Προσπαθώ να τα πω από τηλεοράσεως, αλλά αποδεικνύεται πολύ δύσκολο. Κανένας δεν θέλει να κάνει μια δεύτερη σκέψη κάτω και πέρα από τα τετριμμένα. Να μειώσουμε, λοιπόν, τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος από 3,5% που ήταν για το 2015 και από 4,5% που ήταν για το 2016. Να το κάνουμε 1,5% όπως προτείνει η κυβέρνηση. Ωραία, συμφωνώ απολύτως. Καθότι και η κουτσή Μαρία (νομίζει ότι) καταλαβαίνει πως τα δισεκατομμύρια αυτά θα πέσουν στην πραγματική οικονομία, άρα θεωρητικώς θα δημιουργήσουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. (Το σωστότερο είναι ότι δεν θα αφαιρεθούν από την πραγματική οικονομία μέσω της φορολογίας). Πλην τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο μοιάζουν, ακόμα και σ’ αυτό το πασιφανές.

Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βάλει έναν στόχο που μας δεσμεύει απολύτως. Το χρέος μας για να θεωρηθεί βιώσιμο από τις αγορές, πρέπει να πέσει μέσα σε επτά χρόνια στο 124% του ΑΕΠ. Όμως η μείωση του κεφαλαίου του χρέους γίνεται αυστηρά με δύο τρόπους: Με τα πλεονάσματα και με τα λεφτά από τις αποκρατικοποιήσεις. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ο καθορισμός των πλεονασμάτων λοιπόν κάθε χρόνο σε τόσο θηριώδες ύψος, είχε γίνει για να «κουμπώνουν» με τον στόχο του 124% χρέος το 2022. Αν υπογράψουμε μαζί με τους εταίρους μια συμφωνία για μείωση των πλεονασμάτων (δίχως να παρεκκλίνουν επί το αρνητικότερο όλα τα υπόλοιπα προϋπολογισμένα μεγέθη της οικονομίας, πράγμα αδύνατο), αυτομάτως αναγνωρίζουμε μια αντίστοιχη απομάκρυνση από τον στόχο μας για το χρέος. Συνεπώς, αναγνωρίζουμε την ύπαρξη ισόποσου χρηματοδοτικού κενού. Το κενό αυτό μπορεί να καλυφθεί μόνο μ’ ένα τρίτο χρηματοδοτικό πρόγραμμα, που κατά πάγια πρακτική συνοδεύεται από μέτρα. Με μνημόνιο δηλαδή, για να συνεννοούμαστε. Εκτός αν συμφωνήσουμε ότι θα αυξήσουμε αντίστοιχα με τη μείωση των πλεονασμάτων, τα ποσά που θα εισπράξουμε από αποκρατικοποιήσεις, πράγμα που δεν θεωρώ πιθανό με την παρούσα κυβέρνηση…

Αυτά δεν σηκώνουν αμφισβήτηση, είναι μακροοικονομική θεωρία τετάρτου εξαμήνου σε οποιοδήποτε οικονομικό πανεπιστήμιο. Προσοχή, δεν υποστηρίζω ότι ο στόχος της μείωσης των πλεονασμάτων είναι λάθος, απλώς λέω ότι το θέμα είναι πιο πολύπλοκο απ’ όσο φανταζόμαστε και πάντως όχι μονόδρομος για πανηγυρισμούς. Καθότι η τόνωση της πραγματικής οικονομίας με τα λεφτά που θα γλυτώσουμε απ’ τα μειωμένα πλεονάσματα είναι ζητούμενο, όμως ένα νέο μνημόνιο δεν θα ασκήσει υφεσιακές πιέσεις σε παράπλευρους τομείς της οικονομίας; Φυσικά, εκτός αν δεχτούμε ότι τα προγράμματα από δω κι εμπρός, μ’ έναν μαγικό τρόπο θα γίνουν αναπτυξιακά και όχι περιοριστικά.

Γνωρίζω ότι αυτά που περιγράφω υπόκεινται στην επίδραση πολλαπλών παραμέτρων και πολιτικών αποφάσεων. Μία είναι η απομείωση του χρέους σ' ένα επαρκές ποσοστό για να πιάσουμε τον στόχο του 124% το 2022, με λιγότερα πλεονάσματα και αποκρατικοποιήσεις. Ο άλλος τρόπος είναι να αυξηθεί αυτός ο αυθαίρετος και γελοίος στόχος του 124% και να γίνει 130 ή 140%. Ούτως ή άλλως σχετικά είναι αυτά, οι αγορές θεωρούν βιώσιμα τα χρέη χωρών που είναι πάνω απ’ αυτό το ποσοστό, όπως η Ιταλία. Η άλλη πιθανότητα είναι, τα χρήματα που θα πέσουν στην πραγματική οικονομία να αυξήσουν σημαντικά το ΑΕΠ της χώρας, συνεπώς το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ να πέσει αυτομάτως δίχως να χρειαστεί εμείς να το ξεπληρώνουμε με υπέρογκα ποσά που θα βγάζουμε κάνοντας το ξερατό μας παξιμάδι. Όλα αυτά ισχύουν ως πιθανές παραδοχές, πλην μέχρι τον Ιούλιο πολύ δύσκολα θα έχει γίνει κάτι απ’ αυτά. Και εμείς τον Ιούλιο, μπορεί να χρειαστεί να καταφύγουμε σε νέο πρόγραμμα. Μακάρι να το γλυτώσουμε, αλλά δεν το βλέπω.

Διότι το ΔΝΤ μιλά για 8 δισ. χρηματοδοτικό κενό, η γερμανική κυβέρνηση για 20 δισ. και τα γερμανικά οικονομικά ινστιτούτα για 30 με 40 δισ., χωρίς να υπολογίζουν το ελληνικό αίτημα για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News