Tο παιχνίδι Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι ένα από τα δυο που ζητούν για ζωντανή μετάδοση πάνω από 200 χώρες. Το άλλο είναι το ισπανικό Clásico, Ρεάλ – Μπαρτσελόνα. Αλλά το χθεσινό (Πέμπτη) αγγλικό ντέρμπι είχε έναν ιδιαίτερο λόγο για να είναι περιζήτητο. Η υπ’ αριθμόν 196 αναμέτρηση των δυο κορυφαίων συλλόγων του Νησιού θα έκρινε την ευρωπαϊκή τους επιβίωση. Εχοντας μείνει πολύ πίσω στην Premier League, οι δυο συλλέκτες τροπαίων έβλεπαν την κατάκτηση του Europa League ως τον μοναδικό δρόμο προς το προσεχές Champions League. Πλέον, για τη Γιουνάιτεντ δεν υπάρχει ούτε αυτό το μονοπάτι. Η πιο ευρωπαία από τις δυό τους, η Λίβερπουλ, της άρπαξε το εισιτήριο για τους «8» της διοργάνωσης.

Ουσιαστικά η πρόκριση είχε κριθεί από το 2-0 του «Ανφιλντ». Πολύ δύσκολα δεν θα δεχόταν γκολ η Γιουνάιτεντ. Κι αν δεχόταν, πολύ δύσκολα θα έβαζε τέσσερα. Προηγήθηκε, με εκτέλεση πέναλτι του Μαρσιάλ στο 32′, όμως λίγο πριν από τη λήξη του ημιχρόνου ο βραζιλιάνος της Λίβερπουλ -ο Κοουτίνιο- έκανε το «Θέατρο των Ονείρων» να δει εφιάλτες. Πέρασε τον Βαρέλα σαν να μην υπήρχε, και με ένα σκαφτό σουτ νίκησε τον Ντε Χέα (1-1). Στη συνέχεια η Γιουνάιτεντ χρειαζόταν τρία γκολ για να προκριθεί, όμως δεν έκανε ούτε υποψία ευκαιρίας. Μάλιστα, αν ο ισπανός τερματοφύλακάς της δεν ήταν σε τόσο καλή βραδιά, η Λίβερπουλ (που είχε και δοκάρι) δεν θα έφευγε από το Μάντσεστερ μόνο με την πρόκριση, αλλά και με τη νίκη.

Για τους «Κόκκινους», αυτό το «μια ζέστη, μια κρύο» της φετινής σεζόν, από τότε που αφίχθη στο Λίβερπουλ ο Γιούργκεν Κλοπ, συνεχίζεται. Στην αρχή, με τον ενθουσιασμό που (σχεδόν) πάντα φέρνει ένας νέος προπονητής, η Λίβερπουλ έκανε δύο ηχηρά «διπλά», στο «Στάμφορντ Μπριτζ» (1-3) και στο «Etihad» (1-4). Ακολούθησαν τα συνήθη -τα τελευταία χρόνια- σκαμπανεβάσματα. Ο γερμανός παρέλαβε -τον περασμένο Οκτώβριο- την ομάδα στη δέκατη θέση της βαθμολογίας. Σήμερα, πέντε μήνες μετά, είναι όγδοη. Την οδήγησε -για πρώτη φορά μετά το 2012- στον Τελικό του Λιγκ Καπ. Αλλά τον έχασε, τέλος Φεβρουαρίου, από τη Σίτι. Τώρα, πέτυχε μια σπουδαία πρόκριση επί της μεγάλης αντιπάλου. Νωρίτερα, όμως, είχε αποκλειστεί από τον τέταρτο γύρο του F.A. Cup (Κύπελλο Αγγλίας) από τη Γουέστ Χαμ. Για τη φετινή Λίβερπουλ, οι θρίαμβοι εναλλάσσονται με τις παταγώδεις αποτυχίες από βδομάδα σε βδομάδα.

