Οχι, παρ’ όλες τις προσπάθειες και την χρήση κοινοτοπιών, δεν κατόρθωσαν στις φετινές γιορτές οι ευχές των κυβερνητικών τενόρων και της πολιτικής τάξης γενικότερα να αποσείσουν μιαν ατμόσφαιρα σβησμένη, μελαγχολική στην κοινή γνώμη. Στο θέμα αιχμής που όλοι φρόντισαν ώστε να γίνει το Ασφαλιστικό, η ατμόσφαιρα αυτή κινδυνεύει να γίνει καταθλιπτική – πώς;

Με την επιλογή Τσίπρα να επεξηγήσει τις διαβόητες «κόκκινες γραμμές» του (στην διαφύλαξη αλώβητων των κύριων συντάξεων) με το – αληθινό! – επιχείρημα ότι για ευρύτατα στρώματα, στην Ελλάδα του 2016 και βλέπουμε, η επιβίωση στηρίζεται στην σύνταξη του παππού και της γιαγιάς. Ή της πρόωρα συνταξιοδοτημένης μάνας. Ή του «σωστά» συνταξιοδοτημένου πατέρα ΔΕΗτζή ή τραπεζικού ή…. Πρόσθεσε ο Αλέξης Τσίπρας ότι και πιο μακροοικονομικά άμα δει κανείς το πράγμα, ένα ακόμη πρόσθετο ξεφούσκωμα της ενεργού ζήτησης θα πίεζε επικίνδυνα προς τα κάτω την εν πολλοίς ξέπνοη ελληνική οικονομία (καλά, αυτό δεν το είπε ακριβώς έτσι…). Είναι τόσο ουσιαστική αυτή η επιχειρηματολογία, που ακόμη και ο Ντέκλαν Κοστέλλο -ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Τρόικα/Κουαρτέττο- αναγνώριζε σε συνέδριο τον πυρήνα της. Οποιες περικοπές γίνουν στην τωρινή φάση στις συντάξεις, θα ασκήσουν άμεσα υπό-πολλαπλασιαστική επίδραση.

Σωστό το επιχείρημα. Πάντως ακριβές. Πού δεν γίνεται, βέβαια, να αγνοήσει ότι η κατά 1% του ΑΕΠ μείωση του κόστους του Ασφαλιστικού για το 2016, ή συνολικά 2,25 δισ για 2015-16 όπως συμφωνήθηκε στο Μνημόνιο-3, υπάρχει και ισχύει. Και δεν μπορεί να «βγει» μόνο με συμπίεση του κλάδου υγείας, ή με αυξήσεις εισφορών για υγεία/επικούρηση.

Αν όσοι φτιάξαμε την αποτυχία της Μεταπολίτευσης δεν αφήσουμε να πατήσουν πάνω μας υγιέστερα τα παιδιά μας αντί να τους δίνουμε «βοήθεια» με τις συντάξεις μας, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας

Ομως, το επιχείρημα ότι στο εισόδημα των κοντά 2.500.000 συνταξιούχων -της συμπαγέστερης ομάδας ψηφοφόρων: αυτοί είναι, στην Ελλάδα του 2016, οι συνταξιούχοι, υπερδιπλάσιοι κι από τους δημοσίους υπαλλήλους- στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν είναι μόνον αληθινό. είναι και βαρύτατα καταθλιπτικό. Γι αυτό και δεν αρκεί, δεν έχει καν νόημα να σχολιάζουμε μιαν ακόμη επανάληψη της συνταγής «σκληρή διαπραγμάτευση» (και μάλιστα με το ΔΝΤ στον βολικό ρόλο του κακού) ή και της τόσες φορές ηττημένης πρακτικής των «κόκκινων γραμμών» – η οποία όμως, ψηφολογικά, τον ΣΥΡΙΖΑ τον έχει επιβραβεύσει.

Πάντως, να, μια κοινωνία που κοιτάζει προς εκείνο που το λέμε «μέλλον» στηριζόμενη στις συντάξεις των απομάχων -συντάξεις μη χρηματοδοτήσιμες παρά μόνο με φορολογικές τσαχπινιές, ή πάλι με φαντασιώσεις εκμετάλλευσης του «εθνικού πλούτου»- είναι μια κοινωνία βαθύτατα καταθλιπτική.

Αν δεν προσπεράσουμε αυτήν την στάση, αν δηλαδή όσοι φτιάξαμε την αποτυχία της Μεταπολίτευσης δεν υποχωρήσει κι άλλο το δικό μας βιοτικό επίπεδο, αν δεν αφήσουμε να πατήσουν πάνω μας υγιέστερα τα παιδιά μας αντί να τους δίνουμε «βοήθεια» με τις συντάξεις μας, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Κι εκείνοι, τα παιδιά δηλαδή, άξιοι του αυριανού αδιεξόδου τους!

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News