Χαρά που την έκανα όταν το πρωτοείδα! Στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Τι Μεγαλέξανδροι και τι σπαθιά και τι ηρωικά του παρελθόντος στη σειρά! Το φεγγαράκι εκεί, στην άκρη της θάλασσας, το πιο προσωπικό ηρωικό μας. Ευλογημένη έμπνευση είχε ο καλλιτέχνης. Ενα φεγγάρι στην προκυμαία. Κι εγώ έκανα χαρά παιδική! Αυτή με το θαυμαστικό στο τέλος. Ετσι κι αλλιώς το φεγγάρι, μ’ έναν τρόπο μαγικό, μας συνδέει με την παιδική μας ηλικία. «Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ». Και δώστου πάλι απ’ την αρχή.

Με το φεγγαράκι στόλιζα τις παιδικές μου ζωγραφιές. Ακόμα κι αν έβαζα ήλιο, ένα φεγγαράκι κάπου έβρισκε τη θέση του. Είχα κι ένα παιχνίδι να θυμάμαι. Ετρεχε το αυτοκίνητο μέσα στην νύχτα… Ετρεχε, έτρεχε και το φεγγάρι πλάι μας. «Τρέξε μπαμπά, τρέξε» φώναζα. Πώς να παραβγείς στο φεγγάρι; Με γαλήνευε ότι συνόδευε τους κόσμους που έκτιζε η φαντασία μου ενώ ακουμπούσα το κεφάλι μου στο παράθυρο του αυτοκινήτου.

Ετρεχε το φεγγάρι, έτρεχε και το μυαλό από το Ρεάκι. Μακάρι ποτέ να μην παραβγεί η Ρέα, στο Ρεάκι. Και κάποτε, ανέλαβε και εξομολόγος μου. Του έχω καρφώσει ένα σωρό ονόματα αντρών. Τι να του κρύψεις; Ολα! Και τώρα, στα πιο βαθιά ενήλικα… Τήνος και φεγγάρι. Μάλλον όχι. Τήνος, φεγγάρι, το δικό «μου» μπαλκόνι κι ένα καράβι στο φόντο της νύχτας με τις γιρλάντες – φώτα του. Κι όταν φεύγω από το νησί, αυτήν την εικόνα παίρνω μαζί μου. Πώς αλλιώς βγάζεις χειμώνα;

Προ ημερών είδα στο facebook, σμπαράλια το φεγγάρι της παραλίας της Θεσσαλονίκης. Κι αν έχουμε ρουφήξει αγριότητες! Το φεγγάρι σκοτωμένο μου στοίχισε πολύ. Τι βάρβαρη βαρβαρότης, Θεέ μου! Τι αποπνικτική «επαρχία» στα σπλάχνα του εγκληματία! Δηλαδή, πάει και το τελευταίο καταφύγιο; Τόσο μεσαιωνικό σκοτάδι; Μα, ούτε το φεγγάρι δεν αντέχουνε στη θέση του; Ούτε το φεγγάρι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News