1) Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σ’ αυτή τη ζωή αν δεν έχεις συμμάχους. Ξεκινάει ο Στάνις Μπαράθεον για να διεκδικήσει τον θρόνο, καθότι πιστεύει ότι του ανήκει δικαιωματικά. Ξεκινάει μόνος του; Στο μέσον της διαδρομής δεν προσπαθεί να δημιουργήσει συμμάχους; Όταν ξεκινάς να διεκδικήσεις το δίκιο σου, όταν ο στόχος σου είναι να αλλάξει πραγματικά κάτι, όταν θες να επαναστατήσεις κόντρα σε μια ανάλγητη Ευρώπη που άγεται και φέρεται από τοκογλύφους -όπως λες- που δεν είναι ανθρωπιστική και αλληλέγγυα οφείλεις να έχεις συμμάχους. Οι συμμαχίες ισχυροποιούν τη δύναμή σου, δημιουργούν μεγαλύτερη αμηχανία στον εχθρό, καθότι δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο εσένα αλλά και μια στρατιά άλλων ανθρώπων, έχεις αυτομάτως ακόμα έναν αρχηγό στη διάθεσή σου για διαπραγματεύσεις και στο φινάλε προβληματίζεις ακόμα περισσότερο τον εχθρό ότι το δίκαιό σου είναι όντως δίκαιο και δεν το βλέπεις έτσι μόνο εσύ αλλά και μερικές άλλες χώρες επίσης. Στην περίπτωση της Ελλάδας και οι 18 χώρες της Ε.Ε. είναι εναντίον μας. Κανένας σύμμαχος. Βαδίζουμε μόνοι μας.

2) Οτιδήποτε ανοργάνωτο έχει την τάση να καταρρέει. Όταν παίζεις παιγνίδια πολιτικής, παίζεις αυτομάτως παιγνίδια στρατηγικής. Οτιδήποτε είναι άταχτο και ανοχύρωτο στην πρώτη μάχη πέφτει σαν κλαράκι από δέντρο σάπιο. Γιατί νομίζεις πως οι Έλληνες έκαναν 400 χρόνια για να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό; Γιατί όλες οι προηγούμενες (ψευτο)επαναστάσεις που δημιουργούσαν ήταν ανοργάνωτες, δεν είχαν σαφή προσανατολισμό, οπότε διακόπτονταν εύκολα άμα τη εμφανίσει τους. Πόσα και πόσα κεφάλια δεν έπεσαν στις ψευτοεπαναστάσεις που έγιναν στο Kings Landing ή ακόμα και στο Μίριν της Καλίσι όταν κάποιοι από κάτω θέλησαν να εξεγερθούν; Τακτοποιήθηκαν πριν προλάβουν καν οι αρχηγοί να μάθουν τι έγινε. Ποιο είναι το στρατηγικό σχέδιο που έχει η κυβέρνηση σε περίπτωση που στο δημοψήφισμα βγει το «όχι»; Θα κάνει τι ακριβώς; Δε μας έχει πει ποτέ κανείς τους ανοιχτά. Άραγε οι ίδιοι έχουν plan B;

3) Η ιστορία γράφεται πάντα απ’ τους νικητές για τους νικητές. Η Ιστορία αναφέρει πάντα αυτούς που έφεραν τα καλύτερα αποτελέσματα με τρόπο θριαμβευτικό και αυτούς που έφεραν τα χειρότερα αποτελέσματα με τρόπο υποτιμητικό. Τους δε ενδιάμεσους, αυτούς που πρωτοστάτησαν στη μάχη, αυτούς που μπήκαν μπροστά και βγάλανε σπαθί κατευθείαν, αυτοί που φώναζαν γιούρια όλοι μαζί θα πέσουμε, αυτοί που ήταν ο πρώτος στόχος στο σπαθί του αντιπάλου, αυτοί που καθοδηγούνται μόνο από το πάθος και όχι τη σκέψη τους, τους αναλώσιμους, δεν τους μνημόνευσε ποτέ κανείς. Πόσα και πόσα κεφάλια δεν έχουν πέσει; Πόσοι και πόσοι άντρες δεν έχασαν τη ζωή τους για τα ιδανικά τους; Πόσα και πόσα πτώματα δεν υπάρχουν μετά από κάθε μάχη; Ε και λοιπόν; Αυτούς ποιος τους ξέρει; Θα πάμε τώρα να βάλουμε το σώμα μας μπροστά να πούμε ένα τρανταχτό «όχι» στην Ευρώπη και να είμαστε τα πρώτα κεφάλια που θα πέσουν. Η πρώτη παγκοσμίως χώρα εντός της ΕΕ, δυτική (όπως θεωρούμαστε) που μόνη της αποφάσισε να φύγει από την ισχυρότερη συμμαχία που υπάρχει και να βρεθεί στο πάνθεον των ηρώων που αντιστάθηκαν κοντά στους άλλους μεγάλους πεσόντες, τη Ζιμπάμπουε, τη Σομαλία και το Σουδάν! Τέτοια τιμή αξιώναμε για την πατρίδα μας τόσα χρόνια! Και μετά περιμένουμε τι; Να γίνουμε οι επόμενοι Μεταξάδες που είπαμε το ηρωικό «όχι» και οι επόμενοι Καραϊσκάκηδες που αντισταθήκαμε στον εχθρό! Και ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει, η Ευρώπη θα συνεχίσει να είναι δυνατή, ο χρόνος θα συνεχίσει να κυλάει, ο ήλιος θα βγαίνει πάντα από την ανατολή κι εμείς τι; Πού; Με ποιους; Ποιος, αλήθεια, ασχολήθηκε ποτέ με τους αναλώσιμους;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News