Ηταν η πρώτη «επίσημη» ημέρα του καλοκαιριού και στο βοηθητικό προπονητικό κέντρο του ΟΑΚΑ βρίσκονταν λιγοστοί αθλητές. Είναι αυτοί οι «περίεργοι» που αγνόησαν τις παραλίες για να κάνουν την καθιερωμένη τους προπόνηση κάτω από τον καυτό αθηναϊκό ήλιο. Κάπου εκεί συναντήσαμε τον Αγγελο Βασιλείου. Εναν 18 χρονο που μεγάλωσε με αναπνευστικά προβλήματα και πλέον ετοιμάζει τις αθλητικές βαλίτσες του για ένα από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ.

«Εμένα αυτό που με ‘‘γεμίζει’’ είναι η κούραση» θα μας πει ο ίδιος λίγη ώρα αργότερα. Είναι χαμογελαστός και δεν σκέφτεται δευτερόλεπτο πριν απαντήσει σε κάθε ερώτηση. Εχει την αυτοπεποίθηση ενός παιδιού που πριν ακόμα ενηλικιωθεί έχει καταφέρει να διακριθεί στον στίβο, στο τρίαθλο, στο πένταθλο και στην κολύμβηση μαζί με την διαύγεια ενός νεαρού που στα διαλείμματα των προπονήσεων διάβαζε και αρίστευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις. Μετά από λίγη ώρα καταλάβαμε ότι έχει και την ταπεινότητα ενός εφήβου που μέσα σε όλα αυτά βιάζεται να πάει σπίτι για να μαγειρέψει και να βάλει πλυντήριο.

«Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό» ρωτάμε τον Αγγελο. «Κανείς από τους γονείς μου δεν είναι αθλητής και κανείς δεν ήθελε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό» μας διευκρινίζει. «Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα ‘‘περίεργα’’. Μικρός είχα άσθμα μεγάλου βαθμού. Με παρότρυνε λοιπόν ο γιατρός να πέσω στην πισίνα γιατί δεν μπορούσα να τρέξω. Είπε στους γονείς μου να ξεκινήσω στην ηλικία των πέντε. Εγώ όμως έβλεπα από πιο μικρός τον αδερφό μου να κολυμπάει και ήθελα να ξεκινήσω και εγώ. Ετσι άρχισα το κολύμπι από τριών ετών και θυμάμαι ότι πάντα ήθελα να κερδίζω. Ακόμα και όταν έχανα, έβρισκα μία δικαιολογία ότι η γραμμή του τερματισμού ήταν λίγο πιο μακριά για να συνεχίσω».

Ο Αγγελος λοιπόν μπήκε από μικρός στα βαθιά νερά του αθλητισμού. Μετά το κολύμπι και κατά την διάρκεια του λυκείου, ήρθε ο στίβος. Ακολούθησαν κάποιες διακρίσεις και έπειτα τον προσέγγισε η ομοσπονδία του πεντάθλου. «Αφού τρέχεις καλά, αφού κολυμπάς καλά, μάθε ξιφασκία, σκοποβολή και ιππασία και ξεκίνα πένταθλο» του είπαν. «Το καλοκαίρι της πρώτης λυκείου λοιπόν τα έκανα όλα μαζί, κατέβηκα και σε αγώνες. Ηταν το πιο δύσκολο άθλημα αυτοσυγκέντρωσης. Αυτό μου έμαθε να τρέχω με μυαλό» σημειώνει ο Αγγελος.

Για τον έλληνα αθλητή όλα άλλαξαν κατά την διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων. Σε ένα διάλειμμα της μελέτης έτρεξε σε μία κούρσα 1500 μέτρων και έκανε την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών από 18χρονο αθλητή. Ο Αγγελός Βασιλείου είχε πλέον στα χέρια του ένα χαρτί για υποτροφία στην Αμερική. Την ίδια στιγμή είχε καταφέρει να εισαχθεί στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.

