Εναλλακτικός τίτλος για αυτό το άρθρο θα μπορούσε να ήταν «Οι εκλογές ξανάρχονται» ή εν πάση περιπτώσει κατιτίς που να θυμίζει σενάριο χολιγουντιανής ταινίας, μίας ταινίας με πολύ ακριβή παραγωγή, πολλά εφέ και ένα πλούσιο κάστινγκ. Αλλά επίσης από εκείνες τις ταινίες που βγαίνεις προσπαθώντας να δικαιολογήσεις τα 120 λεπτά που μόλις έχασες από τη ζωή σου.

Και θα ήταν εύκολο να κάνω στις επόμενες γραμμές τον παραλληλισμό μεταξύ μίας κακής μεν, ακριβής δε ταινίας, του επιτελείου της, αλλά και της διάρκειάς της με μία ολόκληρη χώρα, και το πόσες ευκαιρίες χάνονται, πόσος κόσμος φεύγει, έχοντας πλέον χάσει κάθε ελπίδα για το παραμικρό σημάδι ανασυγκρότησης σε αυτόν τον τόπο.

Όχι, δεν θα μιλήσω για το κακό κάστινγκ, τις απίστευτες καθημερινές δηλώσεις, τις ωφελιμιστικές και κοντόφθαλμες βλέψεις τού κάθε πολιτικού. Ούτε θέλω να αναφερθώ στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η συζήτηση, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, μία συζήτηση που αναλώνεται σε άσκοπες πολιτικολογίες και διόλου δεν ασχολείται με το να αναζητήσει ο καθένας το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί.

Θα ήθελα να μιλήσω για κάτι – το οποίο τουλάχιστον για μένα – έλειπε ανέκαθεν σε αυτή τη χώρα. Κάτι το οποίο δεν ακούω ούτε σε παρέες, ούτε από τα ΜΜΕ και φυσικά ούτε και από τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα. Aυτό που αναζητώ θα μπορούσε να βγει μέσα από μία συντεταγμένη διαδικασία με σκοπό τη δημιουργία ενός νέου εθνικού αφηγήματος. Ένα αφήγημα που μέσα του να περιέχει λύσεις, εντοπίζοντας και προάγοντας τον όποιο παραγωγικό κλάδο μάς έχει απομείνει.

Οι τελευταίοι οκτώ μήνες αναλώθηκαν σε μία ατέρμονη συζήτηση για όρους και εξαιρέσεις. Δεν υπήρξε ο παραμικρός χώρος για έστω το ξεκίνημα μίας κουβέντας πέρα από αυτούς τους όρους. Αν θέλετε, είναι σαν να πήγαμε στην τράπεζα να διαπραγματευτούμε το δάνειο που δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε, να εξασφαλίσουμε και ένα νέο δάνειο, δίχως παράλληλα να συζητάμε πώς να ενισχύσουμε τα σημεία εκείνα που θα μας έδιναν νέο αέρα στις διαπραγματεύσεις. Και φυσικά ούτε που υπονοώ ότι πριν από τους οκτώ μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση ήταν διαφορετική.

Και το αποτέλεσμα; Eπιστρέψαμε στη ρουτίνα των εκλογών. Αναγκαίες και αναπόφευκτες φυσικά, βάσει καθαρά κομματικών δεδομένων, ωστόσο ενδεικτικές για τη συνέχιση του άγονου παιχνιδιού «υπογράφω, δεν υλοποιώ, πετάω την καυτή πατάτα στον επόμενο». Έστω και αν ο επόμενος στην προκειμένη περίπτωση αποδειχτεί ότι είναι πάλι ο ίδιος ή τουλάχιστον η ίδια κεφαλή, με άλλους δεύτερους ρόλους.

Η ανακοίνωση των εκλογών με βρήκε – όπως πολλούς – σε μία αποτυχημένη απόπειρα διακοπών, όπου για λίγες ημέρες προσπάθησα να βάλω πίσω τα όσα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα και να υποκριθώ ότι είναι δυνατόν να αναβιώσεις τα ελληνικά καλοκαίρια που ζούσες κάποτε. Προσγειώθηκα όμως πάλι απότομα.

Και μέσα στις επόμενες είκοσι περίπου ημέρες, πολιτικοί και κόμματα θα μας παρουσιάσουν εκείνο το αφήγημα που ζούμε σε επανάληψη καιρό τώρα. Δίχως χώρο και χρόνο φυσικά για τη δημιουργία ενός νέου, προσαρμοσμένου στα σημερινά δεδομένα. Καθώς η πραγματικότητα και η συζήτηση που διεξάγεται στα ανώτερα κομματικά, αλλά και κοινωνικά επίπεδα, δεν έχουν πλέον καμία επαφή μεταξύ τους. Θα μου πείτε, πότε είχαν;

Κάπως έτσι πάντως μπαίνουμε για πέμπτη φορά σε λιγότερο από δεκαπέντε μήνες (!) σε μία αναμέτρηση. Μία αναμέτρηση όπου η ίδια η λέξη έχει αδειάσει από την αρχική της σημασία, δεν υπάρχει επί της ουσίας αναμέτρηση ιδεών και προτάσεων καθώς, είτε πολύ απλά δεν υπάρχουν, είτε κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να παρουσιάσει με έντιμο και ειλικρινή τρόπο κάτι το οποίο να μπορεί πράγματι να υλοποιηθεί.

Στη ρουτίνα των εκλογικών αναμετρήσεων, το μόνο που έχει απομείνει είναι ένα ενοχλητικό, κακόφωνο, κακοκουρδισμένο βουητό. Και όπως με κάθε κακόφωνο ήχο, δίχως μαέστρο, μοναδικό αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από τη σύγχυση.

Και μέσα σε αυτή τη σύγχυση καλούμαστε, για άλλη μία φορά, να ψηφίσουμε.

*O Σταύρος Σαμουηλίδης (@ssamouilidis) είναι δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός.

Προηγούμενα άρθρα του Σταύρου Σαμουηλίδη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News