Στις τρεις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις το βασικό σύνθημα ήταν «Όλοι μαζί μπορούμε να αποτρέψουμε τα χειρότερα και να ανατρέψουμε τα προηγούμενα». Πάνω από 30.000 διαδηλωτές συμμετείχαν στην πρώτη μεγάλη απεργία που γίνεται με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Τι διεκδικούσαν όμως αυτοί οι άνθρωποι; Πόσοι ήταν της ιδιωτικής οικονομίας και κυρίως ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων;

Πάντοτε, υπάρχει μια δυσκολία να γίνει κατανοητή η διαστρωμάτωση του κοινωνικού σώματος που συμμετέχει σε μία απεργία. Επίσης, είναι ακόμα πιο δύσκολο, να καταλάβουμε ποια είναι τα αιτήματα και κατά πόσο  διαχωρίζονται από τις ευχές για έναν «καλύτερο κόσμο». Η σημερινή απεργία είχε βασικό αίτημα  το ασφαλιστικό; Aν πράγματι ήταν αυτή διεκδίκηση, τότε η ΓΣΕΕ θα έπρεπε άμεσα να έχει σηκώσει την σημαία της πρότασης που το Ινστιτούτο της έχει εκπονήσει. Αν πάλι ήταν γενικώς η λιτότητα, θα έπρεπε να φωνάξουμε όλοι μαζί υπέρ του πλούτου. Αυτού που μπορεί να παραχθεί, υποθέτω.

Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Από παντού, έρχονται συνθήματα, κραυγές και καπηλεία. Κάποιοι αισθάνονται ικανοποίηση που μια απεργία στρέφεται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ – μα και ο ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά του εαυτού του!- και κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να συντηρούν το άλλοθι για τον «συνδικαλισμό» τους. Εν τω μεταξύ, όλες οι συντεχνιακές ομάδες σπεύδουν να διεκδικήσουν κάτι αόριστο για τον εαυτό τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων δεν συμμετέχει γιατί δεν έχει την πολυτέλεια ούτε για την απώλεια ενός ημερομίσθιου. Η συμμετοχή κινείται σε ελάχιστα ποσοστά, ακόμα και στον δημόσιο τομέα για τον οποίο γίνεται αποκλειστικά, η απεργία. Τέλος, διαμορφώνεται ένα υπερθέαμα για ομάδες αντιεξουσιαστών, επαγγελματιών συνδικαλιστών και στελεχών του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.

Αναρωτιέμαι αν έρθει ποτέ το πλήρωμα του χρόνου μιας απεργίας για όλους τους Έλληνες. Μια διαμαρτυρία που θα απαιτεί να αλλάξει η οικονομία της χώρας, να σταθεροποιηθεί η παραγωγικότητα, να καλυφθούν τα δημοσιονομικά κενά, να εξυγιανθεί το ασφαλιστικό σύστημα, να λειτουργήσει  η δικαιοσύνη ως ο σημαντικότερος θεσμός της Δημοκρατίας, να παρέχουν σωστές υπηρεσίες τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Να παραχθεί πλούτος  από επενδύσεις και επιχειρηματικότητα. Πότε θα απεργήσουμε για τους νέους, για την χώρα και την κοινωνία μας; Μαζί δεν ζούμε; Μαζί δεν πληρώνουμε φόρους; Γιατί θέλουμε να διεκδικούμε ξεχωριστά; Και μάλιστα, με ασαφή και ακαθόριστο τρόπο;

Και τέλος πάντων, ας συνειδητοποιήσουμε και κάποιες λεπτομέρειες για  όλους αυτούς που εκπροσώπησαν το λαό στη σημερινή απεργία. Τις  χρηματοδοτήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τις εισφορές που παίρνουν από τα Εργατικά Κέντρα, τις συνελεύσεις των συνδικάτων, την εκπροσώπηση των φοιτητών, τις διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ και γενικότερα τους στόχους που έχει κάθε φορά μια απεργία για τα δικαιώματα του κάθε κλάδου. Και ας σκεφτούμε  ότι όλα θα αλλάξουν από τη στιγμή που στο δρόμο θα βγουν οι πλειοψηφίες  για να διεκδικήσουν την αλλαγή του ελληνικού κράτους και όχι απλά το  άρμεγμα του.

Τα κόμματα και ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχουν ένα κοινό σημείο, είναι και τα δύο επιδοτούμενα. Οι ομοιότητες όμως σταματούν εδώ. Τα κόμματα είναι καταχρεωμένα και έχουν ήδη υποθηκεύσει στις τράπεζες τις επιχορηγήσεις των επόμενων χρόνων. Αντίθετα οι λογαριασμοί της ΓΣΕΕ αυγατίζουν σε προθεσμιακές καταθέσεις. Μήπως εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα των «λαϊκών διεκδικήσεων» γενικότερα…;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News