Η Λέστερ του Κλάουντιο Ρανιέρι και του Τζέιμι Βάρντι είναι η πιο… χιλιοτραγουδισμένη ομάδα της φετινής Premier League. Αλλά, την ώρα που όλοι ασχολούνται με τα φοβερά κατορθώματά της, στο Βόρειο Λονδίνο -στη σκιά της δημοσιότητας- μια άλλη ομάδα ζει το δικό της παραμύθι. Πολύ διαφορετικό από εκείνο που διηγούνται οι «Αλεπούδες», όμως εξίσου συναρπαστικό.

Η Τότεναμ του Μαουρίσιο Ποκετίνο είναι η ομάδα με τις λιγότερες ήττες (μόλις τρεις σε 26 αγωνιστικές) μαζί με την πρωτοπόρο Λέστερ. Εχει 14 νίκες (όσες και η πάμπλουτη Σίτι) και διαθέτει την καλύτερη άμυνα στην Κατηγορία (έχει δεχθεί 20 γκολ – εννέα λιγότερα από τη Λέστερ, που φημίζεται για τον λυσσαλέο τρόπο με τον οποίο αμύνονται οι παίκτες της). Και -το κυριότερο- είναι η πιο νεανική ομάδα του αγγλικού πρωταθλήματος, με μέσο όρο ηλικίας (της βασικής ενδεκάδας της) τα 23,5 έτη. Οταν οι αντίστοιχοι μ.ο. της Μάντσεστερ Σίτι είναι 29,2, της Γιουνάιτεντ 26,8, της Τσέλσι 26,7, της Αρσεναλ 25,7 και της Λίβερπουλ 25,1.

Την περασμένη Κυριακή (οι Αγγλοι την ονόμασαν Super Sunday, επειδή οι τέσσερις διεκδικητές του «στέμματος» έπαιζαν αντίπαλοι: ο πρώτος της βαθμολογίας με τον τέταρτο και ο δεύτερος με τον τρίτο), στον αγώνα του «Ετιχαντ» όπου νίκησε τη Σίτι με 2-1, η ενδεκάδα της Τότεναμ ήταν 4 χρόνια και 8 μήνες νεώτερη από εκείνη της αντιπάλου της. Και η ομάδα που ο Ποκετίνο είχε παρατάξει στο θριαμβευτικό, για την Τότεναμ, 4-1 επί της Γουέστ Χαμ, έχει καταγραφεί ως η πιο νεανική που γνώρισε η Premier League από καταβολής της.

Μπορούν, αυτά τα… πετεινάρια της Τότεναμ («Πετεινοί» και «Σπιρούνια» είναι τα παρατσούκλια της), να διεκδικήσουν τον τίτλο κόντρα στα πολύ ακριβότερα ρόστερ της Αρσεναλ και της Σίτι, εφόσον δεν καταφέρει να το κάνει η ομάδα – θαύμα του Ρανιέρι; Γιατί όχι; Με 12 αγωνιστικές να απομένουν ώς το φινάλε, βρίσκονται σε απόσταση δυο βαθμών από την κορυφή, ισοβαθμούν με την Αρσεναλ και έχουν μαζέψει τέσσερις πόντους περισσότερους από τη Σίτι.

Αν ο θρυλικός προπονητής της μεγάλης Λίβερπουλ, Μπομπ Πέισλι, ήταν ακόμη εδώ -τον μνημονεύω επειδή την περασμένη Κυριακή συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τον θάνατό του-, την Τότεναμ θα υποστήριζε. Για χάρη του αργεντινού τεχνικού της, ο οποίος εφαρμόζει το δικό του ποδοσφαιρικό δόγμα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην Αγγλία: δίνει στους νέους όλες τις ευκαιρίες που μπορεί να προσφέρει. Ο Πέισλι έπαιρνε παίκτες από το πουθενά και τους έκανε γνωστούς στα πέρατα του κόσμου. Ο Ιαν Ρας και ο Φιλ Νιλ είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Ηταν αμούστακα παιδιά, όταν ο Πέισλι τους έριξε κατευθείαν στα βαθιά, στις θέσεις καταξιωμένων και ακριβοπληρωμένων συμπαικτών τους. Ακριβώς το ίδιο κάνει, σήμερα, ο Ποκετίνο. Αφήνοντας, συχνά, στον πάγκο ακόμη και τον πιο ακριβό παίκτη στην ιστορία της Τότεναμ, τον Λαμέλα.