«Θέλω απλώς να παίζουμε διαφορετικά», είχε πει ο Κλοπ στις 9 Οκτωβρίου, στις προγραμματικές του δηλώσεις ως νέος προπονητής της Λίβερπουλ. Οι οπαδοί των «Κόκκινων» τον υποδέχτηκαν ως σωτήρα. Ο γερμανός τεχνικός, με το θαύμα της Μπορούσια Ντόρτμουντ στο βιογραφικό του, ήταν ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να αφυπνίσει τον κοιμώμενο γίγαντα του Μέρσισάιντ. Αν όχι αυτός, κανείς. Το αν τα κατάφερε, είναι μια μεγάλη -και πολύ ενδιαφέρουσα- συζήτηση.

Η μοίρα της Λίβερπουλ δεν έχει αλλάξει, όμως τα πρώτα σημάδια της επανάστασης έχουν φανεί. Οι πιο παρατηρητικοί -και οι πιο αισιόδοξοι- τα βλέπουν. Και πιστεύουν οτι τα καλύτερα έρχονται. Αλλωστε, πόσο μπορεί ένας νέος τεχνικός, όσο σπουδαίος κι αν είναι, να βάλει τη σφραγίδα του σε μία ομάδα που δεν είναι δική του; Να παρουσιάσει το σύνολο που έχει στο μυαλό του, με παίκτες που δεν επέλεξε ο ίδιος; Οι απαισιόδοξοι, ακόμη αναρωτιούνται: πόσο καλύτερη είναι η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ από εκείνη του Μπρένταν Ρότζερς;

Ο εμβληματικός αμυντικός της Λίβερπουλ -τηλεσχολιαστής, πλέον- Τζέιμι Κάραγκερ, το φώναζε από τη συχνότητα του TalkSports: «Τη σύγκριση του Γιούργκεν Κλοπ με τον Μπρένταν Ρότζερς θα την κάνετε σε τρία χρόνια. Σήμερα, ο Κλοπ διαχειρίζεται την ομάδα κάποιου άλλου. Νομίζω πως, όταν ήρθε, πίστευε ότι το ρόστερ είναι πολύ καλύτερο από ό,τι στην πραγματικότητα. Και τώρα καταλαβαίνει ότι θα χρειαστεί πολύς χρόνος».

Ασχέτως με το τι πίστευε ο Κλοπ για τους παίκτες με τους οποίους δέχτηκε να συνεργαστεί, το οτι θα χρειαστεί χρόνος ήταν βέβαιο εξ’ αρχής. Φαίνεται, όμως, πως η Λίβερπουλ βρίσκεται σε καλό δρόμο. Πάρτε για παράδειγμα το Gegenpressing. Αυτός ο πρωτάκουστος γερμανικός όρος συνοψίζει τη συνταγή της επιτυχίας του στην Ντόρτμουντ. Πρόκειται για τη λυσσαλέα πίεση που θέλει η ομάδα του να ασκεί στον αντίπαλο, σε οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου κι αν χάσει την μπάλα, ώστε να ανακτήσει την κατοχή της αμέσως και να επιτεθεί ξανά. Απέχουμε πολύ από το να ισχυριστούμε οτι η σημερινή Λίβερπουλ παίζει Gegenpressing όπως η Ντόρτμουντ του Κλοπ, όμως η στατιστική ανάλυση δείχνει άλλα από αυτά που δείχνει το μάτι.

Τι είναι το Gegenpressing; Πρακτικά είναι τρία πράγματα: αδιάκοπη κίνηση, σπριντ και τάκλιν. Οι αριθμοί, λοιπόν, αποδεικνύουν οτι η Λίβερπουλ του Κλοπ τρέχει περίπου επτά χιλιόμετρα περισσότερα -ανά αγώνα- από εκείνη του Ρότζερς, με μεγαλύτερη ένταση (σχεδόν 100 σπριντ σε φουλ ταχύτητα παραπάνω), και μετράει τα πιο πολλά τάκλιν από όλες τις αντιπάλους της – με εξαίρεση τη Λέστερ του Ρανιέρι. Γι’ αυτό και, από την ημέρα που ανέλαβε ο Κλοπ, οι «Κόκκινοι» έχουν διπλάσιους μυϊκούς τραυματισμούς σε σχέση με πριν. Οι ποδοσφαιριστές παίζουν (έναν αγώνα ανά τέσσερις ημέρες) και προπονούνται με πολύ μεγαλύτερη ένταση, όμως στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας δεν γυμνάστηκαν όπως θα έπρεπε για να το αντέξουν. Τότε ο Κλοπ δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη.

