Για ποιο λόγο, η χρήση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς να είναι προτιμότερη επιλογή, αντί της χρήσης ενός ιδιωτικού μέσου; Η απάντηση κρύβεται κατά την άποψή μου στην ίδια την φράση, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Σε ένα μέρος που πραγματοποιείται, μια πράξη μαζικής μεταφοράς ατόμων, ταυτόχρονα  τελείται και η μαζική μεταφορά απόψεων, προβληματισμών και ανησυχιών. Το μέρος στο οποίο συναντιούνται διαφορετικές απόψεις, ατομικοί προβληματισμοί και κοινές ανησυχίες είναι σε άλλους λιγότερο, σε άλλους περισσότερο γνωστό ως: η πηγή του προβλήματος.

Στην πηγή του προβλήματος λοιπόν βρέθηκα, βρίσκομαι και θα συνεχίζω να βρίσκομαι, όχι γιατί διεκδικώ κάρτα μέλους την οποία αργότερα αποσκοπώ να ανταλλάξω με κάποια ταμπέλα για προσωπική διαφήμιση, αλλά λόγω μιας παιδικής ασθένειας την οποία ακόμη δεν κατάφερα να ξεπεράσω και η οποία περιγράφεται αναλυτικά στη φράση:

«Εάν θέλεις να μάθεις για τη θάλασσα, μη ρωτάς τα ψάρια»

Κάπου εκεί λοιπόν στο βαγόνι ενός τρένου, το οποίο βρίσκεται ανάμεσα, στο βαγόνι των ελκυστικών και το βαγόνι των τσαλακωμένων υποσχέσεων, βρέθηκα στο τελείωμα του χτες και στην αρχή του σήμερα. Συνεπιβάτες όλοι εμείς οι περισσότερο γνωστοί και λιγότερο άγνωστοι, με τις έκδηλες πλέον κοινές ανησυχίες, για το δράμα τους χτες, αλλά και για την τραγωδία του σήμερα. Με τους έντονους προβληματισμούς για ένα ακριβοθώρητο αύριο και με τις τόσο διαφορετικές, αλλά και τόσο ίδιες απόψεις, οι οποίες όσο περισσότερο μας ενώνουν τόσο  περισσότερο, φευ, μας διχάζουν.

Κάπου εκεί λοιπόν επέλεξα να ακούσω και να δω μια συζήτηση πιο προσεκτικά από οποιαδήποτε άλλη. Ήταν δεν ήταν 50 χρονών και οι δύο, ήταν τόσο σίγουρα μανάδες, όσο τόσο σίγουρα δεν ήταν ικανοποιημένες με τη σημερινή κατάσταση. Μια πρόταση από τη μεταξύ τους συζήτηση κατάφερε να κερδίσει την περιέργεια μου:

«Εμένα ο γιός μου σπουδάζει για να φύγει έξω»

Αμέσως η ανάγκη να τη γνωρίσεις, την πρόταση – προς αποφυγή παρεξηγήσεων-  ξεπερνούσε σε απόδοση τη συνηθισμένη τάση -λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας- να την αγνοείς.

Ο γιός της συγκεκριμένης κυρίας, κατάφερε δίχως να το γνωρίζει, με αυτή του την απόφαση να με βοηθήσει να θυμηθώ ένα απόκομμα μιας εφημερίδας, που είχε βρει καταφύγιο σε μια τσέπη από το παλτό μου. Παρότι με ακολουθούσε καθημερινά, αγνοούσα την ύπαρξη του ή μάλλον για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, είχα ξεχάσει παντελώς ότι το κουβαλούσα μαζί μου.

Ξεδιπλώνοντας το, διαβάζω:

Σύμφωνα με  στοιχεία που παρουσίασε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg, σε πρόσφατη έρευνα του, την πενταετία 2009 -2014, μετανάστευσαν από την Ελλάδα συνολικά 20.281 εξειδικευμένοι ακαδημαϊκοί και ερευνητές. Φυγή εγκεφάλων, ποιοτικό έλλειμα, «brain drain», που λένε και στο χωριό μου, ήταν μόνο λίγες από τις πολλές λέξεις που περιέγραφαν και περιγράφουν εκτενώς το πρόβλημα στην πηγή του.

Και καθώς το τρένο φτάνει στον προορισμό του, η απόφαση του γιου της κυρίας συνεχίζει να με κατατρύχει και να να με οδηγεί σε απορίες τύπου:

Η απόφαση του να φύγει από την χώρα είναι αποτέλεσμα μιας ελκυστικής υπόσχεσης, μιας τσαλακωμένης υπόσχεσης ή μήπως είναι μέρος μιας μεγαλύτερης εικόνας, που ακούει στο όνομα η φυγή των αρίστων.

*Ο Γιώργος Κουμπαράκης είναι ερευνητής του ΕΜΠ.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News