«Επιστρέφουμε στα μπλόκα και κόβουμε την Ελλάδα στα δύο», άκουσα να λέει ένας οργισμένος αγρότης σε τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων Τρίτη βράδυ. Η φωνή του είχε τον γνώριμο τόνο του τσαμπουκά, που κρύβεται πάντοτε πίσω από την δικαιολογία ότι όταν σου τάχουν πάρει όλα και δεν έχεις τίποτα πια να χάσεις, θα αγωνιστείς μέχρι τέλους με όποιον τρόπο και με όποιο κόστος.

Εχω μεγαλώσει ακούγοντας αγρότες να δηλώνουν, «σπίτια μας δεν επιστρέφουμε με άδεια χέρια, μόνο νεκροί». Δόξα τω Θεώ, είναι ακόμα ζωντανοί, που πάει να πει ότι ως τώρα δεν χρειάστηκε ποτέ να γυρίσουν με χέρια αδειανά.

Το bullying τους όμως, εφεύρημα του ελληνικού αριστερού συνδικαλισμού πολλά χρόνια πριν το εισαγάγουν πρώτοι τα public schools τους οι Εγγλέζοι, και αργότερα στους υπηκόους των αποικιών τους, βρίσκει την άλλοτε γενναιόδωρη Ελλάδα στα οικονομικά της ύστερα, και τους υπόλοιπους πολίτες της (διότι ευτυχώς, δεν είναι μόνο αγρότες οι πολιτογραφημένοι…) στα όρια των φυσικών και ψυχικών τους αντοχών.

Το κόψιμο της Ελλάδας στα δύο, είναι πολεμική πράξη εναντίον των ίδιων των Ελλήνων. Ανθρωποι που μοχθούν καθημερινά για την εργασία τους, και που δεν έχουν καν την πολυτέλεια να αράξουν σε ένα καφενείο για ρακί ή τσίπουρο, ή να ξεδώσουν το βράδυ σε κάποιο σκυλάδικο στα πέριξ, όλες αυτές τις μέρες της αγροτικής πολιορκίας χάνουν ακόμα και εκείνα τα λίγα που τους έχουν επιτρέψει οι καταστάσεις να αποκομίζουν.

Φίλος μου καλός είχε ραντεβού για συνέντευξη εργασίας στη Θεσσαλονίκη τη μέρα και ώρα που οι αγρότες έκλεισαν το αεροδρόμιο «Μακεδονία». Ηταν για μία θέση σε πολυεθνική εταιρεία, και οι ανθυποψήφιοι ήταν 9. Δεν πρόλαβε, και δεν δέχτηκαν την δικαιολογία του – οι απεργοί, είμαι σίγουρος, θα πουν «είδες πόσο ανάλγητοι είναι οι ξένοι επιχειρηματίες;»! Ο φίλος μου έχασε την ευκαιρία μιας καλύτερης δουλειάς.

Αλλά, για να μην τα ρίχνουμε όλα στους τωρινούς απεργούς, η φάμπρικα αυτή επαναλαμβάνεται χρόνια στην ελληνική σοβιετία. Το κέντρο της Αθήνας είναι ιδιοκτησία των απεργών. Αν τυχόν έχεις κατάστημα ή γραφείο εκεί, ως ιδιοκτήτης ή ως ενοικιαστής, υπάλληλος αυτών είσαι. Αυτοί αποφασίζουν πότε θα εργαστείς. Και τις ημέρες που θα χάσεις, ενώ αυτοί ακόμα και για την παρουσία τους σε απεργία θα αποζημιωθούν και με το παραπάνω αν είναι στο Δημόσιο (με τρόπο που ξέρουν αυτοί!), εσύ θα κάνεις πάλι αλλαγές στο business plan σου και θα αναγκαστείς να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι, σε αυτήν την χώρα την τελειωμένη, θα υπολογίζεις ότι εργάσιμες μέρες έχει 3 με 4 η εβδομάδα!

Πάνω απ’ όλα, όμως, δράστης του εγκλήματος αυτού είναι η εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτή που αδυνατεί, ακόμα και όταν κάποιος απειλεί και στη συνέχεια όντως κόβει την Ελλάδα στα δύο, να του πει ότι αυτό είναι παράνομο και να τον αποτρέψει.

Δεν είναι δουλειά ενός Πρωθυπουργού να κάνει και να στέκεται σε διαγνώσεις του παρελθόντος. Εχει διοριστεί στη θέση αυτή, δια της ψήφου των πολιτών, έστω και με ένα στρεβλό εκλογικό σύστημα, για να λύσει προβλήματα

Το γεγονός ότι ο νόμος δεν εφαρμόζεται υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους για το κυβερνών κόμμα, ή και της πιθανότητας μην υπάρξει κάποιος τραυματισμός ή και θάνατος ακόμα, αποδεικνύει περίτρανα πόσο ανύπαρκτο είναι το Κράτος, και πόσο ακυβέρνητη είναι, εσαεί, αυτή η χώρα.