Επιπλέον, ο γερμανός έμαθε τη Λίβερπουλ να παίζει πιο δημιουργικά, λιγότερο βαρετά, με μεγαλύτερη φαντασία και ατομικές πρωτοβουλίες των παικτών της. Πρέπει να το παρατηρήσεις για να το δεις, επειδή -σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα- τίποτε δεν έχει αλλάξει (ακόμη). Η ομάδα του γερμανού δημιουργεί πολλαπλάσιες ευκαιρίες για γκολ, τις περισσότερες από κάθε άλλη ομάδα στην Premier League, αλλά -όπως και επί Ρότζερς- δυσκολεύεται στο γκολ. Σε αυτό, όμως, δεν φταίει ο Κλοπ. Φταίνε ο Μπεντέκε, ο Στάριτζ, ο Ινγκς, ο Ορίγκι. Που όλοι μαζί δεν κάνουν έναν γκολτζή της προκοπής.

Στον αντίποδα, επί Κλοπ η Λίβερπουλ δέχεται πολύ λιγότερες φάσεις σε κάθε ματς (μόνο η Τότεναμ δέχεται λιγότερες τελικές), όμως ό,τι κατευθύνεται στην εστία της, ο Μινιολέ το μαζεύει από τα δίχτυα του. Οι ανασταλτικοί μέσοι και -κυρίως- οι αμυντικοί της, ένα δυο χοντρά λάθη θα τα κάνουν. Σε κάθε παιχνίδι. Επιπλέον, οι στατικές φάσεις αποδεικνύονται άλυτο πρόβλημα. Ετσι, παρά τις καλές προθέσεις, η Λίβερπουλ έχει δεχθεί φέτος τρία γκολ λιγότερα από τη… Σουόνσι.

Περισσότερο από ομάδα, η σημερινή Λίβερπουλ είναι ένα εργοτάξιο. Ο Κλοπ δεν δείχνει να βιάζεται. Θέλει να χτίσει από την αρχή, από τα θεμέλια. Ισως γι’ αυτό επέλεξε να μείνει αμέτοχος στο χειμερινό παζάρι των μετεγγραφών, αποκτώντας μόνο τον νεαρό Μάρκο Γκρούγιτς (έμεινε στον Ερυθρό Αστέρα μέχρι το τέλος της σεζόν) και έχοντας συμφωνήσει με τον καμερουνέζο αμυντικό χαφ Ζοέλ Ματίπ, που μένει ελεύθερος (από τη Σάλκε) το καλοκαίρι. Θέλησε, έτσι, να δώσει ακόμα μια ευκαιρία στους παίκτες του, να του αποδείξουν αν αξίζουν μία θέση στη Λίβερπουλ της επόμενης σεζόν, που θα είναι 100% δικό του δημιούργημα. Για να γνωρίζει ακριβώς τι θα πρέπει να αναζητήσει στις μετεγγραφές του καλοκαιριού. Και η αλήθεια είναι, οτι το χτίσιμο μιας νέας ομάδας η οποία ταυτοχρόνως θα κερδίζει, είναι δυο καρπούζια που δεν χωρούν στην ίδια μασχάλη.

