Για όσους έχουμε δουλέψει σε κόσμους μακρινούς όπως η Washington και η ΝΥ, η χθεσινή εμφάνιση του κ. Τσίπρα ήταν άλλο ένα εκκωφαντικό χαστούκι.

Βλέπετε, το να έχεις την κυρία Αγγελοπούλου να σου στήνει μία εμφάνιση στην απόλυτη συνάντηση προσωπικοτήτων στην καρδιά του κόσμου, ανάμεσα σε ηγέτες κάθε πεδίου που δημιουργούν, επηρεάζουν και αποφασίζουν, με το CNN να το παίζει live, ένα παγκόσμιο ακροατήριο να κρέμεται από τα social media και πάνω από όλα, να έχεις έναν από τους πλέον ισχυρούς διαμορφωτές αποφάσεων στον κόσμο να σου κάνει τις ερωτήσεις που μόνο στο όνειρό σου θα είχες, και εσύ να πηγαίνεις αν μη τι άλλο αδιάβαστος… το λες και αυτοκτονία (δική μας προφανώς, όχι του κ. Τσίπρα). 

Στον ίδιο χώρο, κάποιοι τα προηγούμενα χρόνια έχτισαν καριέρες, χώρες, αλλά κυρίως προοπτικές. Στον ίδιο χώρο, όσοι έχουμε βρεθεί, έχουμε παρακολουθήσει μία απίστευτη ζύμωση λύσεων, συμμαχιών αλλά και ενός διαφορετικού τρόπου σκέψης και δράσης. Κάποιοι -λιγότεροι τυχεροί από όσους έχουν το ταλέντο του Προέδρου Κλίντον και των φίλων του να διαχειρίζονται αριστοτεχνικά την επικοινωνία, την ευγένεια, το χιούμορ και τη γνώση- προετοιμάζονται μήνες για την εμφάνισή τους σε τέτοιες συναντήσεις.

Δυστυχώς, η αντιπροσωπεία της ελληνικής κυβέρνησης πήγε όπως νιώθει… σωτήρες του έθνους, της Ευρώπης και της Δημοκρατίας, με τη γνωστή πλέον ανικανότητα (ή επιλογή) να μην αναγνωρίζει το τερέν στο οποίο πάει να παίξει, με το γνωστό ποίημα αντί ξεκάθαρων πειστικών προτάσεων και, φυσικά, με πλήρη αδιαφορία για τις επιπτώσεις αυτής της εικόνας σε όσους καθημερινά συνεργαζόμαστε με διεθνείς επιχειρήσεις και οργανισμούς, σε όσους καθημερινά χτίζουμε γέφυρες αξιοπιστίας και προοπτικών.

Είπε τα γνωστά αστειάκια για τα στραβά μας, έκανε τα γνωστά γελάκια, πέταξε δύο ατάκες για Δημοκρατία και την «ηθική» υποχρέωση κάποιων να επενδύσουν στην Ελλάδα, είπε ό,τι ακριβώς λέγανε οι προκάτοχοί του ανεξαρτήτως χρώματος και ηλικίας τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια, για πλαίσιο διαφάνειας και επενδύσεων, στρατηγική θέση χώρας και ανθρώπινο κεφάλαιο, και μετά πήρε την παρέα του και έφυγε.

Δεν κάθισε ή, έστω, δεν άφησε τους υπουργούς του να ακούσουν, να μιλήσουν, να γνωρίσουν και να μάθουν. Κρίμα, διότι και 1% να έπαιρναν κάτι μαζί τους θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο για όλους μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News