Οι απογοητευτικές εμφανίσεις τής ελληνικής εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου δημιούργησαν μεγάλη δυσαρέσκεια στους Έλληνες φιλάθλους που την είχαν συνηθίσει επί μια δεκαετία να πρωταγωνιστεί. Ίσως όχι πάντα διακρινόμενη αλλά φτάνοντας, κατά κάποιον τρόπο, τις περισσότερες φορές, στο μέγιστο των δυνατοτήτων της ή και υπερβαίνοντάς το. Κάπως έτσι η εθνική ομάδα κέρδισε τον παγκόσμιο σεβασμό, τον οποίον δυστυχώς απώλεσε τον περασμένο χρόνο.

Η ανάλυση των αιτίων ασφαλώς θα ακολουθήσει και ο καθένας θα τοποθετηθεί από την όποια θέση του. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι στη συγκεκριμένη ομάδα δεν συμμετείχε κάποιος από τη δοξασμένη γενιά του 2004, όταν σημειώθηκε και το μέγιστο επίτευγμα, η κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου. Γεγονός που καταδεικνύει ότι κάτι υπήρχε σε εκείνη την ομάδα, με κάτι είχε μπολιαστεί, το οποίο την ακολούθησε και τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό το «κάτι» είχε να κάνει με τη νοοτροπία που πέρασε στην εθνική ο Ότο Ρεχάγκελ.  

Όταν ο Ρεχάγκελ ήρθε στην Ελλάδα, έφαγε -αλίμονο!- απίστευτο κράξιμο από τους παντογνώστες συμπατριώτες μας. «Πού πας Ρε-χάγκελ;» ήταν ο τίτλος τής Sportime μετά την ήττα με 5-1 από τη Φινλανδία, στο ντεμπούτο του στον ελληνικό πάγκο. Αλλά μετά ο Ρεχάγκελ προχώρησε σε κάποια αυτονόητα που όμως δεν ήταν… αυτονόητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ξεκαθάρισε ότι είναι ο απόλυτος άρχων, κυρίως στον καταρτισμό της ενδεκάδας, χωρίς να μπαίνει σε συμψηφιστικές λογικές, 4 από τον Ολυμπιακό, 4 από τον Παναθηναϊκό, 3 από την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ κ.λπ. Κάλεσε στην εθνική σχεδόν όλους του παίκτες που διακρίνονταν στο εξωτερικό, ποντάροντας κυρίως στο ότι αγωνίζονταν κάθε Κυριακή κόντρα σε διάσημους αλλοδαπούς αντιπάλους τους, Ιταλούς, Ισπανούς, Άγγλους, χωρίς δέος απέναντί τους. Παίκτες που είχαν μεγάλη αξία, όπως ο Γεωργάτος, αλλά είχαν μάθει… αλλιώς, τους κατέστησε ξένο σώμα. Με στόφα νικητή ο ίδιος, έπεισε ψυχολογικά τους Έλληνες ποδοσφαιριστές ότι δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτε και από κανέναν, με αποτέλεσμα εκείνοι να εμφανίζονται… λιοντάρια στο γήπεδο και να αγωνίζονται παθιασμένα εναντίον όλων. Αλλά και σε στιγμές που ενδεχομένως μπλόκαρε ο ίδιος, άφηνε τους πιο έμπειρους να αυτοσχεδιάζουν και να παίρνουν το παιχνίδι πάνω τους. Ο Ρεχάγκελ ήταν αυτός που άλλαξε τα πάντα και ο Σάντος, σεβόμενος την κληρονομιά του, συνέχισε την πορεία των καλών αποτελεσμάτων. Και μετά, όταν και ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που είχε «εμβολιαστεί» με Ρεχάγκελ αποχώρησε, ήρθε το χάος…

Μπορεί να βρεθεί σήμερα ένας Ότο; Μάλλον δύσκολο, αν αναλογιστεί κανείς το ηλεκτρισμένο τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στην εποχή του Ρεχάγκελ υπήρχε βεβαίως μεγαλύτερος ανταγωνισμός αφού Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ, ανταγωνίζονταν περίπου ισότιμα για τον τίτλο. Σήμερα ο Ολυμπιακός ξεκάθαρα ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Αλλά η δυσωδία στον χώρο είναι μάλλον μεγαλύτερη, όπως και η καχυποψία. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αλληλλοκατηγορούνται για μια σειρά θεμάτων, κατά βάση εξωαγωνιστικών, με ανακοινώσεις, εκπομπές, πρωτοσέλιδα οπαδικού Τύπου κ.λπ. Και οι κατηγορίες δεν αφορούν μόνο την επιρροή στους διαιτητές αλλά αγγίζουν και τη σφαίρα των επιχειρηματικών συμφερόντων. Συν τοις άλλοις, από φέτος μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι και η ΑΕΚ του Μελισσανίδη, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την άνοδο του επιπέδου της κόντρας. Σε ένα τέτοιο νεφελώδες τοπίο, θα μπορούσε άραγε ο οποιοσδήποτε κόουτς τής Εθνικής να λειτουργήσει, θέτοντας όρους αντίστοιχους με εκείνους που έθεσε ο Ρεχάγκελ όταν ανέλαβε την εθνική ομάδα; Δύσκολο, πολύ δύσκολο… Ακόμη και για εκείνη την εποχή, ο Ότο ήταν λόττο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News