Δεν είναι ταυτόσημη η σπουδαιότητα ενός δημιουργού με τον «θόρυβο» που κάνει κατά το πέρασμά του από τη ζωή. Δεν είναι, με άλλα λόγια, η εξωστρέφεια και η «διαφήμιση» του έργου εκείνες που θα καθορίσουν το μέγεθος και την αναγνώριση ενός συνθέτη από το ακροατήριο. Γιατί μέσα στα χρόνια αυτά, τα σύγχρονα, από τότε δηλαδή που η τεχνολογία επέτρεψε στον άνθρωπο την καταγραφή της στιγμής, την αποθήκευση και την αναπαραγωγή του ήχου, υπήρξαν και μερικοί άνθρωποι που προτίμησαν να γίνουν γνωστοί με τις νότες ή τους στίχους τους, χωρίς αυτά να συνδεθούν με την εικόνα ή το πρόσωπό τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Βασίλης Δημητρίου που «έφυγε» σήμερα (28/4/2015) από τη ζωή.

Δεν είναι ένα και δύο τα τραγούδια εκείνα του Βασίλη Δημητρίου που έχουν εκπορθήσει τις πύλες του συλλογικού μας υποσυνείδητου. Τραγούδια του που αναγνωρίζει και αγαπά το πανελλήνιο, δίχως τις περισσότερες φορές να ξέρει τον δημιουργό τους. Κι αν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι τέτοια είναι η μοίρα των ανθρώπων αυτών, να παλεύουν δηλαδή με τα κείμενα και τις παρτιτούρες τους, μόνοι, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, στην περίπτωση του Βασίλη Δημητρίου το συγκεκριμένο κλισέ έμοιαζε με επιλογή. Διακριτικός, ευγενής, αλλά ταυτόχρονα δημιουργικός και ουσιαστικός υπέγραψε μερικά από τα πιο αναγνωρισμένα τραγούδια των τελευταίων ετών. Η «Αγάπη» (Πόσο πολύ σ’ αγάπησα-στίχοι: Κατίνα Παΐζη), το «Πεπρωμένο» του (μουσική-στίχοι: Βασίλης Δημητρίου) έχουν χτίσει φωλιά στις καρδιές όλων και έχουν συνδεθεί με προσωπικές στιγμές του καθενός μας, όπως συμβαίνει με τα πραγματικά μεγάλα τραγούδια. Κι εκείνος, ο δημιουργός τους, μάλλον επιθυμούσε να απολαμβάνει αυτό ακριβώς: να γνωρίζουν όλοι τα τραγούδια του, να τα αγαπάνε παράφορα, να τα ξέρουν απέξω, αλλά ταυτόχρονα να μην έχουν ιδέα για το πώς μοιάζει ή πώς λέγεται ο άνθρωπος που τα έγραψε. Ίσως για να μπορεί να τα ακούει μαζί τους σαν ένας από αυτούς στην ταβέρνα, στις πλατείες ή στις μουσικές σκηνές και να αφουγκράζεται ταυτόχρονα τις αντιδράσεις τους χωρίς το αδιάκριτο βλέμμα που προκαλεί η αναγνωρισιμότητα.

Ο Βασίλης Δημητρίου γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1945 στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του έγραψε μουσική για το θέατρο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο, αλλά και έργα σε κλασικές φόρμες. Υπήρξε μέλος της ΕΕΘΣ (Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων Μεταφραστών και Συνθετών), της ΕΔΕΤ (Ένωση Δημιουργών Ελληνικού Τραγουδιού) και ιδρυτικό στέλεχος του ΠΜΣ (Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος) του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικό Μουσείο. Από το 2004 έως το 2010 διατέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ, ενώ υπήρξε και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου και του Ελληνικού Φεστιβάλ. Περισσότερα από 600 τραγούδια φέρουν την υπογραφή του για τα οποία συνεργάστηκε με σπουδαίους στιχουργούς, όποτε δεν έγραφε ο ίδιος τα λόγια. Ανάμεσά τους: Μάνος Ελευθερίου, Δημήτρης Χριστοδούλου, Κατίνα Παΐζη, Βαγγέλης Γκούφας, Μποστ, Γιάννης Κακουλίδης, Κ.Χ. Μύρης, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Στέφανος Ληναίος, Παύλος Μάτεσις, Γιάννης Λογοθέτης κ.ά. Παράλληλα, συνεργάστηκε με σπουδαίους ερμηνευτές: Γιώργος Νταλάρας, Σωτηρία Μπέλλου, Μανώλης Μητσιάς, Χάρις Αλεξίου, Ελένη Βιτάλη, Μαρινέλλα, Δήμητρα Γαλάνη, Χρήστος Θηβαίος κ.ά.

Η περαιτέρω αναφορά σε ημερομηνίες, ονόματα, επιτεύγματα, καταγραφές και μουσικολογικές αποτιμήσεις, λίγη σημασία έχει. Όλες αυτές οι (υποκειμενικές ή αντικειμενικές) αναφορές, ουδόλως θα εμποδίσουν το ελληνικό κοινό να συνεχίσει να αγαπά με αμείωτη ένταση τα τραγούδια του Βασίλη Δημητρίου.

Σήμερα, Τρίτη 28 Απριλίου 2015, το ελληνικό τραγούδι στέκει φτωχότερο αποχαιρετώντας έναν σημαντικό άνθρωπό του. Έναν άνθρωπο που το υπηρέτησε με διακριτικότητα και το προίκισε με αριστουργήματα. Καλό ταξίδι Βασίλη Δημητρίου. Καλή αντάμωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News