Η σημερινή προσπάθεια συμφωνίας των πολιτικών αρχηγών δεν είναι προσπάθεια συνεννόησης και κοινού μετώπου. Είναι πολύ αργά για αυτό. Είναι προσπάθεια διαμοιρασμού των πολιτικών και νομικών ευθυνών για όσα έρχονται. Θα γίνει μια προσπάθεια αναζήτησης κεφαλαίων και συμφωνίας για παραμονή μας στην Ευρωζώνη, αλλά οι ανάγκες πλέον της χώρας μας είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που ήταν  ακόμα και 10 μέρες πριν. Με όσα συμβαίνουν στην οικονομία μας η Ελλάδα, σήμερα Δευτέρα 6 Ιουλίου, είναι μία χώρα με πολλαπλάσιες ανάγκες για επαναφορά της οικονομίας της, σε σχέση με την Ελλάδα 10 μέρες πριν.

Μόλις 1 μήνα πριν, τα 8 δισ. της διαπραγμάτευσης ήταν ένα ποσό που θα μπορούσε, με κατάλληλες μεταρρυθμίσεις, να διατηρήσει την οικονομία μας σε λειτουργία. Το ποσό που απαιτείται πλέον ξεπερνά τα 40 δισ., και κάθε μέρα που περνά χωρίς χρηματοδότηση προστίθενται και 1 έως 2 δισ.. Αυτό είναι ένα ποσό που η εγκλωβισμένη στις επιλογές της κυβέρνηση, ειδικά μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, είναι αδύνατον να υπογράψει και να παρουσιάσει στο χθεσινό 61% των πολιτών. Το ύψος του ποσού, για να εξυπηρετηθεί μακροπρόθεσμα, απαιτεί συντριβή της λειτουργίας του κράτους αλλά και της παραγωγικής οικονομίας.

Οι Ευρωπαίοι από τη πλευρά τους, απέκτησαν χθες το μεγαλύτερο στρατηγικό πλεονέκτημα που θα μπορούσαμε ποτέ να τους δώσουμε. Ακόμα και αν συζητήσουν την προοπτική μιας χρηματοδότησης τέτοιου ύψους, πατώντας στον εγκλωβισμό της κυβέρνησης με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, θα απαιτήσουν τις αυστηρότερες δυνατές ρήτρες και εγγυήσεις που εξ αρχής γνωρίζουν ότι είναι αδύνατον να δεχτεί η ελληνική κυβέρνηση. Τα κοινοβούλια των χωρών τους, γνωρίζουν πολύ καλά πλέον ότι η όποια χρηματοδότηση εγκριθεί από μεριά τους και το ύψος της, φέρει μεγάλο οικονομικό ρίσκο και πολιτικό βάρος σε σχέση με τη διαχείριση και διάθεση κεφαλαίων των φορολογούμενων πολιτών κάθε χώρας. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήδη είναι γνωστό σε όλους τους πολίτες της Ε.Ε και είναι μεταφρασμένο στη συνείδησή τους ως ένα ΟΧΙ στη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη, με ό,τι πιέσεις και απαιτήσεις δημιουργεί αυτό προς τους πολιτικούς τους.

Η συζήτηση πλέον στις ευρωπαϊκές χώρες θα είναι μία. Η αναζήτηση τρόπου «απεμπλοκής» από τα προβλήματα της Ελλάδας και το βάρος που προκαλεί. Βάρος, τόσο πολιτικό όσο και οικονομικό. Θα κληθούν ουσιαστικά να μας δώσουν μια κάποια βοήθεια για να μειώσουν στα μάτια του κόσμου τις μελλοντικές ευθύνες που θα τους αποδοθούν για τη γεωπολιτική τους ήττα. Η βοήθεια αυτή, σε χρηματικούς όρους θα είναι ουσιαστικά το ποσό που θα πάρουμε για να αποχωρήσουμε.

Η μεγάλη κερδισμένη χώρα του παιχνιδιού είναι ουσιαστικά η Αμερική. Η Αμερική που πλέον επεκτείνει τη γραμμή ενεργειακού και κατ' επέκταση οικονομικού ελέγχου, ανάμεσα στη Ρωσία και την Ευρωπαϊκή ένωση. Μία γραμμή που ξεκινά απο την Ουκρανία και καταλήγει στο νότιο άκρο της Μεσογείου. Αποκτά με αυτόν τον τρόπο μία περιοχή με ανάγκες οικονομικής εξάρτησης, ανάγκες οικονομικής τροφοδοσίας με ταυτόχρονο περιορισμό των πιθανών πηγών-χρηματοδοτών. Το έδαφός μας γίνεται πλέον το κέντρο ενδιαφέροντος αυτού του ιδιότυπου αποκλεισμού. Η εξέλιξη του ελληνικού θέματος ανοίγει τον δρόμο της ίδρυσης του κράτους του Κουρδιστάν, με τα τεράστια αποθέματα του φθηνότερου και ταυτόχρονα ποιοτικότερου πετρελαίου παγκοσμίως.

Η Ε.Ε ηττήθηκε, εμείς μετατραπήκαμε, μόνοι μας ουσιαστικά, στους «χρήσιμους ηλίθιους» -κατά Λένιν- του παιχνιδιού. Οι πολιτικές των τελευταίων αρκετών χρόνων, μας οδήγησαν στο αναπόφευκτο. Κάθε πολιτική, οικονομική, γεωπολιτική αλλαγή στην ιστορία, για να είναι επιτυχημένη θα πρέπει να αποκτά πρώτα τον χαρακτήρα του «αναπόφευκτου», έτσι ώστε να μετριάζονται και κατ' επέκταση να ελέγχονται οι αντιδράσεις των μαζών, εντός του γεωγραφικού χώρου που συμβαίνουν οι αλλαγές.

*Ο Χρήστος Γραμμένος είναι οικονομολόγος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News