Ο λόγος είναι, πως τον Ποκετίνο δεν τον ενδιαφέρει το όνομα του ποδοσφαιριστή, ούτε το πόσο κοστίζει. Ούτε καν τα κόλπα που ξέρει να κάνει με την μπάλα στα πόδια. Περισσότερο από το ταλέντο, εκτιμά τη σκληρή δουλειά. Το αδιάκοπο τρέξιμο. Και κάποια πράγματα που οι στατιστικές δεν μπορούν να μετρήσουν: την προσήλωση στο σχέδιο του παιχνιδιού και την αυταπάρνηση, το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Οποιοι θέλουν και μπορούν, παίζουν. Οι άλλοι, τους παρακολουθούν από τον πάγκο ή την εξέδρα.

Για την Τότεναμ, αυτή η φιλοσοφία που ο 43χρονος προπονητής κατάφερε να περάσει στο «Ουάιτ Χαρτ Λέιν», είναι πραγματική επανάσταση. Διότι, πριν από την άφιξή του στο Λονδίνο, οι «Πετεινοί» ήταν… κότες λυράτες. Μια ομάδα πολύ soft, παραδοσιακά, με το dna του ηττημένου. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ρόι Κιν, ο Αλεξ Φέργκιουσον είπε κάποτε στους -εξουθενωμένους από τους αλλεπάλληλους αγώνες- παίκτες της Γιουνάιτεντ, σε ομιλία του στα αποδυτήρια: «Lads, it’s Tottenham…». «Παιδιά, με την Τότεναμ παίζουμε…». Αλλά, φέτος, η ψυχοσύνθεση της Τότεναμ έχει αλλάξει. Σε σημείο που να μην την αναγνωρίζουν ούτε οι ίδιοι οι οπαδοί της, βλέποντας τους παίκτες να τρέχουν ασταμάτητα, να μαρκάρουν σε όλο το γήπεδο, να κάνουν τα περισσότερα σπριντ στην Κατηγορία, να… σκοτώνονται για να ξαναπάρουν την μπάλα στην κατοχή τους με αδιάκοπο πρέσινγκ ψηλά, κοντά στα καρέ των αντιπάλων τους. Συχνά ο Ποκετίνο λέει στους ποδοσφαιριστές του, οτι το σύνθημά του το είδε γραμμένο στο σήμα της Τοτεναμ, στα λατινικά: «Audere est facere». Δηλαδή, το να τολμάς είναι να το κάνεις.

Η Τότεναμ δεν έχει γευτεί τη χαρά του τίτλου από το 1960-1961, όταν είχε γίνει η πρώτη αγγλική ομάδα στον 20ο αιώνα που έκανε το νταμπλ. Εκτοτε, οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες είναι ένα γνώριμο συναίσθημα στο Βόρειο Λονδίνο. Ιδίως στη μετά-Μπέιλ εποχή, όταν ο πακτωλός των χρημάτων που εισπράχτηκε από την πώλησή του στη Ρεάλ Μαδρίτης και, στη συνέχεια, δαπανήθηκε σε ποδοσφαιριστές μεγάλης χρηματιστηριακής αξίας, ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά. Η προσγείωση ήταν ανώμαλη. Ελάχιστοι από τους νεοφερμένους απέδωσαν τα αναμενόμενα. Και η ομάδα δεν κατάφερε ούτε καν να ταξιδέψει στο Champions League.

Τον Ιούνιο του 2013, ο Φράνκο Μπαλντίνι, γνωστός από τη θητεία του ως βοηθός του Φάμπιο Καπέλο στην εθνική ομάδα της Αγγλίας, ανέλαβε υπεύθυνος σκάουτινγκ και μετεγγραφών της Τότεναμ. Αποστολή του ήταν, να συνεργαστεί με τον τεχνικό διευθυντή, Τιμ Σέργουντ, και τον προπονητή, Βίλας Μπόας, και όλοι μαζί να εκμεταλλευτούν τα 77 εκατομμύρια στερλίνες της μετεγγραφής του Μπέιλ στη Ρεάλ, για να χτίσουν μια ισχυρή ομάδα με αρχικό στόχο την πρώτη τετράδα της βαθμολογίας. Αγοράστηκαν ακριβοί παίκτες -όπως οι Ερικσεν, Σολδάδο, Λαμέλα, Κίρικες, Παουλίνιο, Καπού και Σαντλί- όμως η Τότεναμ τερμάτισε μόλις έκτη. Το καλοκαίρι του 2014 είχαν απολυθεί, και ο Μπόας, και ο Σέργουντ. Και είχε έρθει η ώρα του Ποκετίνο, ο οποίος -μετά την Εσπανιόλ- είχε εντυπωσιάσει και στη Σαθουάμπτον.

Με τους παίκτες που «κληρονόμησε», δεν μπορούσε να κάνει και πολλά την πρώτη σεζόν. Η δουλειά του, όμως, φάνηκε από την αρχή. Αφησε στο περιθώριο παίκτες που δεν ταίριαζαν στο σχέδιό του, καθιέρωσε κάποιους νεαρούς, έφτιαξε μια ομάδα γεμάτη πολεμιστές και, τελικά, τα «Σπιρούνια» τερμάτισαν στην 5η θέση – και έφτασαν μέχρι τον Τελικό του League Cup.

