Βρε μυστήρια πράγματα… τελικά λοιπόν, υπάρχουν δύο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν αναφέρομαι στους ΣΥΡΙΖΑ του ευρώ και της δραχμής ή (άλλως ειπείν) των ευρωπαϊστών και των αντιευρωπαϊστών, καθότι αυτοί ήταν ανύπαρκτοι και συκοφαντικοί δήθεν διαχωρισμοί, υπαγορευμένοι από την τρόικα και τη διαπλοκή. Στον άλλο διαχωρισμό αναφέρομαι, ανάμεσα στον κοινωνικό και κομματικό ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο δυνάμεθα αφόβως ν' ασχοληθούμε καθότι διαθέτει την πρωθυπουργική βούλα και συνεπώς δεν αποτελεί βέλος στη φαρέτρα των πεμπτοφαλαγγιτών του εσωτερικού. Κατά τον Αλέξη Τσίπρα, λοιπόν, κοινωνικός και κομματικός ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να αντιστοιχιστούν, καθότι η αποκλίνουσα πορεία τους αποτελεί ουσιώδες ζήτημα προς επίλυση για την ΑΔ και την ΠΦΑ (Αριστερή Διακυβέρνηση, Πρώτη Φορά Αριστερά).

Ειλικρινώς είμαι ο τελευταίος που θα αμφισβητήσει την ιδεολογική επάρκεια του πρωθυπουργού, αλλά όταν τα ακούω αυτά εξεγείρεται αυθορμήτως ο Μαρξισμός της νεότητάς μου. Ξεπετάγονται από τα κατάβαθα του παρελθόντος μου τα φαντάσματα, όχι τόσο του Μαρξ και του Έγκελς που επ’ ολίγον ενεπλάκησαν με τη συγκρότηση του (λεγομένου) επαναστατικού υποκειμένου, όσο των μετέπειτα αγωνιστών και των στοχαστών της Αριστεράς που ακολούθησαν τους ιδρυτές. Βρυκολακιάζουν και περιφέρονται ολοφυρόμενοι, ο Λένιν που με το «Τι να κάνουμε» θεμελίωνε το επαναστατικό «κόμμα νέου τύπου», η Λούξεμπουργκ και ο Τρότσκι που με όλη την κριτική τους στην εσωτερική δομή του Λενινιστικού κόμματος ποτέ δεν αμφισβήτησαν την αποστολή του. Βλέπω να ανασηκώνονται από τα μνήματά τους ο Γκράμσι που πρωτομίλησε για το «κόμμα ως συλλογικό υποκείμενο μέσα στην κοινωνία των πολιτών», αλλά και ο Αλτουσέρ ή ο Πουλατζάς, οι οποίοι μπορεί να απέρριψαν το κόμμα ως εργαλείο εφόδου βίαιης κατάληψης της εξουσίας, δεν αμφισβήτησαν όμως ποτέ τον χαρακτήρα του ως ταξικό εργαλείο.

Εγώ που λέτε, ενθυμούμενος όλους αυτούς, νόμιζα ότι η εργατική τάξη είναι η πρωτοπορία ανάμεσα στις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις και ότι το κόμμα είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Νόμιζα, ο αφελής, ότι το κόμμα αποτελεί το πολιτικό υποκείμενο με την ανώτερη ταξική, ιδεολογική και πολιτική συνείδηση, στον ανηλεή αγώνα του προλεταριάτου και των ταξικών του συμμάχων εναντίον της αστικής τάξης και της διεθνοποιημένης μπουρζουαζίας. Θαρρούσα ο άμοιρος πως δίχως την καθοδήγηση του επαναστατικού κόμματος, οι λαϊκές μάζες είναι ανήμπορες να πορευτούν ορθά και δίχως παρεκκλίσεις, στη δύσβατη και γεμάτη παγίδες πορεία μετάβασης προς τον σοσιαλισμό. Είχα την υποψία ότι τα μέλη του (πραγματικού επαναστατικού) κόμματος αποτελούν τους πιο συγκροτημένους και ανιδιοτελείς αγωνιστές, που στελεχώνουν τον πιο συνειδητό πολιτικό εκφραστή των αντικειμενικών συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Ως φαίνεται, έκανα λάθος. Στις επαναστατικές συνθήκες της Ελλάδας του 2015, το κόμμα δεν καθοδηγεί τις μάζες αλλά διαχέεται μέσα στις μάζες. Δεν είναι οι μάζες (ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ που λέγαμε) που μέσα από άοκνες προσπάθειες θα καταφέρουν να σκαρφαλώσουν στο ύψος της πρωτοπορίας τους, αντιθέτως είναι ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να κατηφορίσει και να συστοιχηθεί με το χθαμαλό επίπεδο των μαζών. Κατ’ ευθείαν λοιπόν τίθεται το (επαναστατικό) ερώτημα αν το κόμμα καθοδηγεί τις μάζες ή οι μάζες το κόμμα. Βεβαίως, υπάρχει και το ιστορικό παράδειγμα της «Πολιτιστικής Επανάστασης» στην Κίνα, όπου ο γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος Μάο έστρεψε τις (κατά τη γνώμη του επαναστατημένες) μάζες εναντίον της μικροαστικής γραφειοκρατίας του ίδιου του κόμματός του. Συγχωρήστε με αν τον αδικώ, αλλά δεν δίνω πολλές πιθανότητες στον Αλέξη να τοιχοκολλά προκηρύξεις με τίτλο «βομβαρδίστε τα επιτελεία», όπως έκανε τότε ο Μεγάλος Τιμονιέρης. Τουναντίον, ποντάρω όλα μου τα λεφτά στην πιθανότητα να εννοεί αυτή τη «στοίχιση» των δύο ΣΥΡΙΖΑ ως παραγέμισμα εκατοντάδων πούλμαν με ρουσφετολάγνους ψηφοφόρους του Μητρόπουλου και του Κατρούγκαλου, οι οποίοι θα μεταφέρονται χύδην στο κομματικό συνέδριο για να ψηφίσουν κατά του Λαφαζάνη. Συνήθως κάτι τέτοιοι, προγκίζουν κιόλας, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Τώρα θα μου πείτε, «αυτό δεν κάνουν τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ; Στον ΣΥΡΙΖΑ σε πειράξανε αυτά;» Σωστόν. Πλην νόμιζα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην «Ίσκρα» είτε στην τσιπρική εκδοχή του, δεν είναι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Άλλως, απλώς να το πουν και όλες οι παρεξηγήσεις θα λυθούν δια μιας. Όχι τίποτα άλλο, ο Τσίπρας είπε στο «Κόκκινο» ότι «η ταξική πάλη είναι μια διαρκής αναμέτρηση»… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News