Ύφος απολογούμενου «παιδιού» ο ένας. Δαρμένου, αμυνόμενου και, προς το τέλος, ολίγον γλυκερού που προκαλεί εκ των πραγμάτων τη μητρική φροντίδα (ή τη στοργή του ψηφοφόρου). Πού είναι πια η έπαρση της πρώτης νιότης; Το αεράτο στιλ; Η ιμιτασιόν βραχνάδα της φωνής α λα Αντρέα (όποτε τον θυμάται), αλλά και πολλά σουσούμια του ακόμα;

Έκανε κάμποσες φορές προσπάθεια -άλλοτε πετυχημένη άλλοτε όχι – να φανεί επιθετικός, αγωνιστικός. Ένα ντου. Ότι οιστρηλατείται ακόμα από μια επαναστατικότητα. Αλλά ξεθυμασμένη, ξαναζεσταμένη και γι’ αυτό, φοβάμαι, δεν μπόρεσε να γίνει πιστευτός. Εξακολουθεί να διακρίνεται από έναν ουτοπικό συναισθηματισμό, με χρήση επιχειρημάτων που η ίδια η πραγματικότητα ξέρουμε καλά πως τον διαψεύδει. 

Η νεανικότητα, όμως, του Αλέξη Τσίπρα οφείλω να ομολογήσω ότι διασώθηκε στο αποψινό debate με τη βοήθεια «ιδιαιτεράδων». Τσίμπησε κάμποσες ψήφους από το κοινό τής Μενεγάκη, καλύπτοντας έστω και κάτω από παχιά στρώματα του μακιγιάζ, τις αποτυχίες, τις διαψεύσεις και τις ακυρωμένες του υποσχέσεις.  

Απ’ την άλλη, το ύφος Βαγγέλη Μεϊμαράκη: Είναι το στιλ του Έλληνα του ντεκλαρέ, του μόρτη που με δυο κουβέντες καθαρίζει και δεν χρειάζεται φρου φρου κι αρώματα. Ύφος «μπαρμπα-Γιώργη» όχι όμως και υπερβολές, μην προγκίξουμε τους νοικοκυραίους, αλλά εξωραϊσμένο καθ’ υπόδειξη του image maker με ένα αστείο χαμόγελο – σαν φροντιστηριακό κλισέ. Το στιλ Μεϊμαράκη είναι καινοφανές και ανεπάντεχο (εδώ που φτάσαμε πιάνει κι αυτό: στα καφενεία, στο γήπεδο, στον κόσμο μιας πιάτσας που προτιμάει τη στάση την ντρέτα του βαρύ πολιτικού. Που να 'χει μπέσα – και μπορεί κανείς να του ’χει εμπιστοσύνη).

Εν κατακλείδι, μόνο το ύφος τους μπορούν να αλλάζουν πλέον οι πολιτικοί. Αυτό τους έμεινε. Ούτε προεκλογικά πεντακοσάρικα να μοιράσουν, ούτε να δώσουν υποσχέσεις, ούτε να αποκαταστήσουν την εκλογική τους πελατεία. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από το να αλλάξει η χώρα στις δομές της, να εκσυγχρονιστεί. Να γίνουν οι δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που υπογράψανε. Το μάθαμε, πέντε χρόνια τώρα που σερνόμαστε, το εμπεδώσαμε. Ας το πάρουνε απόφαση ότι πρέπει να συγκυβερνήσουν τα κόμματα με φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό. Μία μόνο ιδεολογία υπάρχει πια: η διάσωση της χώρας. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News