«Ἓν οἶδα ὅτι ουδὲν οἶδα» είπε ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος. Μορφές σαν τη δική του λείπουν σίγουρα από τη σύγχρονη ταλαιπωρημένη Ελλάδα ενώ ολοένα αυξάνονται οι περιπτώσεις των παντογνωστών με τα πανό και τα συνθήματα. ΣΙΓΟΥΡΑ ναι, λέει ο 18χρονος που δεν έχει βιώσει την πραγματικότητα του κόσμου και φωνάζει. ΣΙΓΟΥΡΑ όχι, λέει ο 45χρονος που είναι πεπεισμένος ότι εξαπατάται από τους πάντες και τα πάντα και φωνάζει. Το τεχνικό διακύβευμα κατανοητό μόνο από οικονομολόγους. Το «ουσιαστικό» (η λέξη χρησιμοποιείται ποιητική αδεία) ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως από δημοσιογράφους, πολιτικούς και σίγουρους συμπολίτες μας. Ας εξετάσουμε όμως τα πράματα από την αρχή.

Χλευαστικά επικαλούμενοι την απόλυτη δημοκρατική διαδικασία, ψηφίζουμε επί μιας συμφωνίας με τις ψήφους μας ως ένα ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο, παραμονή ή έξοδο από το ευρώ και ό,τι άλλο ποθεί να ερμηνεύσει ο καθείς αναλόγως της πολιτικής του πυξίδας και του επιπέδου ενημέρωσης και παιδείας. Δεχόμενοι την παραφροσύνη που χαρακτηρίζει την κατάσταση αυτή, ας περάσουμε στο φλέγον ζήτημα∙ Ευρώπη.

Η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της αυτοθυσίας για το γενικότερο καλό πέραν των οικονομικών διευκολύνσεων έχει αποτύχει εξ ορισμού, αφού στο πρώτο μείζον πρόβλημα που παρουσιάστηκε δεν κατάφεραν να αποφευχθούν αυτοκτονίες, συσσίτια και τα άγχη των νομοταγών πολιτών που η αξιοπρέπειά τους (συχνή καραμέλα σε πάνελ και διαφημιστικά σποτ) δοκιμάζεται καθημερινώς. Πράγματι, όταν ο τρόπος επίλυσης έχει ως κύριο μέλημα την παραγωγή πλεονάσματος και την αποπλήρωση δανείων και όχι την ανακούφιση των θυμάτων της πολύπλευρης κρίσης, η πορεία των μέτρων προδιαγράφεται αποτυχημένη και δίνει βήμα σε εξτρεμιστικές και πιθανώς βίαιες συμπεριφορές.

Εντούτοις, η ρήξη και η υβρεολογία (εκβιαστές από τη μία, ανεύθυνοι από την άλλη) δεν αποτελούν τη λύση και σπιλώνουν την ξεκάθαρα ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας μας. Η Ελλάδα, όπως έχει κάνει πολλάκις στο παρελθόν, πρέπει να αποτελέσει τον πρωτοπόρο σε αυτή την τουλάχιστον απαιτητική περίοδο. Σε συνεργασία με τον λαό της Ευρώπης, που έχει καταλάβει τη δεινότητα της κατάστασης -βλέπε διαδηλώσεις Γερμανών κατά των μέτρων λιτότητας- να αλλάξει αποφασιστικά τη λάθος ρότα της τελευταίας πενταετίας, με ομόνοια, ψυχραιμία και με το μεγαλείο που διακρίνει την πλούσια ιστορία της. Όσοι από την άλλη θεωρούν το σενάριο αυτό ουτοπικό και προτιμούν την έξοδο, να θυμηθούν ότι στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας όπου όλες οι χώρες προσπαθούν με κάθε τρόπο να εισέλθουν στο προνομιακό γκρουπ της Ευρώπης, προτάσεις όπως αυτή του Νταβούτογλου που προθυμοποιείται να πληρώσει το ελληνικό χρέος, να λύσει το κυπριακό και να καταστήσει το Αιγαίο ζώνη ειρήνης, θα αυξάνονται έξω από την ομπρέλα της Ευρώπης.

Εν ολίγοις, όσοι ενημερωμένοι και υπεύθυνα είναι πεπεισμένοι ότι ο χρόνος και ο τρόπος είναι κατάλληλοι για μία ψύχραιμη και παραγωγική συνεννόηση με τους εταίρους, ενώ το ρίσκο της εξόδου είναι προϊόν εκφοβιστικών παραγόντων και μηδαμινό μπροστά στο κέρδος, ας υποστηρίξουν το όχι. Οι υπόλοιποι θα αναγκαστούμε να δεχθούμε μια αποτυχημένη πολιτική για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο ενός αχρείαστου δημοψηφίσματος.

Υ.Γ.: Τα προαναφερθέντα λέγονται με επιφύλαξη και κανένα ίχνος απόλυτης σιγουριάς. Όσοι διαφωνούν ίσως και πιθανώς είναι ορθότεροι. Η πραγματική ομορφιά της δημοκρατίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News