Στην γιορτή της Humanité, με 4 υπογραφές/παρουσίες στην αφίσα -ύστερα τρύπωσε και η Ζωή- ξεκίνησε η συζήτηση που έως τώρα εκινείτο κάπου στη σκιά και τον ψίθυρο, για ένα Σχέδιο Β/Plan B για την Ευρώπη.

Οι υπογραφές/φωτογραφίες είναι τριών τέως υπουργών Οικονομικών, του Oskar Lafontaine, του Stefano Fassina και του ημέτερου Γιάνη Βαρουφάκη, και ενός ευρωβουλευτή/αρχηγού κόμματος, του Jean-Luc Mélenchon.

Το υποκείμενο σχήμα ανάλυσης του «Σχεδίου Β για την Ευρώπη» θεωρεί ως Σχέδιο Α «την πλήρη επαναδιαπραγμάτευση των Ευρωπαϊκών Συνθηκών», που θεωρούνται ότι αποτελούν αντιδημοκρατικό οικοδόμημα. Στόχος: «να εργασθούμε ο καθένας στη χώρα του και όλοι μαζί σε όλη την Ευρώπη» για την επαναδιαπραγμάτευση αυτή, αλλά μέχρι τότε κηρύσσεται «εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής». Πιο συγκεκριμένοι στόχοι είναι το Eurogroup «και η ασυδοσία του», καθώς και το πρόσχημα ότι η ΕΚΤ «είναι απολιτική και ανεξάρτητη, ενώ στην πραγματικότητα είναι άκρως ταξική» και εξαρτημένη από τους πτωχευμένους τραπεζίτες και πολιτικούς (εδώ, χειρ Βαρουφάκη: στοίχημα!).

Η ελληνική περίπτωση -δηλαδή το ότι «η δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα οδηγήθηκε με τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου να γονατίσει μπροστά στην ΕΕ»- χρησιμοποιείται ως μάθημα του τι σημαίνει σήμερα, για τους συμμετέχοντες στην κίνηση, «οικονομικό πραξικόπημα». Που καθιστά την ΕΕ «πράκτορα του ακροδεξιού ήθους και όχημα για την ακύρωση του δημοκρατικού ελέγχου στην Ευρώπη».

Αν αυτή η περιγραφή μειωμένης κυριαρχίας παραλληλίζεται με την μπρεζνιεφική καταστολή της Άνοιξης της Πράγας, η ΕΕ θεωρείται αντίστοιχα υπεύθυνη για την συντριβή της «Άνοιξης της Αθήνας». Αποτέλεσμα: κατάσταση έκτακτης ανάγκης (état d' exception) στη σημερινή Ευρώπη. Αν το Σχέδιο Α΄ των αντιτιθέμενων σ' αυτά δεν ευοδωθεί, τότε θα κινητοποιηθεί Σχέδιο Β΄ ώστε «να βρούμε τρόπο να εξασφαλίσουμε ότι οι Ευρωπαίοι θα έχουν ένα νομισματικό σύστημα που να λειτουργεί υπέρ τους και όχι εις βάρος τους». Παραδεκτό, βέβαια, ότι για κάτι τέτοιο «απαιτείται υψηλό επίπεδο προετοιμασίας» (ίσως διδαχή απο το ελληνικό φιάσκο;), όμως στο τραπέζι ρίχνονται ιδέες όπως παράλληλα συστήματα πληρωμών, παράλληλα νομίσματα, ψηφιοποίηση των συναλλαγών σε ευρώ(;), συστήματα ανταλλαγής βασιζόμενα στις κοινότητες.

Με τα μάτια στραμμένα στις εθνικές εξελίξεις -η λέξη «εκλογές» δεν λέγεται αλλά υπονοείται- σε Ισπανία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Γαλλία (2017, εδώ), προτάσσεται έκκληση για άμεση «Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής για ένα Σχέδιο Β για την Ευρώπη».

Απλή καταγραφή κάνουμε! Όμως, όποιος π.χ. έχει γνωρίσει τον Oskar Lafontaine που έφυγε από το SPD ως νούμερο 2 και παρολίγον Πρόεδρός του, πάντως υπουργός Οικονομικών στην Κυβέρνηση Σρέντερ, για να συνιδρύσει τους Die Linke, γνωρίζει ότι δεν πρόκειται για περίπτωση τύπου Βαρουφάκη. Ομοίως, ο Jean Luc Mélenchon, γιος ταχυδρομικού διανομέα, προτού βρεθεί υπουργός στην Κυβέρνηση Ζοσπέν, υπήρξε ηγετική φιγούρα της μαθητικής νεολαίας και ακτιβιστής στο μιττερανικό PS, δεν είναι φαινόμενο-διάττων στη γαλλική πολιτική σκηνή.

Μπορεί κανείς να δυσπιστεί. Μπορεί να διαφωνεί. Όμως αυτή η συζήτηση δεν πρέπει να παραβλέπεται – ειδικά που βγαίνει από τη σκιά και έρχεται στο πολιτικό προσκήνιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News