Τον Δημήτρη Κρανιώτη τον γνώρισα πριν μισό χρόνο. Από τότε είδα στα μάτια του, διαβάζοντας παράλληλα στα λόγια του, τον ενθουσιασμό και την αγωνία του Έλληνα μετανάστη, που οραματίζεται να μας φέρει κοντύτερα εμάς τους Έλληνες της Διασποράς εδώ στο Λονδίνο. Mακρινό φαντάζει το «κοντύτερα», σε μια πόλη εκατομμυρίων, πολυμορφική, σε έναν τροχό, που σε παρασέρνει πολλές φορές στο ρυθμό της.
Σε ένα καφέ κοντά στο King's Cross, βρεθήκαμε ξανά με τον Δημήτρη τον Ιούλιο, με τον ενθουσιασμό πια να έχει μετατραπεί σε δημιουργική φλόγα μέσα από την ανάγκη συνάντησης και ανοιχτού διαλόγου με τους Έλληνες της Διασποράς. Με χαρά δέχτηκα την πρόταση συνεργασίας, μιας και η ίδια ανάγκη είχε γεννηθεί μέσα μου, κυρίως, τα τελευταία χρόνια με χιλιάδες Έλληνες να μεταναστεύουν στη Μ.Βρετανία, χωρίς να υπάρχει μια πλατφόρμα διαλόγου, για προβληματισμούς και προτάσεις. Ο Δημήτρης με την ark4art, και τη συνεγασία του Hellenic Centre, έκανε το όραμα πραγματικότητα με το 1st London Hellenic Festival, την Κυριακή 11 Οκτώβρη.

«Το Φεστιβάλ αυτό γεννήθηκε από την ύπαρξη δύο αναγκών: της ανάγνωσης και ανάλυσης της διαφορετικότητας του ελληνικού πληθυσμού στο Λονδίνο και της δημιουργίας μιας πιο ουσιαστικής επαφής αυτού του πληθυσμού. Ζώντας εδώ τα τελευταία επτά χρόνια, είδα και βλέπω το Λονδίνο μέσα από διαφορετικές οπτικές: αυτή του φοιτητή που νιώθει πως κάνει “ένα διάλειμμα“ από την Ελλάδα, αυτή του επαγγελματία που αναρωτιέται αν θα “χτίσει καριέρα” εδώ ή πίσω, και τελικά, αυτή του ανθρώπου που αρχίζει να νιώθει σαν το σπίτι του εδώ, καθώς είναι πιο παραγωγικός κοινωνικά, επαγγελματικά, συναισθηματικά», σημειώνει ο Δημήτρης.  «Για αυτό και το θέμα του Φεστιβάλ αυτού ήταν το εξής: “'Εμείς τελικά παντού σα ξένοι θα είμαστε. Ή και παντού σαν στο σπίτι μας”. Όλοι εδώ είμαστε μέλη αυτής της νέας διασποράς, μιας απίστευτα δυναμικής κοινότητας, που όλο αυξάνεται. Αναζητώντας σημεία σύνδεσης, επαφής, αναζήτησης της δικής μας προσωπικής ταυτότητας αλλά και των άλλων. Αυτή την πλατφόρμα θέλουμε να δημιουργήσουμε και δημιουργούμε με όραμα και μεράκι.»

Η συμμετοχή και η ανταπόκριση του κόσμου μεγάλη και ελπιδοφόρα. Και κινούμενη στο ίδιο πλαίσιο: αυτό του μοιράσματος και της προσδοκίας να ακουστεί η φωνή του εδώ Ελληνισμού ίσως και πέρα από τα σύνορα της Μ.Βρετανίας. Το Φεστιβάλ, με κυρίαρχο θέμα  Identity/Mobility, άνοιξε τις πόρτες του με την προβολή της βραβευμένης ταινίας ''Xenia'' του Πάνου Χ.Κούτρα, θίγοντας θέματα μεταναστευτικής ταυτότητας και περαιτέρω κοινωνικής διάρθρωσης, κάτω από ένα πυκνό, συγκινησιακό πεδίο. Με αφορμή την ταινία και την εξαιρετική ομιλία του Μάριου Ψαρρά, ο οποίος τόνισε το θέμα της «αλλεπάλληλης διάπλασης/ εξέλιξης της ταυτότητας» (μιας και αυτή είναι πάντα μεταβλητή και εξαρτώμενη από το περιβάλλον), ο διάλογος δεν μπορούσε παρά να είναι πιο ζωντανός από ποτέ.

