Το βράδυ της Παρασκευής στην επιστροφή από το γραφείο είδα ένα backpack που μ’ άρεσε πολύ. Είναι οι τσάντες που φοριούνται στην πλάτη. Πάρκαρα έξω ακριβώς απ’ τη βιτρίνα και χάζευα. Κουρασμένη πολύ άξιζα ένα δώρο. Κατέβηκα για να το αγοράσω. Πλησιάζοντας στην είσοδο του καταστήματος όλο και πιο δυνατά ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι σε κακής ποιότητας ήχο. «Ποιος βλάκας», μουρμούρισα  χωρίς να ξέρω τι στ’ αλήθεια με είχε ενοχλήσει. Περιεργαζόμουν την τσάντα ώσπου η μουσική δυνάμωσε κι άλλο. Μαζί και κάποιες φωνές χαράς και ενθουσιασμού. Αυθόρμητα μου βγήκε μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας γυρίζοντας το κεφάλι στα δεξιά μου για να δω ποιος τελικά μου τη σπάει με τη φασαρία του. Στην αντανάκλαση της βιτρίνας είδα την έκφραση του προσώπου μου. Ο Εμπενίζερ Σκρουτζ θα ήταν σίγουρα περισσότερο συμπαθής από εμένα εκείνη την ώρα.

Πλησιάζοντας στην είσοδο του καταστήματος όλο και πιο δυνατά ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι σε κακής ποιότητας ήχο. «Ποιος βλάκας», μουρμούρισα  χωρίς να ξέρω τι στ’ αλήθεια με είχε ενοχλήσει

Δεξιά μου, λοιπόν, και έξω απ’ το κατάστημα είχε στηθεί μια μικρή γιορτή, απ’ τους ιδιοκτήτες του καταστήματος για να προσελκύσουν πελάτες. (Αφοπλισμένοι οι περισσότεροι μπροστά στη δύναμη των εμπορικών κέντρων.)  Eνα πτυσσόμενο τραπέζι με κάποια γλυκά των Χριστουγέννων, ένα φορητό ηχοσύστημα και δυο κορίτσια γύρω στα 20. Η μια ντυμένη ξωτικό, η άλλη Άγιος Βασίλης. Hταν αγκαλιασμένες και χόρευαν βαλς. Χοροπηδητό, παιδικό, αστείο, ξέγνοιαστο, ανέμελο, σαν «για πλάκα» μπροστά σε καθρέφτη, σαν «δυο τους». Hταν θαρραλέες και υπέροχες. Κανείς θα της έλεγε επαγγελματίες. Ναι, θα το άξιζαν.

Μια ώρα μετά τα ρολά του καταστήματος θα κατέβαιναν, ασφαλίζοντας εντός το πτυσσόμενο τραπέζι, τα γλυκά και το ηχοσύστημα. Eκανε κρύο τη νύχτα της Παρασκευής και το βαλς είχε σωπάσει. Η φορεσιά του ξωτικού και εκείνη του Αϊ Βασίλη έπρεπε να φρεσκαριστεί για το χαστούκι στον Εμπενίζερ Σκρουτζ της επόμενης μέρας. Καλά Χριστούγεννα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News