«Ευχαριστώ!  Σας ευχαριστώ όλους σας! Σας αγαπώ! Μπορείτε να το πιστέψετε; Εάν ακούγατε τους ειδικούς δεν θα το είχατε πιστέψει ποτέ. Κι όμως, νικήσαμε. Χάρις στους ευαγγελιστές. Τους νέους. Τους γέρους. Χάρις στους πολύ μορφωμένους, στους λίγο μορφωμένους. Εγώ αγαπώ τους λίγο μορφωμένους. Θα είμαι ο πιο ενωτικός πρόεδρος απ’ όλους! Η γυναίκα μου μού λέει συχνά: “Αγάπη μου γίνε πιο προεδρικός”, εγώ μπορώ να είμαι πιο προεδρικός από οποιονδήποτε άλλον. Η Χίλαρι ήταν το φαβορί αλλά την πού…ισε (σ.σ. είναι μάλλον η πιο πιστή απόδοση του schlonged, λέξης με καταγωγή από τα γίντις που ο Τραμπ χρησιμοποιεί πολύ – η Washington Post είχε αφιερώσει ολόκληρο θέμα σε αυτό). Κέρδισα όλα τα ντιμπέιτ. Εάν ήμουν προεδρικός, δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Εχουμε γίνει ο περίγελως του κόσμου, γι’ αυτό τώρα η χώρα μας χρειάζεται έναν πρόεδρο πραγματικό μεγάλο. Εγώ είμαι στέρεος, σταθερός. Εχω πετύχει πολλά πράγματα. Πήγα σε μια σχολή της Ivy League. Είμαι πραγματικά έξυπνος. Δεν έχω ανάγκη να περηφανεύομαι για τον εαυτό μου, πιστέψτε με δεν το έχω ανάγκη. Εχτισα μια αυτοκρατορία 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Δεν χρεοκόπησα ποτέ, αλλά χρησιμοποιώ τους νόμους περί χρεοκοπίας όπως κάνουν όλοι. Πουλάμε νερό. Πουλάμε μπριζόλες για 50 δολάρια κι εσείς τις αγοράζετε, κάνουμε το καλύτερο κρασί στον κόσμο. Με ό,τι καταπιάστηκα, πέτυχα. Είμαι απολύτως ήρεμος… Πετάξτε τον έξω. Πετάξτε τον έξω! Θα ήθελα να τον πλακώσω στο ξύλο! (η ασφάλεια απομακρύνει έναν διαδηλωτή, ενώ το πλήθος φωνάζει ΗΠΑ! ΗΠΑ!). Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένειά μου: τη Μελάνια, τα παιδιά μου Ερικ και Ντον, Ιβάνκα και Τζάρεντ. Θέλω να ευχαριστήσω τον Μπάρον μου (ξεχνάει την Τίφανι, κόρη του από τον δεύτερο γάμο του). Τώρα θέλω να κάνω κάτι που θα κάνει καλό στη χώρα μου. Είμαστε μια τριτοκοσμική χώρα. Ο στρατός μας είναι χάλια. Το σύστημα υγείας μας είναι ένα horror show. Δεν μπορεί η Κίνα να συνεχίζει να μας βιάζει. Είναι η μεγαλύτερη κλοπή στην ιστορία. Και το Μεξικό; Δεν μας στέλνει και τους καλύτερους. Φέρνουν ναρκωτικά, είναι βιαστές. Οι ισπανόφωνοι; Εγώ αγαπώ τους ισπανόφωνους και οι ισπανόφωνοι με αγαπούν. Οι μουσουλμάνοι; Εχω πολλούς φίλους μουσουλμάνους, αλλά δεν αφήσουμε να μπουν κι άλλοι. Οι γυναίκες; Τις αγαπώ, θα τις φροντίσω όσο κανένας άλλος. Εάν η Χίλαρι δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον άντρα της πώς θα ικανοποιήσει τη χώρα; Το κουμπί των πυρηνικών; Εάν πρέπει να ανησυχήσει κάποιος, είναι εκείνοι που βρίσκονται από την άλλη πλευρά. Μην ανησυχείτε για μένα. Σας αγαπώ όλους!».