Ο νεαρός ξεκίνησε να παρακολουθεί τα μαθήματα στο ΕΜΠ ενώ αποφάσισε πως θα κυνηγήσει και την ευκαιρία του στις ΗΠΑ. Αλλωστε ο έρωτάς του για τον στίβο είχε μετατραπεί σε αγάπη. Τον ρωτάμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σαν αθλητής – σπουδαστής στην Ελλάδα. «Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να διαβάσει κάποιος την συνέντευξη και να πει: ‘‘Ωραία τα λέει ο Αγγελος. Θέλω και εγώ να ασχοληθώ με τον στίβο’’. Η πραγματικότητα όμως είναι εξαιρετικά σκληρή» μας εξηγεί. «Το ταρτάν αυτό που βλέπεις δεν είναι κατάλληλο για να κάνουμε στίβο και σκέψου ότι βρισκόμαστε στις καλύτερες εγκαταστάσεις της χώρας. Ακόμα και στο σκάμμα με το χώμα έχουν φυτρώσει χόρτα. Ο Τσάκωνας μπορεί να έρθει να κάνει άλμα εδώ; Αμα ένας αθλητής έρχεται εδώ κάθε μέρα είναι θέμα χρόνου να βγάλει κάποιο πρόβλημα τραυματισμού».

Από την άλλη πλευρά παραδέχεται ότι δεν είναι εύκολο να αλλάξουν τα πράγματα. «Εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν και θα βρεθούν λεφτά για να φτιαχτεί ένα ταρτάν;» μας λέει ο ίδιος. «Εγώ έχω την βοήθεια των δικών μου ανθρώπων και την στήριξη των ΕΛΠΕ (Ελληνικά Πετρέλαια) που με ενισχύουν οικονομικά για τις ανάγκες που υπάρχουν. Φυσικά έχω και την βοήθεια του κ. Παπαχρήστου που με έχει στελεχώσει σαν δρομέα».

Στις 26 Αυγούστου λοιπόν, ο νεαρός θα ακολουθήσει το όνειρό του στην Αμερική. Παραμένει όμως προσγειωμένος. «Προσωπικά δεν θέλω να βγάλω χρήματα από τον αθλητισμό. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω επαγγελματίας. Οπως είχε πει και ο τσέχος δρομέας Εμιλ Ζάτοπεκ, «ένας αθλητής δεν μπορεί να τρέχει με τα λεφτά στις τσέπες του. Πρέπει να τρέχει με την ελπίδα στην καρδιά και τα όνειρα στο κεφάλι του».

Καθ΄ όλη την διάρκεια της συζήτησής μας, ο Αγγελος ρίχνει κλεφτές ματιές προς του αθλητές που εκτελούν το δικό τους πρόγραμμα ενώ ο ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από την Αθήνα. Τους περισσότερους τους γνωρίζει προσωπικά. Εδώ άλλωστε είναι το δεύτερό του σπίτι. Οταν τον ρωτάμε για τα πράγματα που του δίνουν δύναμη, χαμογελάει: «Για μένα αποτελεί κίνητρο το γεγονός ότι δεν γεννήθηκα καλύτερος από κάποιους. Και αν έγινα καλύτερος από μερικούς είναι επειδή εγώ το προσπάθησα. Και αφού έχω φτάσει σε αυτό το σημείο ενώ όταν ήμουν τριών δεν μπορούσα να πάρω αναπνοή, ποτέ δεν ξέρεις τι άλλο μπορώ να κάνω».

Η προπόνησή του έχει ολοκληρωθεί εδώ και αρκετές ώρες. Ακόμα όμως φοράει τα αθλητικά του ρούχα. Οταν πέσει ο ήλιος θα ξεκινήσει και η απογευματινή του προπόνηση. Ενα όχι και τόσο συνηθισμένο καλοκαίρι με διπλές προπονήσεις σε συνθήκες καύσωνα. Οσο για τις βλέψεις του; «Δεν είμαι από τους ανθρώπους που σκέφτομαι το μέλλον» μας απαντά χαμογελώντας. «Εγώ δουλεύω πολύ το παρόν και προσπαθώ να διαμορφώσω ο ίδιος το μέλλον μου. Μπορεί να μην γίνω ποτέ σπουδαίος αθλητής αλλά ευχαριστώ τους προπονητές μου για όσα μου έχουν δώσει. Εγώ έγινα αθλητής και άνθρωπος μυρίζοντας το ταρτάν. Αυτό το φθαρμένο πράγμα που βλέπεις με έκανε αυτό που είμαι σήμερα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News