Θα μείνει για καιρό αυτός ο τραυματισμός των ελληνοαμερικανικών σχέσεων από τη διαμαρτυρία/καταγγελία-καταπέλτη του Αμερικανού πρέσβη Ντέιβιντ Πιρς. Καταγγελία απέναντι στη νομοθέτηση, από τη Βουλή των Ελλήνων, της ρύθμισης που θα οδηγήσει (μεταξύ άλλων) στην απελευθέρωση/κατ' οίκον περιορισμό του Σάββα Ξηρού.

Ήδη, η φιγούρα του Ντέιβιντ Πιρς είναι από τις πιο ήπιες περιπτώσεις Αμερικανού πρέσβη που έχουν περάσει από την Ελλάδα στη μεταπολίτευση, στην πολιτική κατηγορία «πρόβατο»: τίποτε που να θυμίζει Τομ Μίλερ ή έστω Νίκολας Μπερνς. Συνεπώς, το έντονο περιεχόμενο ήταν φανερό ότι ερχόταν «από πάνω», από Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή Λευκό Οίκο. Τα ίδια, αν όχι και πιο ωμά, άκουσε και ο Νίκος Κοτζιάς από τον ομόλογό του Τζον Κέρι, στην Ουάσιγκτον. (Ενώ, με σουρεαλιστική διάθεση όξυνσης, εξεδόθη Presidential Order που κατέτασσε στις απειλές της διεθνούς τρομοκρατίας Χριστόδουλο Ξηρό και… Νίκο Μαζιώτη). Ειλικρινά, θαρρούμε ότι σε δεύτερο μόνο πλάνο έρχονται τα σκοτεινά διακινούμενα σχετικά με αρνητική τομή στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, σχέσεις που μέχρι προ ημερών είχαν συμπεριλάβει τον αρκετά υποστηρικτικό ρόλο της Ουάσιγκτον στην άνιση αναμέτρηση της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους «εταίρους» της.

Γιατί οι διατυπώσεις Πιρς είναι βαρύτατες αφ' εαυτών. Διατυπώσεις όπως «είναι βίαιοι εγκληματίες και ανήκουν στη φυλακή, πουθενά αλλού» και «άνθρωποι που έχουν διαπράξει φρικτά και ειδεχθή εγκλήματα θα πρέπει να βρίσκονται ισοβίως φυλακή και όχι στην άνεση των σπιτιών τους, περιτριγυρισμένοι από φίλους, οικογένειες και συνεργάτες» ώστε να μην οδηγούνται σε «βεβήλωση της μνήμης των Αμερικανών που σκοτώθηκαν».

Όλα αυτά, όμως, είναι περιγραφικά. Εκείνο που αληθινά τραυματίζει -και τραυματίζει ακόμη κι αν δεχθεί κανείς ότι μεγάλο μέρος των αμερικανικών διατυπώσεων είναι αναγκαστικές (αν μη τι άλλο έχουν σιγά-σιγά προεκλογική εκστρατεία, εκεί. Κάθε δε αναφορά σε τρομοκρατία μετά την 11η Σεπτεμβρίου είναι σ' αυτούς τρομερά διαβρωτική…)- είναι η ανικανότητα, η απόλυτη ανικανότητα της ελληνικής πλευράς να λειτουργήσει προληπτικά. Ενώ γνώριζε τι θα συνέβαινε με τους Αμερικανούς. Ή, όφειλε να γνωρίζει!

Τι έπρεπε να κάνει; Εγκαίρως, όχι τρέχοντας πίσω από δηλώσεις και εξηγήσεις. Πρώτα-πρώτα, να έχει εξηγήσει στους ισχυρούς συμμάχους ότι στην Ευρώπη η διατήρηση ενός σχεδόν τυφλού και σε προϊούσα σωματική φθορά ανθρώπου στη φυλακή, είναι αντίθετη στα ανθρώπινα δικαιώματα: για την περίπτωση Ξηρού υπάρχουν μέχρι και καταδικαστικές αποφάσεις του Στρασβούργου. Βέβαια, η αναφορά στα ευρωπαϊκά δεν έρχεται εύκολα από μια χώρα που συχνά-πυκνά τα αγνοεί. Και προς μια χώρα όπου το να στέλνεις ανθρώπους στην ηλεκτρική καρέκλα ή να τους τελειώνεις με νευροπαραλυτική ένεση συνεχίζει να ισχύει ως «ποινική αξίωση της Πολιτείας». Πέρα απ' αυτά, όμως, με τη μεθυστική γεύση της συνολικής νίκης στο στόμα (και συνεπώς την τάση να κάνουμε το παγώνι σε διάφορους κοντινούς μας), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απέφυγε/«ξέχασε» να εξηγήσει ότι ο κατ' οίκον περιορισμός είναι (και λειτουργεί) ως συνέχιση της κάθειρξης. Δεν είναι επιστροφή στην οικογένεια και τους φίλους. Με τίποτε δεν είναι δικαίωση. Όθεν και το βραχιολάκι…

Και κάτι ακόμη: η ίδια η κυβέρνηση, δηλαδή η εκπρόσωπος της ελληνικής Δημοκρατίας, δεν σκέφθηκε να διαδηλώσει -πριν προκύψει το πρόβλημα!- την οδύνη και την επίσημη αναγνώριση στον πόνο των θυμάτων και των οικείων. Οι οποίοι δεν ήταν μόνο Αμερικανοί και Βρετανοί. Αλλά και Μπακογιάννης, Μομφεράτος, Αγγελόπουλος, Αθανασιάδης, Βρανόπουλος, Αξαρλιάν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News