Μια άλλη αλήθεια, που ο Κλοπ θα τη βρει μπροστά του το καλοκαίρι, είναι πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει ενισχύσει το brand name της, με τις 38 κατακτήσεις τίτλων την εποχή του Φέργκιουσον), με αποτέλεσμα να αγοράζει πιο εύκολα παίκτες από το πάνω ράφι. Αντιθέτως η Λίβερπουλ, που έχει να δει Πρωτάθλημα από το 1990, τα τελευταία χρόνια δυσκολεύεται να πείσει έναν top-class ποδοσφαιριστή να την επιλέξει ως τον επόμενο προορισμό του. Φέτος, το βαρύ όνομα του γερμανού προπονητή θα παίξει τον ρόλο του, όμως δεν θα παίξει χωρίς αντίπαλο. Με τον Γκουαρντιόλα στη Σίτι, τον Κόντε στην Τσέλσι και -πιθανότατα- τον Μουρίνιο στη Γιουνάιτεντ, η Λίβερπουλ μπορεί να χρειαστεί να ματώσει -οικονομικά- για να αποκτήσει αυτούς που χρειάζεται.

Προς το παρόν, ο Κλοπ διδάσκει τους υπάρχοντες. Εχει καταφέρει να «κερδίσει» όλους τους ποδοσφαιριστές με τη συμπεριφορά του, την απλότητά του, την εντιμότητα που διακρίνει τις επιλογές του. Καμια σχέση με τον ψυχρό, απόμακρο και πειθαρχημένο γερμανό που όλοι περίμεναν. Βλέπει τους παίκτες σαν παιδιά του, τους αγκαλιάζει όλους έπειτα από κάθε παιχνίδι, δείχνει ότι τους υπολογίζει -ακόμη κι όταν αυτό δεν συμβαίνει στ’ αλήθεια- τους στηρίζει στα λάθη και στις αποτυχίες. Κι ας πετάγονται οι φλέβες στον λαιμό του, όταν τους ζητάει να κάνουν το ένα ή το άλλο μέσα στο παιχνίδι. Κι ας κάνει… πονηρές σκέψεις για πολλούς από αυτούς, που έχει αποφασίσει οτι δεν του κάνουν.

Οσο κι αν οι μεγάλοι σύλλογοι βιάζονται για τρόπαια, ο Κλοπ διαθέτει το πιο χρήσιμο εργαλείο για να συνεχίσει τη δουλειά του: την εμπιστοσύνη της διοίκησης, των οπαδών – ακόμα και του Τύπου. Το ποσοστό δημοφιλίας του στο Λίβερπουλ αγγίζει το 100%. Ολοι, λίγο ώς πολύ, πιστεύουν οτι είναι ζήτημα χρόνου να (ξανα)δουν τη Λίβερπουλ στις δόξες της. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει 30 μίλια πιο πέρα, στο Μάντσεστερ. Ο Λουίς φαν Χάαλ θα αποχαιρετήσει, ο νέος προπονητής θα ζητήσει άλλους παίκτες, και η Γιουνάιτεντ θα αρχίσει να χτίζει πάλι από την αρχή.

Αν η Λίβερπουλ βαδίζει -πράγματι- στο σωστό δρόμο, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα πρέπει να ανησυχεί. Οπως δείχνει η Ιστορία, υπάρχει μια παράξενη μοίρα που συνδέει τις δυο μεγαλύτερες δυνάμεις του αγγλικού ποδοσφαίρου: όταν μια από τις δυο είναι ευτυχισμένη, η άλλη υποφέρει. Στα 26 «πέτρινα χρόνια» της Γιουνάιτεντ (πήρε Πρωτάθλημα το 1967 και το αμέσως επόμενο ήρθε το 1993), η Λίβερπουλ κατέκτησε 11 από τα 18 Πρωταθλήματά της και έξι από τα οκτώ μεγάλα ευρωπαϊκά της τρόπαια. Το αντίστροφο συνέβη από το 1990 και μετά. Στο διάστημα που η Λίβερπουλ βολοδέρνει μακριά από την κορυφή, η Γιουνάιτεντ σάρωσε 13 Πρωταθλήματα και σχεδόν όλους τους ευρωπαϊκούς τίτλους της. Να είναι και οι δυο στα καλά τους, δεν γίνεται.