Πέρυσι, η αχίλλειος πτέρνα της ομάδας ήταν η άμυνα. Η Τότεναμ δέχτηκε 53 γκολ σε 38 ματς. Περισσότερα και από την ανυπόληπτη Χαλ… Φέτος, η άμυνα είναι το μεγάλο όπλο της. Το δεύτερο μεγαλύτερο, είναι η δαιμονιώδης φόρμα της: στα τελευταία 12 ματς έχει συγκεντρώσει τέσσερις βαθμούς περισσότερους από τη Λέστερ, πέντε περισσότερους από την Αρσεναλ και οκτώ από τη Σίτι. Αφού προηγουμένως, το καλοκαίρι του 2015, απομακρύνθηκαν οι Σολδάδο, Καπού, Κίρικες, Καμπούλ, Χόλτμπι, Σταμπουλί και Παουλίνιο. Στην πρώτη μεγάλη νίκη της Τότεναμ φέτος (τον Σεπτέμβριο), απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι (4-1), στην ενδεκάδα βρίσκονταν μόλις τέσσερις ποδοσφαιριστές από την προ-Ποκετίνο εποχή: ο Γιορίς, ο Γουόκερ, ο Βερτόνγκεν και ο Ερικσεν.

Στις θέσεις τους ήρθαν νεαροί παίκτες. Αλλοι από τις ακαδημίες και άλλοι με μετεγγραφή. Ακριβοί ή φτηνοί, όλοι τους με τις προδιαγραφές που έχει θέσει ο Ποκετίνο. Ταλαντούχοι, ορεξάτοι και δουλευταράδες. Με αποτέλεσμα, οι οπαδοί της Τότεναμ να βλέπουν την ομάδα τους να… ματώνει στο χορτάρι, και να μην το πιστεύουν.

Ο Ποκετίνο θέλει την ομάδα να παίζει επιθετικά και να πιέζει πολύ ψηλά. Οταν ο Κλοπ έφτασε στην Αγγλία, πολλοί δημοσιογράφοι βρήκαν μεγάλες ομοιότητες στο στιλ των δύο προπονητών, όμως ο αργεντινός θεώρησε απαραίτητη μια διευκρίνιση: «Το δικό μας σύστημα είναι, η πίεση να φτάνει στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Δεν είναι η κατοχή, που μας ενδιαφέρει. Εμείς θέλουμε να κλέβουμε την μπάλα όσο πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή γίνεται. Κι ολταν την έχουμε, να τη μεταφέρουμε γρήγορα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου».

Αλλά, ποιος είναι αυτός ο Ποκετίνο; Από πού ξεφύτρωσε; Εγινε πρώτος προπονητής μόλις τη σεζόν 2008-2009. Η Εσπανιόλ βολόδερνε, τότε, στον βυθό της βαθμολογίας και αναζητούσε νέο τεχνικό – τον τρίτο της μέσα στη χρονιά. Ο αργεντινός, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν βοηθός στη… γυναικεία ομάδα του συλλόγου, αποδέχτηκε αυτή την αποστολή αυτοκτονίας. Με οκτώ νίκες σε 10 ματς, η Εσπανιόλ όχι απλά σώθηκε αλλά τερμάτισε στη δέκατη θέση. Τα επόμενα χρόνια, ο Ποκετίνο -μαθητής του Μπιέλσα- συνέχισε να εντυπωσιάζει, και οι επιτυχίες του άνοιξαν τις πόρτες της Premier. Πρώτα της Σαουθάμπτον κι έπειτα της Τότεναμ. Για να φτάσει, σήμερα, να θεωρείται ένα από τα φαβορί για τον πάγκο της Τσέλσι, στη δύσκολη μετα-Μουρίνιο εποχή της.

Πάρει – δεν πάρει τον τίτλο, η επιστροφή της Τότεναμ στο Champions League χωρίς τον… αστερίσκο των play-off του Αυγούστου δείχνει ένας απόλυτα ρεαλιστικός στόχος. Θα είναι ένα δίκαιο παράσημο για τη σκληρή δουλειά του Ποκετίνο, ο οποίος σήμερα θεωρείται από τους καλύτερους -εκτός mainstream- τεχνικούς στην Ευρώπη. Αν, όμως, στεφτεί πρωταθλητής, η ιστορία του θα είναι πρωτοφανής στα ποδοσφαιρικά χρονικά. Διότι ο Βενγκέρ, ο Πελεγκρίνι, ακόμη και ο Ρανιέρι, έχουν πλάκα τα γαλόνια. Ενώ ο Ποκετίνο, μέχρι πριν από επτά χρόνια προπονούσε μια γυναικεία ομάδα…