Το Σύνταγμα μια χώρας είναι μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την σωστή λειτουργία της. Στην Ελλάδα έχουν υπάρξει πολλά Συντάγματα αλλά λειτουργικά και άλλα που οδήγησαν σε αδιέξοδο. Κύριο πρόβλημα συνήθως ήταν το πολιτειακό  που επιλύθηκε μόνο το 1974.  Επιπλέον η αποδοχή του Συντάγματος όπως έχει σήμερα από τις δύο μεγάλες παρατάξεις κατά την Μεταπολίτευση  έγινε μόνο  όταν έγινε η αναθεώρηση του 2001 όπου  το ΠΑΣΟΚ δέχθηκε και διόρθωσε το Σύνταγμα του ‘74 και η Νέα Δημοκρατία δέχθηκε την αφαίρεση εξουσιών από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας που πραγματοποιήθηκε στη αναθεώρηση του 1985. Το 2004 ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια αναθεώρηση η όποια δεν είχε ουσία αλλά ούτε και προσέφερε  τίποτα.  Αυτή η προσπάθεια έγινε κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους και ο δημόσιος διάλογος πραγματοποιήθηκε μόνο στα παράθυρα των καναλιών αφού επικράτησε η κοκορομαχία ανάμεσα  στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Σήμερα έχει ξανά αρχίσει μια συζήτηση για  την αναθεώρηση του Συντάγματος που φοβάμαι ότι πάλι θα επικεντρωθεί  σε ανούσια θέματα. Για να  υπάρξει αναθεώρηση  πρέπει να αρχίσει ένας διάλογος στη κοινωνία  μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, και με ανοιχτές εκδηλώσεις προς τον λαό. Προτάσεις προς συζήτηση θα μπορούν να καταθέσουν κάθε ομάδα πολιτών που θα τις υποστηρίξει με τις υπογραφές  ένας εύλογου αριθμού πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου. Τέλος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το εργαλείο του δημοψηφίσματος για γνωρίζει η πολιτεία τη βούληση του λαού  χωρίς όμως να έχει δεσμευτικό χαρακτήρα. Αυτή η συζήτηση θα πρέπει  να διαρκέσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα  τουλάχιστον δύο χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια πολλές ιδέες υπάρχουν στο μυαλό μου για αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο Σύνταγμα. Αρχικά θα πρέπει να υπάρξει μια πιο ξεκάθαρη διάκριση των εξουσιών αφού η νομοθετική εξουσία  πρέπει να μην έχει καμία σχέση με την εκτελεστική δηλαδή ο βουλευτής να μην μπορεί γίνει μέλος της κυβέρνησης. Με αυτόν τον τρόπο η άποψη και η ψήφος του βουλευτή δεν θα εξαρτώνται από τη θέση του υπουργού  που κατέχει ούτε από την πιθανή υπουργοποίηση. Με αυτόν τον τρόπο  ο βουλευτής θα επικεντρωθεί στο νομοθετικό έργο και στον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Δεύτερον πρέπει να υπάρξει η μέριμνα  για δημιουργία μη κερδοσκοπικών ιδιωτικών  πανεπιστημίων. Δηλαδή τα κέρδη  τους  να  επενδύονται ξανά στην έρευνα και την εκπαίδευση. Ως αποτέλεσμα  θα μπορέσει υπάρξει ιδιωτική χρηματοδότηση στην έρευνα και σύνδεση με την αγορά εργασίας έτσι ώστε να οδηγήσει και τα δημόσια πανεπιστήμια προς αυτή την κατεύθυνση. Στη συνέχεια η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας να γίνεται από ένα διευρυμένο σώμα που θα αποτελείται από βουλευτές, δημάρχους και περιφερειάρχες  όπως και προσωπικότητές που θα προτείνει κάθε κόμμα. Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι η εκλογή απευθείας από το λαό  θα μας οδηγούσε πάλι σε συγκρούσεις και διχόνοια, επιπλέον θα μετατρεπόταν το πολίτευμα προεδρική Δημοκρατία.  Όπου τότε θα έπρεπε να δημιουργηθεί για προστασία του πολιτεύματος και γερουσία και θα ήταν αρκετά δύσκολο να ψηφίζεται ένας νόμος στην Ελλάδα από δύο  σώματα. Δεν έχουμε δημιουργήσει ακόμα αυτήν την κουλτούρα. Τρίτον η διάλυση του σώματος της βουλής  να μην μπορεί να πραγματοποιηθεί  με κάθε ευκαιρία αλλά  θα πρέπει να υπάρχει κάποιο χρονικό όριο ή να υπάρχουν αρκετές προστατευτικές  δικλίδες που να το καθιστούν αρκετά δύσκολο. Αυτό ίσως μας οδηγούσε σε πιο σταθερές συνεργασίες και κυβερνήσεις. Τέταρτον  θα πρέπει να θεσπιστεί ένα πιο αναλογικός νόμος. Αυτό  δεν πρέπει να ερμηνευθεί σαν  πρόταση για μια απλή και ανόθευτη αναλογική που θα δυσχέραινε την δημιουργία  κυβερνητικών συνασπισμών. Ως αντιπρόταση θα πρότεινα ότι ο μετεκλογικός συνασπισμός κομμάτων ή το κόμμα που θα συγκέντρωνε ένα εκλογικό ποσοστό του 40% με 45% να του δίνονται σαν μπόνους κάποιες έδρες. Επίσης  μια πρόταση  είναι η δικαστική  και η στρατιωτική ηγεσία να ορίζονται ανάλογα τα χρόνια εμπειρίας  και παραγωγικότητας. Χωρίς η εκάστοτε  κυβέρνηση  να διαλέγει τα άτομα τις αρεσκείας της και παρακάμπτοντας  την επετηρίδα. Τέλος η θέσπιση ενός συνταγματικού δικαστηρίου θα βοηθούσε στον να ελέγχαμε κατά πόσο συνταγματικά ορθοί είναι οι νόμοι που ψηφίζει η νομοθετική εξουσία και κατά  πόσο πρέπει να εφαρμοστούν.

Δεν ξέρω  αν οι αλλαγές που προτείνω είναι στη σωστή κατεύθυνση και άμα υπάρχουν άλλες που θα μπορούσαν να γίνουν, αλλά γνωρίζω ότι  όσο τα χρόνια περνούν, έτσι και τα Συντάγματα πρέπει να εκσυγχρονίζονται. Άρα είναι η ώρα να κάνουμε βήματα μπροστά σαν χώρα και σε αυτόν το τομέα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News