Ο διάλογος, όταν και εάν γίνεται, γίνεται πάντοτε υπό καθεστώς πολιορκίας και τετελεσμένων, τόσο από την μία πλευρά, όσο και από την άλλη. Πρωθυπουργοί και υπουργοί που δεν μπορούν κυβερνήσουν, καταφεύγουν πάντα σε πυροσβεστικές κινήσεις και σε επικοινωνιακά τεχνάσματα.

Τώρα, με την ιστορία της αποφυλάκισης του Ρουπακιά, η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει έκτακτη σύσκεψη για να δει, λέει, πώς θα επιταχυνθεί η διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης. Έτος 2016, τώρα το ανακάλυψε και κάνει συσκέψεις. Συσκέψεις που  δεν θα καταλήξουν πουθενά – μόνο σε δηλώσεις. Διότι αυτά τα πράγματα θέλουν γνώση, θέλουν προγραμματισμό, οργάνωση, αποφασιστικότητα και ικανότητα. Ούτε ένα από αυτά δεν υπάρχει εδώ. Ούτε ένα.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, άρρωστος ων, δέχτηκε τους αγρότες στην βίλα της οδού Αγράμπελης στην Εκάλη, και το γεγονός εμφανίστηκε στα ΜΜΕ τότε περίπου ως θρίαμβος του ελεήμονος και σοφού σοσιαλιστή ηγέτη. Κάναμε απευθείας συνδέσεις μέσα στη μαύρη νύχτα θυμάμαι, και λέγαμε τα ίδια που λέμε και σήμερα. Ολοι!

Ο Αλέξης Τσίπρας, που αντιγράφει τον Ανδρέα χωρίς να έχει το βιογραφικό του (ούτε, τουλάχιστον, την «ακαταμάχητη επιρροή του στο ασθενές φύλο», όπως λέει ένας άξεστος κολλητός μου!…), δέχτηκε μια 17μελή συνδικαλιστική αντιπροσωπεία τους στο Μαξίμου και, όπως μάθαμε, πότε τους μιλούσε ως συνδικαλιστής και αυτός, πότε ως Πρωθυπουργός της Ελλάδος.

Τα δύο αυτά αξιώματα δεν μπορεί να τέμνονται. Δεν γίνεται.

Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν το καταλαβαίνει. Οπως έχουν κόψει στα δυο την Ελλάδα οι αγρότες, έτσι έχει κόψει και αυτός στα δυο τους πολίτες. Από τη μια μεριά έχει βάλει τους φτωχούς, τους άνεργους, τους μεροκαματιάρηδες, τους χαμηλόμισθους και χαμολοσυνταξιούχους. Και από την άλλη, όλους τους υπόλοιπους, τους οποίους μάλιστα, λίγο ως πολύ, έχει δαιμονοποιήσει. Ωστε να μπορεί, δια της άγριας φορολογίας τους, να τους εκδικηθεί κιόλας.

Δεν έχει καταλάβει ούτε ο ίδιος πόσο άδικος, ολέθριος και προσβλητικός για όλους είναι αυτός ο διαχωρισμός που έχει σχεδόν επιβάλει, συνεισφέροντας έτσι στον διχασμό της κοινωνίας αντί στην ενότητά της. Ακόμα και τώρα που οι αγρότες του υπενθυμίζουν με τον πιο σκληρό και κραυγαλέο τρόπο πόσο ανακόλουθος είναι, αυτός αντιδρά υπενθυμίζοντάς τους ότι όσοι σήμερα τους υποστηρίζουν, χθες τους λοιδορούσαν.

Αυτό μπορεί, και σε μεγάλο βαθμό είναι αληθές. Αλλά δεν είναι δουλειά ενός Πρωθυπουργού να κάνει και να στέκεται σε διαγνώσεις του παρελθόντος. Εχει διοριστεί στη θέση αυτή, δια της ψήφου των πολιτών, έστω και με ένα στρεβλό εκλογικό σύστημα, για να λύσει προβλήματα. Και μάλιστα, έχοντας πάντοτε υπ’ όψιν, ότι ο πρωθυπουργός δεν είναι εντολοδόχος μόνο όσων τον ψήφισαν, αλλά και εκείνων που έκαναν διαφορετική επιλογή.

Η εικόνα έξω μιλάει από μόνη της. Η χώρα είναι ακυβέρνητη. Ποιος φταίει, είναι δευτερεύουσας σημασίας. Η φωτογραφία που δείχνει μετανάστες σκόρπιους στις εθνικές οδούς, να περνάνε ή να μην περνάνε από αγροτικά μπλόκα, μιλάει από μόνη της. Εάν η κυβέρνηση νομίζει ότι αυτή η εικόνα δεν την αφορά, τότε να πάει σπίτι της. Ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί. Και η πρώτη, βασική προϋπόθεση για αυτό, είναι να εφαρμοστεί ο νόμος.

Αλλιώς, λίγο απέχουμε από το να παραδεχτούμε ότι, εκτός από ακυβέρνητοι, είμαστε και ζούγκλα, και ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News