Το έργο «Φράνσις» της Αλμπέρτας Τσοπανάκη στηρίζεται στην αληθινή ιστορία της χολιγουντιανής σταρ, Φράνσις Φάρμερ, που σύμφωνα με ορισμένες πηγές, είχε υποβληθεί στην επέμβαση της λοβοτομής. Ωστόσο, η συγγραφέας, που βαδίζει στα χνάρια στης Σάρα Κέιν, απομακρύνεται αισθητά από την ιστορικότητα προκειμένου να καταδείξει την υπέρβαση στην οποία οδηγεί η θεατρική γραφή. Εξάλλου, η Μαρίκα Θωμαδάκη σκηνοθετεί την παράσταση έτσι ώστε να διαφανούν παράμετροι κοινωνικές και πολιτικές σε πλαίσιο ενός άρτια δοσμένου καταγγελτικού λόγου. Η σκηνοθέτις παρουσιάζει έναν ιδιότυπα «κατασκευασμένο» μικρόκοσμο, τον οποίο κινεί με γνώμονα την συνάρτηση και την συνύπαρξη του οντολογικού και του κοινωνικοπολιτικού Είναι στον αστερισμό της βίας και του φρικιαστικού αποτελέσματός της. Η σκηνοθεσία της κ. Θωμαδάκη φέρνει στο προσκήνιο το «έγκλημα» και την τιμωρία ως δίπολο που αναδεικνύει την «διπολική» κατ’ αρχάς διαταραχή μίας «λοβοτομημένης» κοινωνίας, που υπακούει και υποτάσσεται στην βία πολιτικών αποφάσεων. Εν τω μεταξύ, τα θύματα της «λοβοτομής» πολλαπλασιάζονται ανελέητα.

Στον ρόλο της Φράνσις, η εξαιρετική ηθοποιός Αλμπέρτα Τσοπανάκη δίνει ρεσιτάλ σπαρασσόμενης εσωτερικά και εξωτερικά οντότητας που «αίρει την αμαρτία του κόσμου». Η κ. Τσοπανάκη υπογραμμίζει ερμηνευτικά την θυματοποίηση του ανθρώπου από αρχέτυπες φιγούρες όπως η μητέρα και ο αγαπημένος αλλά και από παρουσίες/απουσίες όπως ο ψυχίατρος και οι φύλακες/δεσμώτες που εκφράζουν το τιμωρητικό αποτέλεσμα της καταγγελίας.

Ως μητέρα, η Μαρία Δούση αποδίδει άψογα την απόσταση ανάμεσα στο πραγματικό και την ονειροφαντασία. Στον ρόλο του ψυχιάτρου, ο Πέτρος Μπένος αποδίδει με ακρίβεια τις διακυμάνσεις ανάμεσα σε έναν έρποντα σαδισμό και σε έναν ψυχρό  επιστημονικό λόγο, ενώ οι Φύλακες, που τον ακολουθούν, Μανώλης Μαυρίδης (Νοσοκόμος Α) και Κώστας Κούσης (Νοσοκόμος Β) αναδεικνύουν με άρτιες κινήσεις την σωματικότητα των βουβών κυρίως ρόλων τους. Εξάλλου, ο Θανάσης Πατριαρχέας, στον ρόλο του Στήβεν, ισορροπεί «ισόποσα» ανάμεσα στο παρελθόν και το σήμερα «υπογράφοντας» το σπαρακτικό αντίο με την Φράνσις, εκφράζοντας παράλληλα τον άνθρωπο της πολιτικής στράτευσης και του αγώνα για καλύτερη ζωή.

Αξίζει να επισημανθεί ξεχωριστά το σκηνικό καθώς και τα οπτικοακουστικά εφέ του Τάκη Μελλίδη που δημιουργεί μια μινιμαλιστικής αισθητικής ατμόσφαιρα δια της οποίας προβάλλεται το «εδώ και τώρα» αλλά και το αινιγματικό επέκεινα. Τελικά, η «Κόλαση είναι οι άλλοι»; Η παράσταση στο θέατρο «Παραμυθία» ενθαρρύνει την προσέγγιση του Σαρτρ μέσα από την Σάρα Κέιν και όλων εκείνων που δικαιώνονται από την «υπαρξιστική» διαπίστωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News