Κατοικώ χίλια μέτρα μακριά από την είσοδο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σε μία σοφίτα, στις Βρυξέλλες. Η γενιά που έφυγε, ναι, μαντεύετε σωστά. Συνήθως  αυτό το «έφυγε» μένει μετέωρο να σημαίνει πολλά: μια καλύτερη ζωή, μια dolce vita, μια λιποταξία, μια δοκιμασία, μια τιμωρία. Αυτό που σίγουρα σημαίνει μια τέτοια φυγή, είναι πολλές, συχνές επιστροφές. Σε αντίθεση με τη φυγή, κάθε μία από αυτές τις επιστροφές έχει κάτι το τρομερά γήινο, το κάθε φορά και πιο πυκνό και πάτριο. Έτσι λοιπόν, πήρα την πρωινή πτήση του Σαββάτου 4 Ιουλίου για να ψηφίσω στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Μία τόσο διαφορετική επιστροφή. Οι εικόνες, οι ειδήσεις, τα πρόσωπα, τα πράγματα, έχουν όλα κάτι το εκκωφαντικό φέτος το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Η εκκωφαντικότητά τους αυτή συνίσταται στη δύναμη που έχουν να σκοτεινιάζουν την ψυχή σου.

Η χώρα μου. Η χώρα για την οποία δεν καλούμαι πλέον εδώ και καιρό να ιστορήσω αλλά να εξηγήσω στους φίλους και συναδέλφους μου. Η χώρα που άφησα θυμωμένη και στην οποία επιστρέφω κάθε φορά και πιο σιωπηλή. Ηχούν στα αυτιά μου τις τελευταίες μέρες  τα λόγια του Βέλγου καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο: «Ελένη, ξέρεις, χαίρομαι που προέρχομαι από το Βέλγιο γιατί είναι μία χώρα που προήλθε σαν ένα ατύχημα της ιστορίας. Έτσι, δεν είμαι υποχρεωμένος να είναι περήφανος για αυτήν. Όπως για παράδειγμα ένας Γάλλος είναι περήφανος που είναι Γάλλος ή ένας Έλληνας περήφανος που είναι Έλληνας. Έτσι, εγώ, είμαι περήφανος για το ότι δεν έχω κάτι για το οποίο πρέπει να είμαι περήφανος». Και μετά το βλέμμα μου πέφτει και γεμίζει περηφάνια και «γιατί;» στο εξώφυλλο του Observateur: «Jamais sans la Grèce» (Ποτέ χωρίς την Ελλάδα) και ξαφνικά ξέρω πως όλες οι χώρες-ατυχήματα της ιστορίας δεν θα μάθουν ποτέ τι δύναμη και τι παρηγοριά και τι ελπίδα και τι πίκρα είναι να είσαι από την ακτινοβόλο Ελλάδα, αυτήν την άγνωστη περήφανη Ελλάδα που θάλπει, που σχίζει τα πάντα στα δύο, που διαλύει, που διαλύεται, που αυτοπυρπολείται στις Βρυξέλλες και τα βράδια λούζεται γυμνή στο φεγγαρόφωτο, που περιμένει στυλωμένη στο Σούνιο να αντικρίσει λευκά πανιά, που υπάρχει εκστατικά. 

Το χειρότερο νομίζω στοιχείο του χάους που με περιβάλλει και με κατοικεί απόψε είναι η ακαταμάχητη δύναμη ενός ερωτήματος που μας πείθει γλυκά να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους: «Γιατί να αναλωθώ στο να αναζητώ τις αιτίες του χάους; που είναι ούτως ή άλλως τόσο μα τόσο πολλές». Τις αιτίες της αβάσταχτης βαρύτητας της ερμηνευσιμότητας ενός Όχι, τις αιτίες που πολιτευόμαστε ακόμη με μη πραγματοποιήσιμες και αμφίσημες νεφέλες, με εφηβικές εμμονές και χάρτινους Μινώταυρους.

«Δεν κρύβεται στην νύχτα το άσπρο γιασεμί» τραγουδά ο Λουδοβίκος. Όλες μου οι σκέψεις τριγυρνούν γύρω από το σκοτάδι, την εικόνα του ερέβους, αυτά που επιζούν του σκότους και της βάθους του, του χάους και της αβύσσου. Η Ελλάδα, άραγε, να είναι ένα από αυτά; Αν ναι, της υπόσχομαι πως την αγαπώ, ακόμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News