Υπάρχουν αρκετές πεποιθήσεις σχετικές με το καλοκαίρι οι οποίες συχνά αναπαράγονται ως απόλυτες αρχές. Μιας και το διανύουμε σκέφτηκα να αναφερθώ σε μερικές από αυτές και να δούμε πότε έχουμε να κάνουμε με υπερβολές και πότε με βάσιμους ισχυρισμούς.

Όλοι μας για παράδειγμα μεγαλώσαμε με την απόλυτη απαγόρευση της εισόδου μας στη θάλασσα αμέσως μετά το φαγητό. Έχω ακούσει μανάδες να μην αφήνουν τα παιδιά τους να μπουν ακόμη και στο ντους αν δεν έχει περάσει μια ώρα από την τελευταία μπουκιά. Έχει βάση όμως ο φόβος κάθε γονιού πως γεμάτο στομάχι και νερό σημαίνει πνιγμός; Η αλήθεια είναι ότι κατά τη διάρκεια της πέψης υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα κράμπας σε κάποιο άκρο χωρίς αυτό όμως να είναι συχνό και εύκολο αν δεν έχουμε να κάνουμε με έντονη σωματική άσκηση. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση κράμπας αν βρίσκεσαι σε ρηχά νερά μπορείς απλά να βγεις έξω. Είναι άλλο πράγμα δηλαδή να τιγκάρεις στο φαγητό και να βγεις για έντονο κολύμπι στα βαθιά και άλλο να κάτσεις στα ρηχά νερά χαλαρός. Γενικότερα δεν υπάρχουν στοιχεία και στατιστικές που να συνδέουν πνιγμούς με το φαγητό και την πέψη (αντιθέτως η κατανάλωση αλκοόλ πριν το μπάνιο είναι άκρως επικίνδυνη). Βέβαια στη θάλασσα μετά το φαγητό μπορεί να μας έρθει ευκολότερα ανακατωσούρα οπότε οι γονείς δικαιολογούνται αν εξακολουθούν να είναι αυστηροί. Άσε που και οι ίδιοι μπορούν να χαλαρώσουν λίγο μετά το φαγητό δίχως να τρέχουν στην παραλία αμέσως.

Αν είσαι όμως έξω από τη θάλασσα και παίζεις στην άμμο τι κινδύνους διατρέχεις; Η αμμουδιά δεν είναι ακίνδυνη μιας και περιέχει πολλούς μικροοργανισμούς που μπορεί να προκαλέσουν γαστροεντερικές διαταραχές. Το ίδιο ισχύει και για το νερό της θάλασσας το οποίο δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για πλύσιμο δερματικών πληγών. Το δέρμα μας πρέπει να καθαρίζεται με πόσιμο νερό και σαπούνι και σε περίπτωση τσιμπήματος πρέπει να αντιστεκόμαστε στην επιθυμία να το τρίψουμε. Ξύνοντας ένα τσίμπημα απελευθερώνεται περισσότερη ισταμίνη η οποία προκαλεί περισσότερο πρήξιμο και φαγούρα. Ένα παγάκι πάνω στο τσίμπημα είναι σίγουρα καλύτερη κίνηση. Στο θέμα των τσιμπημάτων και των κουνουπιών με ρώτησε μόλις χθες ένας φίλος για τις μεθόδους απομάκρυνσης τους. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια μεγάλη γκάμα ουσιών που βοηθούν αλλά αυτό που απορρίπτω είναι τις συσκευές υποτιθέμενης απώθησης με υπερήχους. Όχι μόνο δεν βρήκα καμία μελέτη που να στηρίζει αυτή τη μέθοδο αλλά αντιθέτως κυκλοφορούν άρθρα με πολύ αρνητικές κριτικές.

Είτε είμαστε στη θάλασσα είτε έξω από αυτή ο μεγάλος κίνδυνος προέρχεται από τον ήλιο και η προστασία από αυτόν είναι πολύ σημαντική λόγω της υπεριώδους ακτινοβολίας και των υψηλών θερμοκρασιών που πρέπει να αποφεύγουμε. Στην πρώτη περίπτωση δεν θα πρέπει να ξεγελιόμαστε από τα σύννεφα καθώς αυτά δεν μας προστατεύουν από την υπεριώδη ακτινοβολία οπότε το αντηλιακό ή μια ομπρέλα χρειάζονται πάντα. Ας θυμόμαστε ότι τα μελανώματα και ο καρκίνος του δέρματος έχουν συνεχώς αυξητική πορεία. Ας μην βλέπουμε την άμυνα του σώματος στον κίνδυνο ως κάτι επιθυμητό και ας μην το σπρώχνουμε στα όρια του για χάρη της αισθητικής. Στην περίπτωση της χρήσης κλιματισμού (aircondition) αρκετοί διαμαρτύρονται για συχνές αδιαθεσίες. Εδώ ίσως υπάρχει θέμα με την υγρασία του περιβάλλοντος που μειώνεται με τη λειτουργία του κλιματιστικού. Μπορεί η χαμηλή θερμοκρασία να μην ευθύνεται για την αδιαθεσία αλλά η ξηρότητα των αεραγωγών μας όπως της μύτης μας κάνουν πιο ευάλωτους σε ιούς.  Σε ότι αφορά την ενυδάτωση του οργανισμού μας μπορείτε να ανατρέξετε και στο άρθρο «Μα δεν διψάω ρε φίλε» το οποίο αναφέρεται σε έναν ακόμα μύθο περί ποσότητας. Βέβαια το καλοκαίρι οι ανάγκες μεγαλώνουν αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να ακούμε το σώμα μας. 

Κάθε νέα συζήτηση φυσικά για καλοκαιρινούς μύθους, αλήθειες και κινδύνους θα την καλωσόριζα όπως και όλοι οι αναγνώστες. Καλές μας βουτιές με προσοχή και προστασία όσων μας έχουν ανάγκη!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News