Στις 5 Ιουλίου ο ελληνικός λαός έχει κληθεί για να αποφασίσει εάν επιθυμεί να συνεχιστούν τα μέτρα λιτότητας που συνεπάγονται περαιτέρω μείωση των μισθών και των συντάξεων, είτε να αποκηρύξει τις πολιτικές που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και να προβεί σε μία ευνοϊκότερη συμφωνία με τους εταίρους. Όπως πολλάκις έχει διατυπωθεί, δεν τίθεται επ’ ουδενί καμία ρήξη με το ΕΥΡΩ, αλλά με την απόφασή του αυτή ο λαός θα μπορέσει να δείξει την απέχθειά του προς τους ταπεινωτικούς όρους που επιδιώκει να επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση εις το διηνεκές. Πιο συγκεκριμένα, η νεοφιλελεύθερη πολιτική που αναδεικνύεται στην εποχή της οικονομικής κρίσης από τα θεσμικά όργανα, και ειδικότερα από τα τραπεζικά στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει ως απώτερο στόχο να καθηλώσει και να υποτάξει τα κράτη-μέλη που χρειάζονται οικονομική βοήθεια. Όπως άλλωστε έχει ομολογήσει και ο Μαρξ σε χρηματικά ζητήματα δεν χωράνε γλύκες! Ακριβέστερα, το μείζον ζήτημα που προκύπτει από την οικονομική στήριξη που μας προσφέρει η Ευρώπη είναι το πώς αναπαράγονται οι όροι που επιθυμούν οι δανειστές για να παραχωρήσουν χρηματική βοήθεια στην χώρα μας. Όπως όλοι έχουμε βιώσει οι όροι αυτοί, με τους οποίους «δεχόμαστε» τη χρηματική ενίσχυση, έχουν κατακερματίσει την ελληνική κοινωνία τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Επιπροσθέτως, τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογικά προτάγματα που απορρέουν από τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν απωλέσει κάθε μορφή δημοκρατίας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν δέχονται τη λαϊκή συμμετοχική διαδικασία που θα εξασφαλίσει μία ευνοϊκή συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση, αλλά εκβιάζουν με κάθε τρόπο τη χώρα να δεχτεί την διαιώνιση των μέτρων λιτότητας κάνοντάς τα ακόμη σκληρότερα. Με άλλα λόγια οι δανειστές γνωρίζουν απολύτως ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, όμως παρόλα αυτά δεν μπορούν να το δεχτούν  διότι το κόστος είναι αμιγώς πολιτικό και συνεπάγεται με την απομάκρυνσή τους από το πολιτικό προσκήνιο, δηλαδή την πολιτική τους ήττα και την απώλεια των συμφερόντων τους. Συνεπώς, επιδιώκουν να συνεχίσουν τα μέτρα που θα καταδυναστεύσουν τους πολίτες της χώρας.

Όσον αφορά το εσωτερικό της χώρας οι πολιτικές δυνάμεις έχουν διασπαστεί στη διαιρετική τομή του δημοψηφίσματος με το ΝΑΙ να πρεσβεύει την αποδοχή της συμφωνίας (άρα και την συνέχιση της σκληρότερης λιτότητας) με κάθε κόστος και στην διαιρετική τομή του ΟΧΙ που μέσω της λαϊκής εντολής θα μπορέσει η κυβέρνηση να διεκδικήσει μια αξιοπρεπέστερη διαβούλευση με τους εταίρους, εφόσον θα διαθέτει και τη νομιμοποίηση από τον λαό. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως προαναφέρθηκε, τα ηνία έχουν στην κατοχή τους επιφανείς τραπεζίτες που σε συνδυασμό με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές αποσκοπούν να περιορίσουν την κρατική εθνική κυριαρχία των εκάστοτε χωρών και να προβάλλουν στη θέση της πολιτικής την οικονομία. Επί παραδείγματι, επιθυμούν να έχει λόγο στην πολιτική εν γένει μόνο η οικονομία, δηλαδή να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις μόνο οι τομείς της οικονομίας.

Ακόμη ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να δεχτεί τους εκβιασμούς (όπως το κλείσιμο των τραπεζών, την απειλή για έξοδο από το ευρώ, τον έλεγχο κεφαλαίων…) που του επιβάλλουν οι δανειστές, ούτε όμως την τρομοκρατία και την κινδυνολογία των ΜΜΕ που στοχεύουν να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες και με όπλο τον φόβο να τους αποκόψουν από κάθε ορθολογική επιλογή.

Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει ζήτημα εξόδου από το ΕΥΡΩ διότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα ήταν καταστροφικό για τις παγκόσμιες αγορές αλλά κυρίως για την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς το όνειρο για μία περαιτέρω ολοκλήρωση θα είχε καταρρεύσει. Συνεπώς, οι πολίτες της χώρας χωρίς φόβο θα πρέπει την Κυριακή να βροντοφωνάξουν ένα ηχηρό ΟΧΙ στη λιτότητα που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

*Ο Αθανάσιος Σαραφούδης είναι φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News