Τα πάντα ρει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, την ίδια ώρα που το διεθνές οικονομικό περιβάλλον πλήττεται από το κινεζικό πεδίο. Μετά και τις διαπραγματεύσεις, το δημοψήφισμα, την πόλωση στο εσωτερικό της χώρας, τα capital controls, τον τρόμο της ευρωεξόδου, τα show της γραφικής προέδρου της Βουλής και των "ηρωισμών εκ του ασφαλούς" της ομάδας Λαφαζάνη, η χώρα βρίσκεται ακόμη μια φορά σε ένα μεταβατικό στάδιο, ιδίως στον χώρο του κομματικού βίου.

Έρχονται εκλογές, αν και όπως και το περιβόητο δημοψήφισμα, θα είναι και αυτές άνευ αντικειμένου και ουσίας, διότι το οικονομικό πρόγραμμα του μνημονίου που θα εφαρμοστεί είναι δεδομένο. Τα μέτρα που θα παρθούν, οι υπέρμετρες φορολογήσεις, οι μεταρρυθμίσεις θα εφαρμοστούν από μια κυβέρνηση αναγκαστικής συνεργασίας, μιας και τα κουκιά, πολύ απλά, δεν βγαίνουν. Ωστόσο, ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναδιαμόρφωση τόσο του κομματικού σκηνικού όσο και η ανακύκλωση ορισμένων πολιτικών υλικών, που θα έπρεπε έως τώρα, να έχουν αποσυρθεί.

Από την μία, παρατηρούμε πως η αξιωματική αντιπολίτευση της Ν.Δ., υπό την αρχηγία του Β. Μεϊμαράκη, βρίσκεται σε μια κατάσταση συντήρησης, τόσο των ποσοστών της, όσο και της χαμένης δυναμικής της, από τη λαίλαπα του Αντώνη Σαμαρά. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια κατάσταση συντήρησης, όπου λείπει ο ηγέτης, καθότι ο Μεϊμαράκης καλύπτει απλά τη θέση του Προέδρου του κόμματος. Ηγέτης, όμως, που να μπορεί να "απαιτήσει" την ψήφο του εκλογικού σώματος ή να κοντράρει τον Αλέξη Τσίπρα δεν υφίσταται.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον επανέρχερται στην πρωταρχική του κατάσταση, ευρισκόμενος σε μια φάση "αποσύνθεσης", αλλά και της απαραίτητης μετάλλαξης. Η διάσπασή του σε πολλά κομμάτια, αναμενόμενη λόγω της φύσης του, των πολλών συνιστωσών, με τις τόσο αποκλίνουσες απόψεις και ιδεοληψίες, προκαλεί την αίσθηση της κατάρρευσης του "κόμματος". Ωστόσο, είναι απολύτως απαραίτητη, ώστε να μπορέσει ο Αλέξης Τσίπρα να δημιουργήσει ένα συμπαγές κόμμα, που να μπορεί να διοικηθεί χωρίς τον φόβο της διάσπασης, μακριά από τα show της Κωνσταντοπούλου και του Λαφαζάνη, μακριά από τα όνειρα δημιουργίας ενός κομμουνιστικού καθεστώτος, μακριά από τα όνειρα επιστροφής της δραχμής με καπήλευση του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και παρερμηνείας, εσκεμμένα, του νοήματός του.

Τα πάντα ρει, λοιπόν… Ωστόσο αμετάβλητη παραμένει η έλλειψη ελπίδας για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες..

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News