Η Τρίτη θα ξημερώσει πριν τη δει ο ήλιος. Ετσι δεν γίνεται τον Δεκέμβρη; Το ξυπνητήρι φωνάζει, τα τηλεοπτικά πάνελ παίρνουν θέση, το καζανάκι του από πάνω σε ενημερώνει για τις εξελίξεις στην πολυκατοικία, αλλά η μέρα λες και διστάζει να βάλει το φως στην πόλη. Στις 06.48 το πρωί της Τρίτης δεν θα έχουμε ξυπνήσει όλοι. Πολλοί θα απολαμβάνουν μία δεκάλεπτη διαπραγμάτευση με τον χρόνο, μέχρι το ρολόι να τσουλήσει στις 07.00. Αλλοι θα είναι ήδη ξύπνιοι, ρουφώντας καφέ και τσιγάρο μπροστά στην τηλεόραση ή στα όρθια, στην κουζίνα. Μαμάδες θα δίνουν λίγο χρόνο ακόμα πριν ξυπνήσουν τα παιδιά για το σχολείο. Τα αυτοκίνητα θα κινούνται με αναμμένα φώτα, η κίνηση θα ξύνει σιγά-σιγά την άσφαλτο, τα σασμάν των λεωφορείων θα αναστενάζουν. Και όμως, η στιγμή έχει κάτι για να σταματήσεις και να αισθανθείς. Στις 06.48 θα μπει ο χειμώνας.

Οι άνθρωποι συνήθως αντιπαθούν τον χειμώνα. Τον αντιμετωπίζουν ως το μεγάλο διάστημα της προσμονής μέχρι την άνοιξη. Αυτό είναι λάθος. Διότι η ζωή μπορεί να γίνεται καλύτερη το καλοκαίρι, όμως είναι φτιαγμένη από τη ρουτίνα του χειμώνα. Δεν είναι η ανάπαυλα του θέρους. Είναι η ακινησία των κυριακάτικων απογευμάτων και το ψιλόβροχο της Δευτέρας. Το καλοκαίρι η ζωή σου φεύγει μέσα από τα χέρια. Τον χειμώνα σου επιτρέπει να τη μετρήσεις λεπτό προς λεπτό. Κάτω από τον ήλιο αισθάνεσαι δυνατός, αυθάδης, ξαναβγάζεις κάτι από την έπαρση και την αλαζονεία της νιότης. Στο χιονιά μαζεύεσαι, γίνεσαι πιο ταπεινός, ανακτάς την αίσθηση της αδυναμίας σου. Και φυσικά, ο χειμώνας δεν είναι απαιτητικός, δεν έχει lifestyle δεν απαιτεί έρωτες και ατελείωτα πάρτι. Δεν θέλει καν λιγότερα κιλά. Σου επιτρέπει να σκέφτεσαι.

Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου βγάζει στον χειμώνα. Σίγουρα δεν είναι εκείνος που, αν τον πηδήξουμε, για άλλα δέκα χρόνια, άντε, καθαρίσαμε. Χρόνια τον περιμένουμε και δεν λέει να έρθει

Δεν έχουμε μάθει να ζούμε τους χειμώνες μας. Θα μου πείτε ότι η χώρα είναι μούσκεμα από τις θάλασσες της, περιμένει τη ζέστη για να βάλει και το αλάτι στα χείλη. Αλλά, του κερατά, δεν ζούμε στην Τζαμάικα! Και όμως, ο χειμώνας εδώ αντιμετωπίζεται ως μία μακρά περίοδος πένθους. Συχνά το χιόνι μοιάζει να πέφτει σαν κατάρα, η βροχή φέρνει πανικό, το κρύο μεταφέρει θλίψη. Ο χειμώνας θέλει τάξη. Για αυτό και εμείς τον ξορκίζουμε, δεν τον μπορούμε. Είμαστε του καλοκαιριού, παραλίες. Ελα όμως που έτσι δεν ζούμε ολόκληρη τη ζωή. Δεν γίνεται να σιχτιρίζουμε, να πετάμε μέρες μέχρι την άνοιξη. Ζούμε, λέει, πιο έντονα το καλοκαίρι. Καλύπτεται έτσι η ζωή που καίμε άσκοπα τον χειμώνα; Στις αναμνήσεις μετράμε μόνο τα καλοκαίρια και μετά απορούμε πού στο διάολο πήγε η ζωή. Στους χειμώνες έμεινε.

Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου βγάζει στον χειμώνα. Σίγουρα δεν είναι εκείνος που, αν τον πηδήξουμε, για άλλα δέκα χρόνια, άντε, καθαρίσαμε. Χρόνια τον περιμένουμε και δεν λέει να έρθει αυτός ο χειμώνας. Δεν χρειάζεται να τον διασκεδάσουμε, αρκεί να τον ζήσουμε. Και, υπομονή, από την Τρίτη η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει ή, αν θέλετε, η νύχτα κόβει πια τον χρόνο της. Εξαρτάται πώς ζει κανείς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News