Δεν θυμάμαι πόσες φορές μέχρι σήμερα έχει τελειώσει η μεταπολίτευση -λες και μιλάμε για οργασμούς. Νομίζω ότι πρώτη φορά το είπαμε όταν ο ΓΑΠ έβγαλε τη χειρότερη φωτογραφία στην ιστορία του Καστελόριζου. Μετά κατέρρευσε το ΠΑΣΟΚ, διαλύθηκε  ο παραδοσιακός δικομματισμός και σβήστηκαν οι αυτοδυναμίες από τα εκλογικά σενάρια. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια προσέγγιση. Τα δόγματα της πολιτικής μας θεολογίας δεν ομονοούν ως προς το τέλος της μεταπολίτευσης. Έχει σημασία; Ναι, έχει. Η πολιτική εμμονή με το ιστορικό πλαίσιο της μεταπολίτευσης δείχνει και πώς η χούντα του 1967 χρησιμοποιείται από το πολιτικό σύστημα ως σημείο αναφοράς και προσδιορισμού.

Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά το πραξικόπημα, η χώρα παραμένει τραγικά συνδεδεμένη με το γεγονός και τις συνθήκες που διαμόρφωσε. Οι κεντρικές πολιτικές αναφορές εκπορεύονται από εκείνη την εποχή. Η δημόσια συζήτηση ανατρέχει συχνά σε όρους, επιχειρήματα και συνθήματα που έχουν να κάνουν με τη χούντα και τα απόνερά της. Ο πρωθυπουργός μας γεννήθηκε τη χρονιά που αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, όμως πολιτεύτηκε επιλέγοντας συχνά τη χούντα ως σημείο αναφοράς. Η χούντα έγινε σύνθημα από ανθρώπους που δεν την έζησαν. Φώναζαν οι Συριζαίοι στις πλατείες, το ψιθυρίζουν τώρα οι «άλλοι» στα μπαρ. Αυτό ήταν αναμενόμενο, ίσως και θεμιτό τις πρώτες δύο, άντε τρεις, δεκαετίες μετά την πτώση της δικτατορίας. Τώρα είναι εμμονικό. Όχι όμως και παράλογο. Όταν τα εμφυλιοπολεμικά διχαστικά ακούγονται στα πάνελ, τότε, ναι, η χούντα θα κερδίζει λέξεις στον πολιτικό λόγο. Η Χρυσή Αυγή, άλλωστε, είναι το τρίτο κόμμα. Προχθές μία εφημερίδα προσέφερε στους αναγνώστες της την απολογία του Παπαδόπουλου. Και η τρομοκρατία έχει τις καταβολές της σε εκείνα τα χρόνια.

Όμως γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί χρειαζόμαστε δεκαετίες για να επουλώσουμε τραύματα και να ξεκινήσουμε νέο κεφάλαιο; Γιατί δίνουμε πολιτικό λόγο και επιρροή σε φαντάσματα και εμμονές; Είναι η αδυναμία μας να αντιληφθούμε το νέο και να επεξεργαστούμε την εξέλιξη. Είναι και ο τρόπος με τον οποίο αρθρώνεται ο πολιτικός λόγος: περιέχει άρνηση, αλλά όχι σύνθεση. Και, ασφαλώς, είναι και η κοινωνία που στέκεται πάντα διστακτική, σχεδόν με φόβο, μπροστά στο νέο. Δεν βλέπετε τι συμβαίνει τώρα; Δεν βλέπουμε πώς θα βαδίσουμε μπροστά. Συζητάμε πώς θα γυρίσουμε πίσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News