Ολα ξεκίνησαν σε ένα οινομαγειρείον κάπου στο κέντρο της πρωτεύουσας. Είχα βάλει κάτω και τους έξι της παρέας και ως συνήθως, αγόρευα με λόγο πύρινο σαν τον Δελαπατρίδη. Ισως μάλιστα και με περισσότερο πάθος, αφού το θέμα της αγόρευσής μου, ήταν η επιστολική ψήφος στις Εθνικές Εκλογές, ένα ζήτημα με το οποίο ομολογώ, έχω καημό και ζόρι μεγάλο.

Εξεπλάγην όταν ο συνδαιτημών, συνάδελφος και φίλος Ανδρέας Πετρουλάκης εξέφρασε ισχυρότατες αντιρρήσεις για το θέμα.

Μα… πώς μπόρεσε να διαφωνήσει; Είναι απολύτως γνωστό (σε μένα) ότι έχω πάντοτε δίκαιο, σε όλα: αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τον άντρα μου… Δεν είχε  σημασία αν ο Ανδρέας προέβαλλε αντιρρήσεις ως προς την ψήφο των ομογενών, ή ως προς την ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών που κατοικούν στην τοστιέρα μου. Το θέμα ήταν ότι εξέφρασε αντίθετη από τη δική μου γνώμη. Αυτό με σόκαρε.

Σκέφτηκα να τον σύρω στα δικαστήρια, διεκδικώντας τιμωρίες και  αποζημιώσεις εκατομμυρίων. Αλλά με είχαν  ήδη προλάβει ο κύριος Καμμένος (ή ο κύριος Κουρής, μπερδεύομαι με τα εκατομμύρια). Δεν μου αρέσουν οι αντιγραφές και τα φτηνιάρικα κόπι πέιστ. Περίμενα λοιπόν, σαν τη σουπιά, να μετρηθούμε δημοσίως – και η ευκαιρία μου δόθηκε με την πρόσφατη ανάρτησή του στο Protagon με τίτλο «Γιατί είναι λάθος να ψηφίζουν οι ομογενείς».

Δεν έχω μελετήσει την πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την ψήφο των ομογενών, αλλά θα με συγχωρέσετε, διότι η διαφωνία μας με τον Ανδρέα έχει λάβει χώρα πολλούς μήνες πριν ο κ. Μητσοτάκης αναλάβει τα ηνία της παράταξής του. Εχω όμως βγάλει τα ματάκια μου να μαθαίνω «πώς το κάνουν» αλλού, αλλιώς, με τους δικούς τους απόδημους.

Κατ΄εμέ, τον 21ο αιώνα, είναι αδιανόητο μια πολιτισμένη χώρα να μην παραχωρεί το δικαίωμα της εξ αποστάσεως ψήφου στους πολίτες της που ζουν και εργάζονται εκτός των συνόρων της. Ενα σύστημα που μου άρεσε ιδιαίτερα, το βρίσκω λογικό, απλό κι δίκαιο, είναι αυτό του Καναδά:

Στις εθνικές εκλογές της χώρας δικαιούνται να συμμετέχουν εξ αποστάσεως καναδοί πολίτες, καταχωρημένοι, στην ηλικία άνω των 18 ετών. Που να έχουν όμως, αποδεδειγμένα ζήσει κάποιο μέρος της ζωής τους ως κάτοικοι Καναδά, ασχέτως χρονικού περιορισμού. Οσοι ζουν στο εξωτερικό, ακόμα και αν απουσιάζουν για πολλά χρόνια, μπορούν επίσης να ψηφίσουν, αν προσκομίσουν έγγραφα που να αποδεικνύουν ότι προτίθενται να  επιστρέψουν στον Καναδά για μόνιμη διαμονή – και μάλιστα πρέπει να δηλώσουν το πότε προτίθενται να  εγκατασταθούν. Οσοι λείπουν για λιγότερο από πέντε χρόνια, δεν χρειάζεται καν να μπουν σε αυτή τη διαδικασία (δηλαδή να αποδείξουν ότι προτίθενται να επιστρέψουν), αφού η πενταετής απουσία τους θεωρείται διάστημα κατά το οποίο εξακολουθούν να διατηρούν πολιτικούς και εθνικούς δεσμούς με τον Καναδά.

Εξυπακούεται ότι όλοι οι πολίτες που είναι εγκατεστημένοι στο εξωτερικό από στρατιωτική, διπλωματική ή κυβερνητική μετάθεση, ψηφίζουν επίσης  εξ αποστάσεως, αυτομάτως και… πανευκόλως.

Ανέφερα το παράδειγμα μιας μόνο χώρας, υπάρχουν πολλά άλλα μοντέλα. Στην Ελλάδα με τις δικές τις ιδιαιτερότητες, χρειάζεται πρωτογενής δουλειά, μελετημένη για τις δικές μας ανάγκες. Αυτό που θέλω όμως να εξηγήσω, είναι ότι υπάρχουν τρόποι, κριτήρια, μέθοδοι και λύσεις, όταν μια σοβαρή δημοκρατία επιθυμεί να συμπεριλάβει τους πολίτες της στη λήψη σοβαρών αποφάσεων. Η Γη είναι πολύ μικρή πια για να αποξενώνει του ανθρώπους από τις πατρίδες τους λόγω γεωγραφικής απόστασης. Οσο για τις ακροδεξιές, ακροαριστερές, ή ακροακραίες πεποιθήσεις για τις οποίες ανησυχεί ο Ανδρέας ότι θα «μολύνουν» το αμιγώς ελληνικό εκλογικό σώμα, δεν ξέρω, δεν είμαι μέντιουμ. Αλλα και να είναι αληθινοί οι φόβοι του αυτό είναι δικό του πρόβλημα, όχι των ξενιτεμένων ψηφοφόρων. Εκείνοι, όταν με το καλό αποκτήσουν πρόσβαση στην εθνική ψήφο, θα ρίξουν στην ηλεκτρονική ή την ταχυδρομική κάλπη αυτό που οι ίδιοι κρίνουν σωστό, και όχι αυτό που επιθυμεί ο Ανδρέας, ή εγώ, ή οι εξωγήινοι που κατοικούν στην τοστιέρα μου, μην τους ξεχνάμε κι αυτούς.

Επιτρέψτε μου να κλείσω το σημείωμα τονίζοντας την απόλαυση του να διαφωνώ, ιδιωτικώς ή δημοσίως, με έναν φίλο, τη γνώμη του οποίου,  όπως και το χάρισμα, το χαρακτήρα, και (ιδίως) την παρέα, εκτιμώ ως σπάνιο προνόμιο.

Και αν εν τέλει δεν πεισθεί ο Ανδρέας Πετρουλάκης να μετανοήσει για την εξ αποστάσεως ψήφο;

Μπορώ πάντα να του τραβήξω μια… μήνυση και αγωγή για δόλια προσβολή του αλάθητου της προσωπικότητός μου. Δεν θα χρειαστώ καν δικηγόρο – δεν είμαι εγώ σαν τους άλλους, έχω τα σαΐνια που με καθοδηγούν, μιλώντας μου μέσα από την τοστιέρα.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News