* Ολες αυτές είναι φράσεις που ο Ντόναλντ Τραμπ έχει πει ακριβώς έτσι. Η Κάρολ Πόγκας του Guardian έκανε μια ευφυή σύνθεση επιχειρώντας να φανταστεί την επινίκια ομιλία του πιθανού 45^ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών)

Ο Αλέν Ζιπέ είναι ο λιγότερο δημοφιλής πρωθυπουργός όλων των εποχών. Αλλά τον Μάιο του 2017 θα γίνει, σύμφωνα με πολλές πιθανότητες, ο 25^ος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας – ο 8^ος της Πέμπτης.

Ποιο είναι το μυστικό του 70χρονου «σαμάνου του Μπορντό;». Η Figaro προδημοσιεύει ένα απόσπασμα του βιβλίου – μανιφέστου του Ζιπέ. Και κάνει λόγο για «σοκ». Γιατί ο υποψήφιος των Republicains για το χρίσμα προτείνει πράγματα που σχεδόν κανείς δεν έχει τολμήσει να προτείνει στους Γάλλους. Ανάμεσα σε αυτά είναι η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65 χρόνια και η κατάργηση του 35ωρου. Επειτα, προτείνει να καταργηθεί φόρος που είχε επιβάλει ο Φρανσουά Ολάντ στα εισοδήματα άνω των 300.000 ευρώ.

Ποιο είναι το μότο του Ζιπέ, του δεξιού πολιτικού που δεν εμπνέεται από τον Ντε Γκολ ή τον Σιράκ αλλά από Πιερ Μαντές Φρανς, έναν ριζοσπάστη – σοσιαλιστή πρόεδρο της Τέταρτης Δημοκρατίας, ο οποίος έχει μείνει στην Ιστορία για την ακεραιότητά του; «Λίγες και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού». Μένει να φανεί εάν θα τα καταφέρει καλύτερα αυτή τη φορά.

Εδώ και μερικές ημέρες κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο ένα κείμενο με το οποίο ζητείται η απόλυση της πολιτικής συντάκτριας του BBC Λάουρα Κένσμπεργκ επειδή υποτίθεται ότι δεν κάνει «αντικειμενικά» τη δουλειά της. Κι όπως σημειώνουν οι International Business Times, η Κένσμπεργκ δεν είναι η μόνη που έχει μπει στο στόχαστρο επειδή μεταδίδει την «λάθος» εκδοχή των γεγονότων. Ανάλογα αιτήματα είχαν διατυπωθεί στο παρελθόν τόσο για τον πρώην πολιτικό συντάκτη του BBC Νικ Ρόμπινσον όσο και για τον παρουσιαστή ειδήσεων Μπεν Μπράουν.

Ωραία, αλλά από ποιους; Ποιοι είναι αυτοί που ζητούν να απολυθούν δημοσιογράφοι επειδή δεν τους αρέσει όπως κάνουν τη δουλειά τους; Βασικός υποστηρικτής των αιτημάτων αυτών είναι μια ιστοσελίδα που, σύμφωνα με τους IBTimes, αντιπροσωπεύει ό,τι χειρότερο στη λεγόμενη «δημοσιογραφία των πολιτών». Η ιστοσελίδα λέγεται Canary και υποτίθεται ότι είναι ανεξάρτητη. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι «όργανο χυδαίους προπαγάνδας». Ο εκδότης του Canary είναι ένας από τους πιο συχνούς προσκεκλημένους του RT (πρώην Russia Today), του τηλεοπτικού δικτύου που έχει ισχυρούς δεσμούς με το Κρεμλίνο.

Τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης έχουν ασφαλώς πολλά αρνητικά, καταλήγει στο άρθρο του ο Τζέιμς Μπλάντγουορθ. Αλλά θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε αυτούς που προτιμούν την προπαγάνδα του Κρεμλίνου από το ΒBC.

Κι αν εκτός από ηλιοθεραπεία στις τεχνητές παραλίες που στήνει κάθε καλοκαίρι ο δήμαρχος του Παρισιού στις όχθες του Σηκουάνα οι Παριζιάνοι έκαναν και μπάνιο στα θολά νερά του; Ηταν μια υπόσχεση που είχε δώσει το 1988 ο τότε δήμαρχος Ζακ Σιράκ χωρίς να την υλοποιήσει ποτέ. Το μπάνιο στον Σηκουάνα, ωστόσο, επέστρεψε στην επικαιρότητα – αυτή τη φορά από την Αν Ινταλγκό. Η σημερινή δήμαρχος ενέταξε το σχέδιο στην ενδεχόμενη ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από την Πόλη του Φωτός το 2024. Ο στόχος της είναι η δημιουργία προστατευόμενων ζωνών οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν στους αγώνες και στη συνέχεια θα αποδοθούν στους πολίτες του Παρισιού για να κάνουν το μπάνιο τους.

