Η οδός Ισαύρων στα Εξάρχεια μετατράπηκε για περίπου τρεις ώρες σε πεζόδρομο. Μουσικές, χοροί, γεύσεις από όλον τον κόσμο, αρώματα και γενναιόδωρα εφηβικά χαμόγελα περίμεναν όσους τυχερούς βρέθηκαν το Σάββατο το απόγευμα στον ξενώνα φιλοξενίας προσφύγων, του Συλλόγου Μερίμνης Ανηλίκων. Οικοδεσπότες της γιορτής ήταν τα 15 αγόρια που σήμερα μένουν στο διώροφο νεοκλασικό στη βόρεια πλευρά των Εξαρχείων, οι εργαζόμενοι στον ξενώνα, μέλη του διοικητικού συμβουλίου αλλά και εθελοντές που βρίσκονται στο πλάι αυτής της προσπάθειας που έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά, από το 1924. «Είμαστε τυχεροί που έχουμε αυτά τα παιδιά. Έχω επιλέξει να μην κάνω δική μου οικογένεια και γι’ αυτό έχω την ελευθερία της γενναιοδωρίας σε άλλα παιδιά. Είναι και αυτή μια ξεχωριστή μορφή ελευθερίας», δηλώνει η Αύρα Παπαθανασίου, οδοντίατρος, αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του συλλόγου, και «νονά» των παιδιών όπως η ίδια χαρακτηρίζει με περηφάνια τον εαυτό της.

Το μενού περιελάμβανε πεντανόστιμα πιάτα όλα μαγειρεμένα από τα χέρια των παιδιών. Φαλάφελ, πίτες, κεφτεδάκια, ρύζι με ροζ σάλτσα λαχανικών, παστίτσιο, κοτόπουλο με λευκή σάλτσα, φασόλια μαυρομάτικα και πέρκα κοκκινιστή με μελιτζάνα εντυπωσίασαν τους καλεσμένους που παραδέχτηκαν την ξεχωριστή νοστιμιά της έθνικ κουζίνας. Ο Μουσέ, δεινός χορευτής από την Ερυθραία, αφού τελείωσε με τα μαγικά του στην κουζίνα, άφησε τις κουτάλες και έπιασε το χορό. «Από παιδί έκανα πρόβες. Μου αρέσει πολύ ο χορός. Αγαπημένη μου μουσική ειναι η ροκ», μας λέει λαχανιασμένος, αρνούμενος να σταματήσει το χορό ακόμα και όταν τελειώνε το τραγούδι.

Στις 6 το απόγευμα τα ηχεία κατέβηκαν από τα παράθυρα του ξενώνα, η κορδέλα της τροχαίας που κρατούσε κλειστό το δρόμο βγήκε, τα πλαστικά πιάτα και τα ποτήρια μαζεύτηκαν και η πόρτα του ξενώνα έκλεισε και αυτή. Από πίσω βρίσκεται το καθιστικό. Μια πολύχρωμη βιβλιοθήκη με σχολικά και εξωσχολικά βιβλία, μία οθόνη τηλεόρασης και τα τηλεχειριστήρια ηλεκτρονικού παιχνιδιού περιμένουν τους 15 εφήβους που ζουν σήμερα στον ξενώνα στα Εξάρχεια. Παιδιά, πρόσφυγες πολέμου, με ιστορίες παιδικής κακοποίησης που προκαλούν θυμό, ασυνόδευτοι ανήλικες για το ελληνικό κράτος, που είτε φτάνουν στην Ελλάδα μόνοι τους είτε εγκαταλείπονται στα σύνορα. Για τους περισσότερους η χώρα μας είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός πριν ενηλικιωθούν. Οι περισσότεροι, άλλωστε, ξέρουν ότι η δουλειά στην Ελλάδα είναι δύσκολο πράγμα. Εκτός του σχολείου και των μαθημάτων που παρακολουθούν εντός του ξενώνα, στα παιδιά δίνονται και κατευθύνσεις επαγγελματικού προσανατολισμού με τη βοήθεια εθελοντών και δικτύου εργοδοτών. Στόχος άλλωστε του συλλόγου μεταξύ άλλων είναι η κατάρτιση και η εκπαίδευση των παιδιών, με σκοπό να καταλάβουν, όσο είναι δυνατόν, τι μπορούν ή τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους.

Η Ελλάδα, τα Εξάρχεια, ο ξενώνας, μπορεί για τους περισσότερους να είναι ένας προσωρινός σταθμός. Είναι όμως ένας μεγάλος σταθμός. Ένας σταθμός αγάπης και ανθρωπιάς. Ένας σταθμός που έχει καταφέρει να απαλύνει τη μεγάλη πληγή που φέρει το κάθε παιδί στην ψυχή του όταν φτάνει στη χώρα μας. Τα σκούρα μάτια και των 15 παιδιών σήμερα λάμπουν και πετούν τις σπίθες της εφηβείας. Μέσα τους συνεχίζει να υπάρχει ο πόνος. Αλλά πλέον όχι μόνος του. Υπάρχει και η αγάπη, η συντροφιά, η αγκαλιά που είναι πλέον έτοιμα να ανταποδώσουν στους ανθρώπους που θα βρεθούν στο διάβα τους.

– Η γιορτή στον Σύλλογο Μερίμνης ανηλίκων, έγινε στο πλαίσιο του έργου ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ. Το έργο χρηματοδοτείται από την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν και τη Νορβηγία, στο πλαίσιο του Προγράμματος «Είμαστε όλοι πολίτες», το οποίο είναι μέρος του συνολικού χρηματοδοτικού μηχανισμού του ΕΟΧ για την Ελλάδαμ γνωστού ως EEA Grants. Διαχειριστής Επιχορήγησης είναι το Ίδρυμα Μποδοσάκη. Στόχος του Προγράμματος είναι η ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών στη χώρα μας και η ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και της βιώσιμης ανάπτυξης.

 * Η Χριστίνα Νικολαΐδου είναι δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News