Γνώρισα έναν τύπο προχθές, με υποψία φλερτ. Είχα καιρό να νιώσω μάτια να διεισδύουν, να παλεύουν να ψάξουν. Να βρουν. Κάτι. Μια σπίθα, μια ανταπόδοση στην προσπάθεια. Δεν είναι τυχαίο. Όσους τοίχους και να προβάλλουμε, όσα αναχώματα και να σκάψουμε, αν θέλει η ματιά να σε βρει, θα σε ανακαλύψει. Τυχαίο το συμβάν αλλά ενδεικτικό.

Από την άλλη, τον τελευταίο καιρό μπορώ να δω τον άλλον να γελάει με την καρδιά του -που λένε- μόνο αν έχει πιει 5-6 τσιγαριλίκια ή καμιά δεκαριά ποτά. Αλλιώς δεν παλεύεται, μου λένε. Ο καθένας με τον τρόπο του πλέον αντιμετωπίζει αυτό που ονομάζουν όλοι κρίση. Τώρα για τι ειδους κρίση μιλάμε, όταν η σειρά προτεραιότητας για το νέο iphone έχει φτάσει τα 7.000 άτομα, και με προκαταβολή παρακαλώ… Το ειδα με τα μάτια μου! Τι σόι κρίση περνάμε αφού με κάθε ευκαιρία η Αθήνα αδειάζει! Αν γινόταν και κάθε εβδομάδα, πάλι το ίδιο θα γινόταν.

Ανθρωπιστική είναι η κρίση, το έχουμε ξαναπεί. Και όχι μόνο. Θα έλεγα ότι είναι ένα μεγάλο crach test με τον εαυτό μας πρώτα και μετά με τους δίπλα, τους απέναντι, τους φίλους, τους εραστές, αφεντικά, υπαλλήλους κ.ο.κ. Τζίφος. Το χάσαμε το παιχνίδι. Σε ακρωτηριάζουν για λίγο «ψωμί» γιατί είσαι κάτι διαφορετικό, γιατί σε θαυμάζουν αλλά δεν μπορούν να σε πιάσουν, γιατί φθονούν το λίγο σου ή το πολύ σου. Και πλέον χωρίς καμία κάλυψη. Από τη μια το λες και ενός τύπου κάθαρση. Από την άλλη το αποκαλείς και θράσος. Από την πολιτική -κατ ευφημισμόν- μέχρι το διπλανό διαμέρισμα, τον φίλο σου, την οικογένεια, τον περίγυρο.

Αισθάνομαι την ανάγκη να περιαυτολογήσω. Οι παγίδες και οι σειρήνες, πολλές. Ειδικά αυτήν την εποχή έρπουν, πετούν, στριφογυρνούν. Αντιστέκομαι. Βλέπω και αντιλαμβάνομαι ανθρώπους που είχα σε εκτίμηση για κάποιον λόγο, να υποκύπτουν στη «νέα τάξη πραγμάτων»: της υποτέλειας, της φτήνειας, του εξευτελισμού. Βλέπω και νιώθω τον αγώνα κάποιων που αντιστέκονται, μα είναι τόσοι λίγοι. Το αυτονόητο έγινε δυσθεώρητο. Μακάβριο αντικείμενο χλευασμού για τους έχοντες την υπεροψία και την φαυλότητα ότι είναι κυρίαρχοι, σε μια κατάσταση που δεν έχει σταματημό. Δεν σκέφτονται, άραγε, ότι ισχύει για όλους αυτό; Μιλούν για λαίλαπα αυτοί που ισοπέδωσαν. Μιλούν για διαφθορά αυτοί που άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας και δεν θέλουν -όχι δεν μπορούν- να το κλείσουν. Σερνάμενα ανθρωπάρια ακολουθούν στρατηγικές και μεθοδολογίες κομμάτων. ΑΚΟΜΗ!

Δεν ανακατεύω πολιτική. Δεν έχει νόημα. Η πολιτική. Με τους ανθρώπους γύρω μου ασχολούμαι γιατί με αφορούν. Είμαι μέρος μιας κοινωνίας που σέρνεται σαν φίδι βγάζοντας δηλητήριο και κροταλίζοντας ουρές. Δεν ανήκω εδώ .Δεν θέλω. Μα και πού να πάω; Με τι κουράγιο; Με τι εχέγγυα; Κάποιοι τυχεροί την κοπάνησαν. Νιώθω ότι βρισκόμαστε στα δύο προτελευταία στάδια της Κόλασης του Δάντη. Ενσυνείδητα βουλιάζουμε, γεμίζουμε πύον την ψυχή μας και αλαλάζουμε λες και δεν ξέραμε.

Δεν ανήκω εκεί. Πείτε με ψώνιο, μαλάκα, ηλίθια, εγωκεντρική. Ποσώς με ενδιαφέρει πλέον. Τη σαπίλα μου τη δούλεψα αρκετά καλά. Το βλέπω στα μάτια αυτών που τολμούν και με κοιτούν κατάματα ψάχνοντας αλήθεια και ας πονάει.. Κι είμαστε τόσοι λίγοι. Ούτε πρόβατα, ούτε λύκοι, ούτε βοσκοί… Δεν ανήκουμε σε κουτάκια. Γιατί πέρασα και από εκεί. Γι' αυτό και το γνωρίζω.. Η ανθρωπιστική κρίση, όπως την ονόμασαν, ακόμη δεν άρχισε. Η κόλαση η δική μας δεν έχει πάτο στον ανάποδο κώνο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News