Με ένα panel αξιόλογων Ελλήνων της Διασποράς, τον Στέφανο Λίβο, τον Δημήτρη Σκύλλα, τη Θάλεια Αναγνωστοπούλου, την Ελένη Αχιλλέως και τον Βαγγέλη Τσιαναξή, δεν άργησε η συζήτηση να ξεκινήσει με πρόδηλη τη συγκινησιακή φόρτιση. Ποικιλομορφία στις απαντήσεις σε θέματα που τέθηκαν σχετικά με τις έννοιες «πατρίδα», «επιστροφή». Νοσταλγία, απογοήτευση, θυμός, αγάπη για μια πατρίδα που μεγάλωσε πολλούς, αλλά κατάφερε να τους διώξει. Αφοριστικό, ίσως, το ρήμα «διώχνω», τεράστιο όμως και το μέγεθος της αλήθειας του.

Ισπανοί, Σέρβοι, Άγγλοι, μαζί με Έλληνες της Διασποράς, κάποιοι με τρεμάμενη φωνή, κάποιοι με σταθερή και λόγο αδιάλλακτο είπαν: «Δεν θέλω να επιστρέφω σε ένα πελατειακό κράτος διαπλοκής και συντηρητισμού!», «Θέλω να γυρίσω για την οικογένειά μου και ας είναι δύσκολα στην αρχή», «Αυτή η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί για το μέλλον, μόνο στο παρόν. Κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον.»

Και το ένα χέρι στον αέρα να σηκώνεται μετά το άλλο. Αν δεν πίεζε ο χρόνος, είμαι σίγουρη ότι θα ξημέρωνε Δευτέρα και θα ήμασταν ακόμα εκεί. Η μουσική ήρθε να αλαφρύνει λίγο το νου και τις καρδιές με τις υπέροχες PAKAW!, Κaterina, Paressa, Muzmee, Olympia, Duygu να μας ταξιδεύουν σε παραδοσιακούς τόνους και νοσταλγικές μελωδίες. Ντροπαλοί οι Έλληνες της Διασποράς, τελικά, ενώθηκαν ρυθμικά στο χόρο. Και με ένα ποτήρι κρασί.

Ο Έλληνας της Διασποράς πάντα θα νιώθει διχοτομημένος. Ακόμα και αν δυνητικά η μετανάστευση ταυτίζεται με μια καλύτερη ζωή, δουλειά, σύστημα, αυτό δεν σημαίνει και λήθη, όπως πολλοί θεωρούν. Δεν θυμώνεις με κάτι, αν δεν σε πληγώνει. Δεν επιστρέφεις σε κάτι, αν δεν το αγαπάς. Απλά και ξεκάθαρα. Δεν αποδομείς μια κουλτούρα (τελικά αποδομείται;), αν δεν την  βιώσεις πρώτα. Ίσως χρειάζεται να απομακρυνθείς, για να ενώσεις και τα κομμάτια της συνειδητοποίησης σου.

Οι Έλληνες της Διασποράς την Κυριακή 11 Οκτώβρη 2015 και για πρώτη φορά στο Λονδίνο και τη Μ.Βρετανία, έδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα μέσα από αυτό το Φεστιβάλ: πατρίδα είναι ο κόσμος όλος, πατρίδα είναι και η χώρα που σε γέννησε.

Εμείς τελικά παντού σα ξένοι θα είμαστε. Ή και παντού σαν στο σπίτι μας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News