Τα πράγματα, πάντως, δεν είναι τόσο εύκολα όσο ακούγονται. Ο βασικός λόγος είναι ότι η ποιότητα των νερών του ποταμού είναι άθλια με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η υγεία των λουομένων. Ενας άλλος λόγος είναι ότι η κολύμβηση στον Σηκουάνα απαγορεύεται με νόμο του 1923 – οι παραβάτες μάλιστα τιμωρούνται με πρόστιμο 15 ευρώ. Πριν από τρία χρόνια – επισημαίνει το γαλλικό περιοδικό – επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί ο Σηκουάνας για τους αθλητές του τρίαθλου αλλά οι υγειονομικές αρχές δεν άναψαν τελικά το πράσινο φως. Κι έπειτα είναι και το θέμα της ασφάλειας: με τόσα ρεύματα και τόσα πλεούμενα το μπάνιο στον Σηκουάνα θα ήταν επικίνδυνη.

Συμπέρασμα; Εκείνη η παλιά υπόσχεση μάλλον θα παραμείνει υπόσχεση.

«Αισθάνεστε τυχεροί; Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, το πιθανότερο είναι πως όχι. Εξίσου πιθανό είναι να πιστεύετε ότι φτάσατε στο σημείο που βρίσκεστε σήμερα χάρις στην προσπάθεια που καταβάλατε και τη δύναμη της θέλησης. Κι όμως, κάνετε λάθος».

Αρχίζει έτσι το άρθρο του Ολιβερ Μπάρκεμαν στον Guardian για τον ρόλο της τύχης στη ζωή μας. Οι πλέον αγνώμονες από αυτήν την άποψη είναι οι πλούσιοι. Πιστεύουν ότι έχουν καταφέρει τα πάντα μόνοι τους και ότι δεν χρωστούν σε κανέναν. Από αυτήν την πεποίθηση – λένε οι ειδικοί – προέρχεται και η απέχθειά τους προς τους φόρους: γιατί να βοηθήσουν τους άλλους όταν πιστεύουν ότι δεν τους έχει βοηθήσει κανένας – ούτε καν η θεά Τύχη;

Αυτό, πάντως, δεν σημαίνει ότι είμαστε περισσότερο ευγνώμονες όλοι υπόλοιποι. Κι όμως. Οποιος ζει σε μια ανεπτυγμένη χώρα – σημειώνει ο αρθρογράφος του Guardian – είναι κατ’ αρχήν τυχερός. Γιατί δεν έχει γεννηθεί σε κάποια περίοδο λοιμού αλλά ούτε και στη σημερινή Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής όπου το προσδόκιμο ζωής είναι τα 50 χρόνια. Αρκεί να λάβει κανείς υπόψη του αυτό για να καταλάβει γιατί οι βουδιστές θεωρούν ότι είναι τυχεροί για το γεγονός και μόνο ότι έχουν γεννηθεί άνθρωποι και όχι έντομα που ζουν μόνο μία ημέρα.

Κι έπειτα – συνεχίζει ο Ολιβερ Μπάρκεμαν – δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ύπαρξή μας είναι πολλές φορές προϊόν ανείπωτων τραγωδιών. «Οπως και πολλοί άλλοι, εγώ βρίσκομαι εδώ χάρις στον Χίτλερ, χωρίς τον οποίο η γιαγιά μου δεν θα είχε εγκαταλείψει ποτέ τη Γερμανία και δεν θα είχε συναντήσει τον παππού μου».

Αισθάνεται κανείς πιο τυχερός διαβάζοντας το άρθρο του Guardian. Υπάρχει, όμως, και εκείνο το σκίτσο του Αρκά. Είναι τύχη – λέει ο ήρωάς του – να γεννηθείς και να πεθάνεις Ελληνας. Αλλά όλο το ενδιάμεσο είναι ατυχία…