Στη σχεδόν καθημερινή διαδρομή των 45 λεπτών από Καλαμάτα για Μάνη (Μεσσηνιακή) κι αντίστροφα, συναντώ κάθε λογής πλάσματα, ενίοτε και στοιχεία της φύσης. Πετρώματα από κατολισθήσεις ισχυρών βροχών να σε περιμένουν στην επόμενη στροφή, κακοτεχνίες πιο πέρα, φθορές του οδοστρώματος και πέραν των εμπορικών ή ιδιωτικών αυτοκινήτων τυγχάνει συχνά και το ασθενοφόρο του νοσοκομείου Καλαμάτας που έρχεται ή επιστρέφει.

Αυτή η συνάντηση, είναι ένας κόμπος στον λαιμό, ένα ηχηρό γαμώτο για το πώς πρώην και νυν κυβερνώντες έχουν περιθωριοποιήσει την επαρχία. Πώς οι «προστάτες» των πολιτών για δεκαετίες, ηθελημένα εθελοτυφλούσαν στα χρόνια προβλήματα των πολιτών διογκώνοντάς τα κι αδιαφορώντας για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πρόκειται για μια παγερή αδιαφορία, η οποία έχει οδηγήσει τους πολίτες της Μάνης ν' αποδεχτούν τη νοσηρότητα. Ηττοπάθεια και μοιρολατρία που επιβλήθηκε απ' το κράτος κι οδήγησε σε μιαν αποχαύνωση όλων μας.

Ένα ασθενοφόρο που χρειάζεται μια ώρα για να φθάσει και μια ώρα για να επιστρέψει στην Καλαμάτα, είναι ρώσικη ρουλέτα. Παίζονται ζωές κι έχουν χαθεί ζωές από κρατική έλλειψη καθηκόντων. Επιπλέον, το κέντρο υγείας στον Άγιο Νικόλαο έχει υποστεί τα κιγκλιδώματα του συστήματος, υπάρχουν θέσεις, δεν υπάρχουν σε επαρκή βαθμό οδηγοί. Αφημένοι γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό στην τύχη τους. Το ασθενοφόρο που φεύγει κι έρχεται, είναι κομμάτι του Μεσαίωνα που δεν ξεπεράσαμε, όπου, πολίτες δεύτερης κατηγορίας θα έχουν φωνή -μόνο- στις εκλογικές αναμετρήσεις, για έναν μήνα θα είναι δίπλα τους αυτοί που απουσιάζουν απ' τη ζωή τους, που αδιαφορούν για τη ζωή τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News