Όπως ανέβαινα τις σκάλες στο μετρό του Συντάγματος και κοίταξα κάτω την αποφασισμένη λαοθάλασσα, αισθάνθηκα όπως πριν σαράντα χρόνια στα σκαλάκια της Νομικής. Ενθουσιασμό, δέος και τεράστια ευθύνη στους ώμους. Και αναρωτήθηκα ποιο είναι το υπόγειο νήμα που συνδέει δύο εκ πρώτης όψεως τόσο διαφορετικές και τόσο απομακρυσμένες μεταξύ τους στιγμές.

Η αβίαστη απάντηση είναι: η Δημοκρατία. Τότε καταργημένη, τώρα εν κινδύνω γιατί όλοι αντιλαμβάνονται ότι σε ένα τόσο ανήσυχο κόσμο και μια τόσο ταραγμένη γειτονιά, το ευρώ είναι κάτι παραπάνω από νόμισμα, είναι και διαβατήριο στον κόσμο της λογικής και της σχετικής ηρεμίας. Και μετά σκοτείνιασα. Και οι σύντροφοί μου που ήταν μαζί μου στα σκαλάκια της Νομικής και τώρα είναι μισοί μισοί; Και φίλοι αγαπημένοι που πίστεψαν ότι τα νεανικά μας όνειρα θα πάρουν εκδίκηση με την κυβέρνηση της Αριστεράς; Γιατί δεν είναι όλοι ημιμαθείς, φιλόδοξοι νεαροί ή φαντασιόπληκτοι νάρκισσοι πλαισιωμένοι από μια ομάδα φανατικών και ιδεοληπτικών; Γιατί υπάρχει κόσμος πολύς που πίστεψε στο παλιό όνειρο που όμως σαράντα χρόνια μετά έχει εξελιχθεί σε εφιάλτη. Κόσμος που δεν είδε με καλό μάτι τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ αλλά το προσπέρασε μπροστά στην ανάγκη να σχηματιστεί κυβέρνηση της Αριστεράς.

Κόσμος που είναι αδύνατον να μην ανατριχιάζει με την καθαρόαιμη φασιστική συμπεριφορά της Κωνσταντοπούλου και σκύβει το κεφάλι όταν την ακούει αλλά μέχρι χτες πίστευε ότι θα τη χαλιναγωγήσει ο Τσίπρας και ότι δεν θα συμβεί το αντίθετο. Κόσμος που πίστεψε ότι κάνουν λάθη αλλά δεν λένε ψέματα, κόσμος πολύς που όπως και εμείς αρνήθηκε να βγάλει τα λεφτά του έξω (αυτοί από εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, εμείς από χρέος απέναντι στη χώρα) και τώρα βλέπουν τις τράπεζες κλειστές, τις αγορές να μην μπαίνουν στην πίστα του χορού και τη χώρα χρεοκοπημένη. Και καλούνται να ψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα που τους διαβεβαίωναν ότι δεν πρόκειται να γίνει. Με όλους αυτούς πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά, με ειλικρίνεια και σεβασμό, μέχρι την Κυριακή και να ζητήσουμε την ψήφο τους υπέρ του ΝΑΙ. Και δεν μπορώ να ακούω ότι δεν υπάρχουν λογικοί στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι όλοι «είναι στο κόλπο». Ούτε επιτρέπεται να χλευάζουμε στελέχη που προχωράνε σε ολική ή μερική διαφοροποίηση, έστω την τελευταία στιγμή, ακόμα και αν κίνητρο τους είναι η αυτοσυντήρησή τους μετά το βέβαιο ναυάγιο.

Πέντε μήνες τα είπαμε αυτά, τώρα δεν είναι η στιγμή μιας αμφίβολης δικαίωσης. Δεν είναι ώρα οργής, είναι η στιγμή να απλώσουμε το χέρι στους μη φανατικούς. Όχι μόνο για το αποτέλεσμα που αυτονοήτως θα καθορίσει την τύχη της χώρας. Αλλά γιατί πρέπει πάση θυσία να μην επεκταθεί ο ήδη υπάρχων διχασμός και ο δίαυλος επικοινωνίας με αυτόν τον κόσμο αποτελεί μια γέφυρα που οφείλουμε όλοι να περιφρουρήσουμε. Γι' αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία ο τρόπος που απευθυνόμαστε όχι μόνο σε αυτόν τον κόσμο αλλά σε καθε πολίτη. Συμπεριφορές που αποπνέουν ρεβανσισμό, έστω και υπαινιγμοί για ειδικά δικαστήρια και Γουδί, κραυγές αντί επιχειρημάτων είναι έξω από τον δικό μας κώδικα αρχών και αξιών και δεν μας ταιριάζουν. Το αποφύγαμε μέχρι στιγμής, αφήσαμε τους φανατικούς της άλλης πλευράς να μονοπωλούν τον διχασμό με την ασχήμια του λόγου και των πράξεών τους. Να το κρατήσουμε έτσι μέχρι το τέλος. Να μην παρασυρθούμε αν, όπως όλα δείχνουν, καταφέρουμε να γυρίσουμε τον αγώνα, να μην παρασυρθούμε από τη μέθη της νίκης. Γιατί αν το Όχι είναι καταστροφή, το Ναι δεν θα είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Και για να το διαχειριστούμε πρέπει να ενώσουμε τον λαό. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News