Όταν τις προάλλες παρακολουθούσα την αναπληρώτρια υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, Τασία Χριστοδουλοπούλου, να μιλάει σε τηλεοπτική εκπομπή για το θέμα των μεταναστών, δεν μου φάνηκε ειρωνική ή αναίσθητη. Μου φάνηκε μόνο χαμένη. Σαν να είχε μόλις προσγειωθεί σε μία πραγματικότητα που ναι μεν την ήξερε αλλά κάπως αλλιώς την είχε φανταστεί.

Και, δεν ξέρω, αλλά να, λίγο τη λυπήθηκα.

Τη λυπήθηκα γιατί ξέρω την πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει. Αυτήν την πραγματικότητα που αλλιώς την είχε φανταστεί. Την έζησα από κοντά ως μέλος  ομάδας υποδοχής μεταναστών πριν κάποια χρόνια. Και θυμάμαι πολύ καλά το συναίσθημα του να μην μπορείς να πιστέψεις το πόσο πιο άσχημα, από πάρα πολύ άσχημα, είναι τα πράγματα.

Η υπεύθυνη της ομάδας μας, Βελγίδα νοσοκόμα, βετεράνος στο θέμα της περίθαλψης και καταμέτρησης προσφύγων, είχε προσπαθήσει να μας προετοιμάσει για την αθλιότητα της κατάστασης που θα αντιμετωπίζαμε. Όταν, κάποια στιγμή εγώ με εντελώς  μπαϊλντισμένο ύφος σχολίασα «τα ξέρουμε όλα αυτά Μαζμελ Σαμπίν δεν είμαστε από άλλο πλανήτη, πάμε παρακάτω» σήκωσε φρύδι και καρφώνοντάς με στα μάτια μού είπε «αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις, πολλαπλασίασε το με το 100 και μετά ξανά και ξανά…».

Τη θεώρησα υπερβολική.

48 ώρες μετά διαπίστωσα ότι το 100 που μου είχε πει ήταν λίγο, πολύ λίγο.

Δεν θα αναφερθώ στο τι είδα και τι έζησα. Αν και, ομολογώ, πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να τα κάνω όλα copy paste στον εγκέφαλο πολλών ανθρώπων γύρω μου. Από την άλλη, δεν θεωρώ πως για να ενδιαφερθεί κάποιος για όλα όσα αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να εκβιαστεί συναισθηματικά.

Δεν πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των θυμάτων στα non stop ναυάγια έγκυες γυναίκες και παιδιά  για να νιώσουμε ντροπή, θλίψη, φρίκη. Δεν πρέπει να έχει σημασία αν οι ζωές που χάθηκαν ήταν 9 ή 99 ή 999 για να αντιδράσουμε. Μία θα έπρεπε να είναι αρκετή. Όχι, ο οίκτος δεν είναι χρήσιμος. Αφήστε που ξεθωριάζει μετά από λίγο αφήνοντας πίσω του ανεκμετάλλευτο χρόνο. Κι όταν το πρόβλημα από τη μια ξεβράζει πτώματα και από τη άλλη γεννοβολάει ένα σωρό άλλα προβλήματα, δεν θες να χάνεις χρόνο. Ούτε μια μέρα, ούτε ένα λεπτό. Ούτε καν για να θρηνήσεις. Και ήδη έχουν χαθεί αιώνες.

Εύχομαι και ελπίζω αυτήν την αναθεματισμένη φορά οι αρμόδιοι υπουργοί της Ε.Ε να  ασχολούνται με το πρόβλημα για να βρούνε πραγματική, ουσιαστική  λύση. Κι όχι απλώς και μόνο για να βρούνε πώς θα σταματήσει να είναι πρόβλημά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News