Υπάρχει μια σοφότατη ελληνική παροιμία: «ξανακάνε με γαμπρό για να δεις πώς θα χορέψω». Αλήθεια είναι. Οι γαμπροί αυτή τη δεύτερη φορά ήταν καλύτεροι. Πρώτα απ΄ όλα ξαναβρήκαν τον εαυτό τους: Ο Τσίπρας άφησε το συννεφιασμένο ύφος και κατέφτασε με χαμόγελο ως τα αυτιά, μια ιδέα παραπάνω απ' το κανονικό ανέμελος -σχεδόν Τρίτσης- με λευκό πουκάμισο ανοιχτό και το σακάκι στον ώμο. Ο Μεϊμαράκης πάλι το φορούσε μαζί με ασορτί γραβάτα. Οι άνθρωποι ήρθαν στοχεύοντας τα κλασικά κοινά τους. Η Αριστερά είναι καταδικασμένη να είναι αγραβάτωτη και η Δεξιά γραβατωμένη. Τελεία και παύλα.

Ο Χαρίτος ήταν ο μόνος που παρέμεινε ο εαυτός του: ξεκίνησε αναστενάζοντας.

Για το κοινό, εμάς, ήταν ενδιαφέρον ότι η οθόνη τούς εμφάνιζε μαζί. Στην αρχή έψαχναν να βρουν το σωστό ύφος και αδυνατούσαν. Το μόνο που έκαναν ήταν να γελάνε ειρωνικά όταν μιλούσε ο αντίπαλος. Μετά σιγά-σιγά χαλάρωσαν και πρόσφεραν ενδιαφέρον τηλεοπτικό θέαμα. Ο Τσίπρας ήταν όπως πάντα πιο φωτογενής, τηλεοπτικός, ανδρεοπαπανδρεϊκός και το βρήκε πιο γρήγορα. Έχει δε μια μεγάλη ευκολία να διαψεύδει τον εαυτό του χωρίς δισταγμό που τον βοήθησε: Μας είπε λ.χ. ότι σε Ρωσία κ.λπ. δεν πήγε για να αντικαταστήσει την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αλλά για να βρει επενδύσεις ενώ στη Βουλή έλεγε τα αντίθετα. Απέφευγε επίσης σαν το διάολο να πει τη λέξη «Μνημόνιο». Έλεγε «αυτό που υπογράψαμε», «οδικός χάρτης», οτιδήποτε. Όσο το απέφευγε αυτός τόσο του το θύμιζε ο Μεϊμαράκης – το παράκανε μάλιστα κι έγινε εκνευριστικός. Εκνευριστικός έγινε και με την επαναληψιμότητα φράσεων όπως ο «Τσίπρας το 'χασε» κ.λπ. Με τον εκνευρισμό γίνονται φάουλ ως γνωστόν. Ασχέτως αν είχε δίκιο, η διαμαρτυρία ότι τον κονταίνουν ήταν λάθος, ακούστηκε κάπως μικροπρεπής. Η επόμενη διαμαρτυρία ότι δεν τον ρώτησαν για να διορίσουν υπηρεσιακούς υπουργούς, ήταν ακόμα πιο ατυχής: έδωσε την θεόσταλτη ευκαιρία στον Τσίπρα να διεκδικήσει δάφνες της υπηρεσιακής που πήγε καλά και το ξέρουμε όλοι.

Πέραν των αναμενόμενων αψιμαχιών όμως το συνολικό αποτέλεσμα ήταν σαν προξενιό. Άρχισε με δυο γαμπρούς που διεκδικούσαν την ίδια νύφη, την Ελλάδα. Ο νεαρός ήταν χαριτωμένος και κομματάκι θρασύς (επέμενε ότι της έφερε πολύ καλύτερη συμφωνία κ.λπ.). Απέφευγε μάλιστα να θυμίζει την πρώην του που τον χώρισε ως άπιστο και αναξιόπιστο. Κανείς δεν εμπιστεύεται ξανά έναν άπιστο. Ο μεγάλος ήταν πιο σταράτος, έβαζε το μαχαίρι στο κόκαλο και του θύμιζε ότι δεν είναι ώριμος για γάμο. Τελικά όμως άλλαξε η φάση. Αυτό που μας έμεινε είναι η εντύπωση ότι οι δυο γαμπροί κατά βάθος φλέρταραν μεταξύ τους όσο κι αν ο μικρός έκανε το δύσκολο και ο μεγάλος τού θύμιζε ότι κανονικά δεν θα τον καταδεχόταν αν η καταραμένη ανάγκη δεν τον έριχνε τόσο χαμηλά (σε ποσοστά).

Μόλις τελείωσε η συνάντηση, ανέλαβαν οι προξενήτρες στα κανάλια να υπερθεματίζουν θυμίζοντάς τους ότι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, ότι έχουν χημεία μεταξύ τους και μπορούν να τα βρουν. Δεν λέγεται χημεία αυτό όμως, Μνημόνιο λέγεται.
Και στα δικά μας, τώρα, την Κυριακή!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News