Οκ, η σωστή μετοχή στον τίτλο είναι αυταπατώμενοι αλλά ο νεολογισμός αυταπατημένοι είναι που ταιριάζει στ’ ανύποπτα ή υποψιασμένα θύματα των ομολογημένα αυταπατώμενων  – εκείνο το  πατημένοι τα λέει όλα. «Κατηγορείστε μας για αυταπάτες, όχι για ψέματα» η επικεφαλίδα της πολιτικής ατζέντας των ημερών -γιατί τι είναι η ζωή, μια αυταπάτη είναι- και να που μεμιάς νέοι δρόμοι ανοίγονται και στην πολιτική και στην ψυχιατρική.

Η αυταπάτη, μόνο μ’ ένα γκουγκλάρισμα, είναι η ψευδής πεποίθηση χωρίς ανάλογο εξωτερικό ερέθισμα, που βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με την κεκτημένη γνώση και την κοινή εμπειρία. Η βεβαιότητα της πεποίθησης, το αδύνατο ή η αναλήθεια του περιεχομένου και το (ωχχχχ…) αδιόρθωτο ή μη μεταβλητό είναι τα τρία στοιχεία που προσδιορίζουν την παθολογία της αυταπάτης… μια φορά αυταπατώμενος, για πάντα αυταπατημένος δηλαδή.

Με το δεύτερο γκουγκλάρισμα, η κατάταξη μπερδεύει: η εθνική μας αυταπάτη σε ποια κατηγορία ανήκει; Κάμποσα είναι τα σύνδρομα κι ας αρχίσουμε ν’ απορρίπτουμε. Δεν μπορεί να είναι το σύνδρομο «Thought Insertion», η αυταπάτη δηλαδή κατά την οποία ο πάσχων πιστεύει ότι οι σκέψεις του δεν είναι δικές του αλλά προέρχονται από άλλους, αν και μερικές φορές δεν γνωρίζει καν από πού προέρχονται. Ομως μαζί τα σκεφτήκαμε, μαζί ψηφίσαμε, μαζί πληρώνουμε.

Το σύνδρομο «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» (από το γνωστό βιβλίο) είναι  η αυταπάτη που επηρεάζει την αντίληψη του χώρου και του χρόνου γιατί ο πάσχων βλέπει γεγονότα ή αντικείμενα μικρότερα ή μεγαλύτερα από την πραγματική τους διάσταση

Ούτε μπορεί να είναι το σύνδρομο «Capgras» (από τον Ζοζέφ Καπγκρά, που το πρωτοεντόπισε) όπου αυταπάτη είναι η πεποίθηση ότι κάποιο οικείο άτομο του πάσχοντος έχει αντικατασταθεί από έναν σωσία ή απατεώνα, που εμφανίζεται πανομοιότυπος αλλά δεν είναι το ίδιο πρόσωπο. Εμείς όμως είμαστε εμείς με τις αυταπάτες μας –ποιος μπορεί ν’ αντικαταστήσει τον περιούσιο λαό των υπερυψωμένων εγώ- κι αυτός, ο επίσης αυταπατώμενος, είναι η εικόνα μας, ο Πρωθυπουργός μας.

Το σύνδρομο «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» (από το γνωστό βιβλίο) είναι  η αυταπάτη που επηρεάζει την αντίληψη του χώρου και του χρόνου γιατί ο πάσχων  βλέπει γεγονότα ή αντικείμενα μικρότερα ή μεγαλύτερα από την πραγματική τους διάσταση. Ενα θέμα υπολογισμού μεγεθών και καταστάσεων το έχουμε, είναι αλήθεια… ο Πινόκιο πάντως αυταπατώμενος δεν ήταν.

Καλό θα ήταν να είχαμε το σύνδρομο «Paris», μια παροδική κατάσταση που επηρεάζει τους επισκέπτες (συνήθως Ιάπωνες) του Παρισιού, όταν το βρίσκουν μικρότερο των προσδοκιών τους. Οι πάσχοντες βιώνουν παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις καταδίωξης αλλά θεραπεύονται με την επιστροφή στο σπίτι. Αν ίσως πάνε σπίτι τους, όσοι αυταπατώμενοι πρέπει να πάνε, λες να ξεμπερδεύουμε;

Η πιο δύσκολη αλλά και η πλέον πιθανή εκδοχή της εθνικής αυταπάτης μας είναι μάλλον το σύνδρομο «Foli a deux» (τρέλα μοιρασμένη στα δυο), όπου οι πάσχοντες είναι δύο (ή περισσότερα) άτομα, που (συνήθως) ζουν κοντά και μοιράζονται την ίδια αυταπάτη.

Με μια μικρή αλλαγή στην ονομασία (πχ «Foli a 11.000.000»), γάντι μας πάει. Δε νομίζετε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News