Ήταν 23 Απριλίου 2012, λίγες ημέρες πριν τις ελληνικές εκλογές, όταν ο τότε πρωθυπουργός της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε, ανακοίνωνε πρόωρες εκλογές μιας και η κυβέρνηση συνεργασίας δεν θα κατάφερνε να περάσει από το κοινοβούλιο νομοσχέδιο για περικοπές 15 δισ. όπως είχε προτείνει η ΕΕ.

Στο γράμμα του προς τη βασίλισσα Βεατρίκη υπογράμμιζε πως «δεν διαθέτει πλέον την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να κάνει ό,τι είναι αναγκαίο για την οικονομία της χώρας», τη στιγμή που ο πρώην κυβερνητικός του εταίρος Γκερτ Βίλντερς υποστήριζε πως «δεν θα ανεχτούμε ο λαός μας να ματώσει στα χέρια των τεχνοκρατών των Βρυξελλών».

Τις προηγούμενες εβδομάδες οι Οίκοι αξιολόγησης προειδοποιούσαν ότι αν τα μέτρα λιτότητας δεν περνούσαν, η χώρα θα κινδύνευε να χάσει την πολύτιμη βαθμολογία ΑΑΑ. Παράλληλα, το Ολλανδικό γραφείο Οικονομικής πολιτικής προέβλεπε σε έκθεσή του 4,6% έλλειμμα κάθε χρόνο για τα επόμενα 2 χρόνια, ενώ μέλη της ΕΚΤ ανέφεραν πως «έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε να κάνουμε μέχρι στιγμής».

Ο τότε υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας, ντε Γιάχερ, είχε δεσμευθεί να παραδώσει ένα πακέτο περικοπών στις Βρυξέλλες έως τις 30 Απριλίου. Αλλά δεν κατάφερε να τηρήσει την προθεσμία. Ως τραγική ειρωνεία, ένα χρόνο πριν, σε από κοινού δηλώσεις του με τον πρωθυπουργό είχαν υποστηρίξει δημόσια πως «Από τώρα και στο εξής θα πρέπει να εμποδίσουμε τις χώρες να παραβιάζουν τους κανόνες χωρίς τιμωρία […] Στο μέλλον, ενδέχεται, οι χώρες αυτές να εξαναγκάζονται να εγκαταλείπουν το ευρώ».

«Κάθε φορά που η οικονομική ανάπτυξη απογοήτευσε, οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να περικόψουν τις δαπάνες ή να αυξήσουν άμεσα τους φόρους,[…] γεγονός που διακινδυνεύει μια αυτοτροφοδοτούμενη δίνη της ανάπτυξης από τη δολοφονική λιτότητα», ήταν οι δηλώσεις του τότε υπουργού οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιντνερ.

Φυσικά, η ιστορία συνεχίστηκε, οι εκλογές είχαν σαν αποτέλεσμα ένα νέο κυβερνητικό σχηματισμό, υπό τον Ρούτε, σε συνεργασία με το Εργατικό κόμμα από όπου προέρχεται και ο σημερινός υπουργός οικονομικών της χώρας Ντάισελμπλουμ. Ο τελευταίος, κατάφερε να περάσει ένα ελαφρώς αλλαγμένο πρόγραμμα περικοπών. Λιγότερο από 3 χρόνια μετά, ο ίδιος απαιτεί άμεση συμμόρφωση και εξαγγέλλει ομόφωνες αποφάσεις… πλην ενός. Και είναι περίεργο να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, μιας και έχει ζήσει και αναδειχθεί μέσα από παρόμοιες καταστάσεις, μόνο που τότε στη Χάγη, όπου γίνονταν οι διαβουλεύσεις που έμελλαν να εκτοξεύσουν την πολιτική του καριέρα, δεν υπήρχαν ουρές στα ΑΤΜ. Ούτε 28% ανεργία. Ούτε ηλικιωμένοι να κλαίνε στον δρόμο. Ο ίδιος δεν ντρεπόταν να περπατήσει εκτός συνόρων μην τυχόν τον περάσουν για κλέφτη ή τεμπέλη.

Ας πάψουμε, λοιπόν, να στήνουμε στον τοίχο την εκάστοτε χώρα που ασθενεί, πιέζοντάς την πάντοτε να καταπιεί το ίδιο χάπι για να αναρρώσει. Ας πάψουμε να θυσιάζουμε την ανθρωπιά στον βωμό της άκαμπτης ισορροπίας.  Δεν ξέρουμε, ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος που θα βρεθεί σε παρόμοια θέση και, φυσικά, ας μην ξεχνάμε ποιος ήταν ο προηγούμενος.

Τα παραπάνω βασίστηκαν κυρίως σε άρθρα της βρετανικής Telegraph της περιόδου Μαΐου-Ιουνίου 2012.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News