Είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η κάθε εξουσία, από την πιο μετριοπαθή και δημοκρατικά εκλεγμένη, μέχρι την πιο απολυταρχική, όταν προσπαθεί να κρατηθεί. Αυτό την «τυφλώνει» και συχνά δεν βλέπει ή δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι είναι αδύνατο. Ούτε τις συνέπειες της μάταιης αυτής προσπάθειας μπορεί να αντιληφθεί, αν θεωρήσουμε βεβαίως ότι την ενδιαφέρουν.

Βλέπουμε, για παράδειγμα, τους κάθε λογής δικτάτορες και αιμοσταγείς τυράννους, όπως ο Σαντάμ και ο Καντάφι, οι οποίοι δεν παρέδωσαν τα όπλα ακόμη και όταν ήταν πασιφανές πως είχαν χάσει το παιχνίδι. Αποτέλεσμα, ο ένας να βρεθεί μέσα σε ένα λαγούμι σαν τυφλοπόντικας και ο άλλος να λιντσαριστεί. Το ίδιο συνέβη και με τον Τσαουσέσκου παλαιότερα.

Συχνά δε αυτοί οι ηγέτες αιματοκυλούν τους λαούς τους και προκαλούν μεγάλες συμφορές προκειμένου να παραμείνουν με κάθε τρόπο και μέσο στην εξουσία. Απόδειξη, ο Άσαντ. Τα ίδια περίπου, σε πιο ήπια μορφή, συμβαίνουν και στις δημοκρατικά εκλεγμένες εξουσίες.

Βλέπουμε έτσι σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ να μη θέλουν να αποχωριστούν από την εξουσία, ενώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι το πράγμα πια δεν βγαίνει. Ότι η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει αυτοδύναμος, όπως εκείνος θέλει, τελείωσε.

Πώς είναι δυνατόν να φιλοδοξεί κυβερνήσει ένα κόμμα όταν:

1. Δεν διαθέτει αυτοδυναμία.
2. Έχουν διαφοροποιηθεί στη Βουλή 40 βουλευτές ανάμεσα στους οποίους πρωτοκλασάτα στελέχη και υπουργοί.
3. Έχουν διαφωνήσει και διαφοροποιηθεί το 55% της Κεντρικής του Επιτροπής
4. Έχει διαφοροποιηθεί η νεολαία του, η οποία έφτασε στο σημείο την ώρα της κρίσιμης ψηφοφορίας στη Βουλή να διαδηλώνει απ΄ έξω.
5. Πολλά στελέχη του, από τους διαφωνούντες, δηλώνουν ότι θα αντισταθούν στην πολιτική του κόμματός τους, στο πεζοδρόμιο.

Μυστήριο; Αρμοδιότητα ψυχιάτρων; Υπομανία; Τύφλωση; Τι να υποθέσει κανείς: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατον να κυβερνήσει αυτοδύναμος, είτε τώρα είτε μελλοντικά και αυτό το ξέρει και ο Τσίπρας και το ξέρουν όλοι. Διότι και με νέες εκλογές δεν βγαίνει πια αυτοδύναμος, αφού θα διασπαστεί.

Και στο εσωτερικό του κόμματος όμως βλέπουμε το ίδιο θλιβερό παιχνίδι. Οι διαφωνούντες όχι μόνον δεν παραιτούνται αλλά θέλουν από το να μείνουν στο κόμμα μέχρι να κρατήσουν εκείνοι τη σφραγίδα του κόμματος. Αυτό ανήκει στην αρμοδιότητα όχι των απλών αλλά των πιο φημισμένων ψυχιάτρων της ανθρωπότητας.

Την εξουσιομανία όμως την πληρώνουν τελικά οι χώρες και οι λαοί και αυτό είναι το πιο τραγικό.

Είδαμε πόσα δεινά προκάλεσε το δημοψήφισμα που ο Τσίπρας έκανε, ακριβώς για να μη διασπαστεί το κόμμα του και να μη χάσει την εξουσία. Απόδειξη ότι οι εξουσιαστές μπροστά στον φόβο της απώλειας «τυφλώνονται». Γιατί μόνο ένας «τυφλωμένος» θα ήλπιζε ότι μπορεί να αποφύγει αυτό το πεπρωμένο, πατώντας σε δύο βάρκες. 

Ακόμη και προχθές, για τον ίδιο λόγο ο Τσίπρας έκανε το ίδιο λάθος. Είπε ξεκάθαρα στη Βουλή, με σκοπό να κρατήσει το κόμμα του από τη διάλυση, ότι δεν πιστεύει στη συμφωνία, που τη δέχτηκε πιεζόμενος και χωρίς να έχει εναλλακτική. Ένα γεγονός το οποίο και αλήθεια να ήταν θα έπρεπε να το κρύβει. Και πώς θα του δώσουν τα χρήματα να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα το οποίο δεν πιστεύει; Πώς θα το εφαρμόσει;

Σ' αυτή την περίπτωση βλέπουμε πάλι πόσο «τυφλή» και επικίνδυνη είναι η εξουσία στα ψυχορραγήματά της και πόσο είναι ικανή να θυσιάσει έναν ολόκληρο λαό. Γιατί με αυτή του τη φράση ο Τσίπρας, όχι μόνο διακινδυνεύει, αυτό που ο ίδιος επέλεξε πολιτικά, αλλά το κάνει με μάταιο τρόπο μια και δεν είχε καμία απολύτως τύχη, όπως επιβεβαίωσε και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News