Το Πάσχα για τους Ελληνες είναι κάτι παραπάνω από τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης. Το γιορτάζουν, άλλωστε, με τον τρόπο τους, ακόμα και όσοι δεν θρησκεύονται ή δεν αναζητούν στο θείο την απάντηση στα υπαρξιακά τους ερωτήματα.

Το Πάσχα στην Ελλάδα είναι η γιορτή της Ανοιξης, το ξέσπασμα των χρωμάτων σαν ανταπόδοση για την καρτερικότητα τον χειμώνα που πέρασε. Η προσμονή για το ελληνικό καλοκαίρι, αυτό που, όντως, είναι το καλύτερο του κόσμου.

Οι Ελληνες το Πάσχα γιορτάζουμε σαν ένα μεγάλο πολύχρωμο πυροτέχνημα που σκάει στον ουρανό. Ενίοτε σκάει και από το φαγητό, αλλά και αυτό μέσα στο εορταστικό πρόγραμμα είναι. Τραγούδια, χοροί, τσίκνα, χοληστερίνη, φωνές παιδιών και γέλια μεγάλων. Ποτό. Κρασί, ρετσίνα, μπύρες κατεβαίνουν σε λαρύγγια και βγάζουν έξω λόγια αγάπης, ευχές, χαμόγελα.

Το Πάσχα έχει πάντα και κάτι πένθιμο. Οχι μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά και τη μέρα της γιορτής. Είναι οι σκιές που έμειναν στην άκρη, τρομαγμένες από το φως. Οι σκέψεις που κάνει το μυαλό στην ανάπαυλα της γιορτής. Για αυτό και ως γιορτή είναι μοναδική. Εχει τα πάντα. Χριστιανική κατάνυξη, διονυσιακή μέθεξη και, πάνω από όλα, σμίξιμο. Οικογενειών και φίλων. Αληθινό, κεφάτο. Το χριστουγεννιάτικο σμίξιμο δεν είναι πάντα τόσο αυθεντικό όσο το πασχαλινό. Χρόνια πολλά, λοιπόν! Καταναλώστε υπεύθυνα φαγητό και ποτό και ας ευχηθούμε του χρόνου να είμαστε καλύτερα.

Από το αρχείο του protagon διαλέξαμε τέσσερα πασχαλινά κείμενα, να σας τα προσφέρουμε σαν κόκκινα αυγά.

Ο Κάρολος Μπρούσαλης γράφει για τη σημειολογία του Πάσχα. «Η ποίηση ωραιοποίησε την μαγεία και την ενσωμάτωσε στη θεολογία. Οι ιεροτελεστίες της βλάστησης δυνάμωσαν τους ηλιακούς μύθους που απηχούν τον θρύλο του θεού, ο οποίος πεθαίνει και ξαναγεννιέται. Και η νύχτα μπήκε στο παιχνίδι. Ο θεός ήλιος πεθαίνει κάθε δύση και ξαναγεννιέται κάθε αυγή. Κάθε δύση είναι και μια σταύρωση.»
Η ετήσια ανάσταση της ελπίδας.

Η Ρίκα Βαγιάνη γράφει για μία πασχαλινή γιορτή στο Πέρθ. «Αγνωστοι χτες, συγγενείς εξ αίματος σήμερα. Κρασιά, μέλια, γεύσεις, ρίγανες, μπακλαβάδες υγροί, τσιγάρα στα τασάκια, λουλούδια στα βάζα, χειρονομίες, μουσικές κι ένα αρνί  Κινγκ-Κονγκ που έκανε το τραπέζι  μου να τρίξει: λαχταριστά σουβλιστό από τους Έλληνες που δουλεύουν το μαγαζί στην παραλία – δεν μπορούμε να έρθουμε, έχει πέσει δουλειά αλλά πάρτε μας τηλέφωνο να μας πείτε αν ψήθηκε καλά».
Ψυχή ρεφενέ: το Πάσχα των Ελλήνων.

Η Ρέα Βιτάλη θυμάται τις γυναίκες του Πάσχα σε μία ελληνική επαρχιακή πόλη. «Εκείνες οι γυναίκες, τη βραδιά της Ανάστασης φορούσαν τα καλά τους. Έμπαινε με μιας χρώμα στη ζωή τους. Φορούσαν τα ανοιξιάτικά τους. Το ταγιέρ και τα καινούργια παπούτσια. Και μπορεί όλες να τις «χτύπαγαν» τα παπούτσια, μα δεν τις ένοιαζε, γιατί ήταν πιο σημαντικό ότι είχαν καινούργια παπούτσια να επιδείξουν. Κι όλες έλεγαν «πουντιάσαμε» αλλά ήταν πιο σημαντικό ότι είχαν καινούργιο ταγιέρ να επιδείξουν και ας πουν.»
Εκείνες οι γυναίκες… του Πάσχα.

Και ο Δημήτρης Καμπουράκης γράφει για την Παναγιά που δέχεται τις ευχές που κάνουν οι πόρνες για τα παιδιά τους. «Κι έτσι εκείνη τη νύχτα γεμίζει η εκκλησία επιφανείς ανθρώπους, μορφωμένους, πετυχημένους, πλούσιους, ευτυχισμένους, κραταιούς. Ότι εκείνες οι μανάδες έχουν τα μεγαλύτερα απ’ όλους μας όνειρα για τα καταφρονεμένα και μοναχικά παιδιά τους. Και οι ευχές τους μαζί με τα κλάματά τους, στέλνουν με λύσσα αυτά τα παιδιά σε μια άλλη καλύτερη ζωή, σ’ έναν αστερισμό που έχει ξεφύγει απ΄ τη δική τους κακομοιριά και βρωμιά, σ’ έναν καθαρό κόσμο που δεν βγάζει πια πουτάνες και νταβατζήδες. Κι άντε τώρα ο δεσπότης να την κλείσει την ασύμφορη Παναγιά την Ανήμπορη.»
Οι πόρνες της Παναγιάς της Ανήμπορης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News