Στο μακρινό 1969 πήγαινα ακόμη σχολείο. Απορώ πώς το τέλειωσα, αφού όλη την ημέρα άκουγα ροκ, ξημεροβραδιαζόμουν σε δισκάδικα, δεν έχανα ούτε μισή εκπομπή, ήξερα στίχους απ’ έξω και ανακατωτά και διάβαζα με μανία σχετικά περιοδικά, ελληνικά και ξένα. Είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο, που όσοι στο σχολείο δεν ήξεραν τον τίτλο ενός κομματιού, ερχόντουσαν σε μένα και μου τραγουδούσαν τη μελωδία με «λαλαλα», για να τους πω ποιο είναι. Μέσα σε αυτήν την υστερία, (από την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, τουλάχιστον έμαθα σοβαρά αγγλικά), έπεσε κάποτε στα χέρια μου ένα 45άρι δισκάκι με μαύρο ομφαλό της Philips. Αγνωστο όνομα, άγνωστος τίτλος.

«Λέει τίποτε αυτό;», ρώτησα τον δισκά, που τα αγγλικά του ήταν για τα μπάζα και που στο μεταξύ είχαμε γίνει κολλητάρια.

«Μήπως το άκουσα; Ενα κομμάτι μου στείλανε σήμερα, για δείγμα. Αν θες, βάλτο και δες».

Πέταξα το δισκάκι στο πλατό και πήρα το ακουστικό: ένας καινούριος κόσμος έμπαινε με ορμή στο αυτί μου. Οτιδήποτε είχα ακούσει ως τότε έμοιαζε με άθλιες γρατσουνιές μπροστά στη φρεσκάδα αυτού του νέου ήχου με τα τολμηρά μουσικά ξεσπάσματα, τα σχεδόν υπνωτικά σολι της κιθάρας και εκείνο το υπόγειο δέσιμο του μέλοτρον με την παράξενη μπάσα φωνή και τα άψογα overdubs. Πήγα με το δίσκο στο ταμείο και σχεδόν τσακώθηκα με τον δισκά:

«Καλά, βλαμμένος είσαι; Θα σου πουλήσω το δείγμα και εγώ δεν θα το έχω καν ακούσει;».

«Θα σου φέρουν κι άλλα εσένα. Πες να σου στείλουν όσα γίνεται, θα ξεπουλήσεις. Και να μου το θυμηθείς, ο τύπος πάει για πολύ μεγάλο όνομα»

«Σιγά μην κάνει καριέρα με τέτοιο όνομα. Ακούς εκεί Δαβίδ Μπόγη!»

Στο τέλος του άφησα τα λεφτά και σχεδόν το έσκασα, γιατί στο μεταξύ πλάκωσαν κάτι αλλοδαποί πελάτες που έψαχναν δίσκους με ελληνικά τραγούδια.

Ετσι, πιθανότατα να είμαι εκείνος ο Θεσσαλονικιός, που όχι μόνον άκουσε πριν από όλους τους άλλους το Space Oddity, αλλά το είχε και σε δίσκο στο σπίτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News