Μέχρι το καλοκαίρι του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ ΣΥΡΙΖΑίοι είχαν αναγάγει σε μέγιστο εχθρό τους τούς κακούς Ευρωπαίους (τον Σόιμπλε, τον Νταϊσελμπλουμ κ.α). Αντίθετα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν «σύμμαχος» και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έκανε επίκληση των εκθέσεών του, για να αποδείξει ότι «δικαιώνονται» οι επιλογές του (εδώ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα).

Αλλωστε, την ίδια περίοδο αποκαλύφθηκε η επιστολή που είχε στείλει η κυβέρνηση στην Κριστίν Λαγκάρντ ζητώντας νέο δάνειο, άρα και τη συμμετοχή του Ταμείου στο νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα.

Oμως, όπως έχει καταδειχθεί στην πορεία του χρόνου, ο κ. Τσίπρας αλλάζει τις θέσεις όπως τα πουκάμισα. Μετά τη συμφωνία του καλοκαιριού (τρίτο, αριστερό αυτή τη φορά, Μνημόνιο) ο κ. Τσίπρας προσκολλήθηκε στην Ανγκελα Μέρκελ, αυτήν για την οποία λίγο παλιότερα κραύγαζε από τα μπαλκόνια «go back». Ετσι, αφού βρήκε νέο «σύμμαχο» (την Μέρκελ), έπρεπε να βρει και νέο «εχθρό».

Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να ενταχθεί η προπαγανδιστική καταιγίδα που πυροδότησε η κυβέρνηση, με αφορμή τους διαλόγους Τόμσεν-Βελκουλέσκου.

Τι μάθαμε από αυτούς τους διαλόγους; Τίποτα που δεν ξέραμε. Το ΔΝΤ έχει σταθερά την άποψη ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι εξυπηρετήσιμο και γι’ αυτό ζητεί ουσιαστική μείωσή του, κάτι που δεν αποδέχονται οι Ευρωπαίοι, με πρώτη την Γερμανία.

Τι άλλο μάθαμε; Οτι το ΔΝΤ ζητεί  μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα, δηλαδή λιγότερα μέτρα, σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους που θέλουν περισσότερα μέτρα, για να αποφύγουν τη δραστική μείωση του χρέους, την οποία επιδιώκει το ΔΝΤ.

Η κυβέρνηση, όμως, θέλει να παραμερίσει τώρα τον άλλοτε «σύμμαχό» της στο θέμα του χρέους (το ΔΝΤ), επειδή θεωρεί ότι οι Ευρωπαίοι -και δη οι Γερμανοί- θα είναι περισσότερο ελαστικοί με την Ελλάδα στα οικονομικά, λόγω του Προσφυγικού. Ετσι, ο περιβόητος Τόμσεν καταγγέλλεται ως ο άνθρωπος που θέλει να… διαλύσει την Ευρώπη και ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται ως ο καλός ευρωπαίος ιππότης που θα την σώσει! Η κυβερνητική προπαγάνδα στο απόγειό της (εδώ).

Ο πρώην «σύμμαχος» έγινε «εχθρός». Διότι η καταρρέουσα δημοσκοπικά κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου χρειάζεται συνεχώς εχθρούς. Για δύο λόγους:

Πρώτον, για να έχει κάποιο «λάφυρο» έναντι των βουλευτών, όταν αυτοί θα κληθούν σύντομα να ψηφίσουν νέα επαχθή μέτρα.

Αν μεν το ΔΝΤ έχει αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα, οι βουλευτές θα ψηφίσουν με υπερηφάνεια τα μέτρα, αφού θα έχει κατατροπωθεί ο εχθρός Τόμσεν.

Αν το ΔΝΤ παραμείνει, τι να κάνουμε; «Δώσαμε σκληρή μάχη, αλλά στο τέλος υποχωρήσαμε μπροστά σε υπέρτερες δυνάμεις».

Δεύτερον, για να συγκρατήσει όσο μπορεί την ολοένα  συρρικνούμενη εκλογική βάση των κυβερνητικών κομμάτων, η οποία θα πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας μόλις οι ψηφοφόροι νιώσουν στην τσέπη τους (και) τα νέα μέτρα.

Ο πρώτος εχθρός που κατασκεύασε η κυβερνητική προπαγάνδα ήταν η διαπλοκή. Ο δεύτερος είναι ο Τόμσεν. Στην πορεία θα χρειαστούν κι άλλοι. Για τον απλούστατο λόγο ότι η νέα σύμμαχος του κ. Τσίπρα, η κυρία Μέρκελ, όσο κι αν θέλει να τον βοηθήσει -και πράγματι θέλει- είναι αποδυναμωμένη πολιτικά στη Γερμανία και δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα.

Στο εσωτερικό ο κ. Τσίπρας θα έχει διαρκώς την ανάγκη να εφευρίσκει εχθρούς και μπαμπούλες. Διότι, όπως έλεγε ο Νίτσε, «όποιος ζει από τη μάχη με έναν εχθρό, έχει προσωπικό συμφέρον να διατηρήσει τον εχθρό του ζωντανό».

Μόνο που, σήμερα πλέον, οι «εχθροί» που στήνει ο κ. Τσίπρας  δεν μπορούν να  κρύψουν όσα εκείνος κατάφερνε να κρύψει μέχρι το περασμένο καλοκαίρι. Η μέθοδος της παραπλάνησης και της εξαπάτησης έχει αγγίξει τα όρια της αποτελεσματικότητάς της.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News