακές πειραγμένες φακές μόνο με το ελαιόλαδο ΦΑΕΛΑΔΙΚΙΕΛΑΒΡΑΔΙ γιατί αλλιώς γίνονται δύσπεπτες και ηπειρωτικές αντί για μεσογειακές. Τρελάθηκα παίδες μου αγαπημένοι. Αρχισα να ξεφυλλίζω τα περιοδικά στα περίπτερα. Δεν ήταν περιοδικά, περίπτερα ήταν και τα ίδια. Ο,τι ήταν τυπωμένο εκεί μέσα ήταν πληρωμένο από κάποιον. Ούτε ένα γαμοάρθρο δεν ήταν κανονικό. ΟΛΑ έμμεση ή εντελώς και ξεδιάντροπα άμεση διαφήμιση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Αφεντικό έχω κάτι θεματάκια με τις διακοπές. Μπορείς να μου βρεις σπόνσορα για να αράξω κάνα τρίμηνο στην Ικαρία; Θα προτιμούσα κανένα τζιν. Με το αζημίωτο φυσικά. Εγώ υπόσχομαι να είμαι λιώμα κάθε βράδυ και να κερνάω σφηνάκια της συγκεκριμένης μάρκας σε όλους τους άφραγκους γκρούβαλους με την ελπίδα πως όταν γεράσουν, στανιάρουν και μπουν στην παραγωγή, θα πίνουν πάντα αυτό το τζιν δίπλα στην πισινάρα τους για να θυμούνται τη νιότη τους που λεγε πως θα γινόταν άλλοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News