Διάβαζα σήμερα ένα ακόμη άρθρο για την υπόθεση του εικοσάχρονου Βαγγέλη που εξαφανίστηκε έπειτα από πολύμηνα καψώνια από κάποιους συμφοιτητές του στα Ιωάννινα. Σφίγγεται η καρδιά μου με κάθε περίπτωση bullying που ακούω. Στα δικά μου μαθητικά χρόνια δεν είχε όρο το φαινόμενο, όμως θυμάμαι πως ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εφηβικής ζωής οι παρέες που εκφόβιζαν και οι βλακονταήδες, όπως αυτοί που έκαναν τη ζωή του Βαγγέλη τόσο δύσκολη. Όλους μας στεναχωρούν βαθύτατα τέτοια περιστατικά και αναρωτιέμαι πόση ευθύνη έχει ο καθένας μας. Άραγε, ως μαθητές δεν κάναμε όλοι κάποιες φορές τα στραβά μάτια μπροστά σε διάφορα σκηνικά εκφοβισμού ή βίας (λεκτική, ψυχολογική, σωματική) στα σχολεία μας, άλλοι από φόβο και άλλοι από αδιαφορία; Πολλοί από τους γονείς που καταδικάζουν το φαινόμενο, επειδή σκέφτονται τα δικά τους παιδιά, μήπως διαφέρουν από τους βλακονταήδες όταν πουλάνε τσαμπουκά και εκφοβίζουν τον δίπλα τους στο φανάρι, στην υπηρεσία, στο γήπεδο, στον στρατό, στις πολιτικές συζητήσεις… παντού, δηλαδή.

Στα κοινωνικά δίκτυα δεν βλέπουμε πολλούς ενήλικες και γονείς να περνούν από τη μηχανή του κιμά κόσμο και κοσμάκη επειδή διαφέρουν από αυτούς σε σκέψεις, προτιμήσεις ή εμφάνιση; Δεν είναι συχνό να βλέπεις ανθρώπους να ασκούν κάποια μορφή βίας και να ταλαιπωρούν τους γύρω τους μόλις βρεθούν σε θέση ισχύος; Ναι, σίγουρα, είναι και θέμα υπευθύνων που πρέπει να ελέγχουν καταστάσεις είτε πρόκειται για σχολείο είτε για εργασιακό χώρο, όμως ποτέ δεν θα σταματήσουν όλα αυτά διότι είναι δυστυχώς στην άγρια φύση του ανθρώπου και συχνά στην άγρια επιρροή του ακατάλληλου περιβάλλοντος. Μόνο ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό ως άμυνα και ελπίδα… αυτό που έγραφα στο τέλος ενός άλλου άρθρου εδώ ("Το τέρας που κρύβεις μέσα σου") : ''Η φύση του ανθρώπου είναι απρόβλεπτη και πολλές φορές αδιανόητα σκληρή. Νιώθεις απογοητευμένος και ανήμπορος όταν σκέφτεσαι πόσο εύκολα μπορεί να παραστρατήσει ο καθένας. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να διατηρήσουμε το φως είναι να κρατήσουμε μέσα μας την προτροπή ενός Έλληνα που όλοι σεβόμαστε: «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Αυτό μας ζητούσε ο Νίκος Καζαντζάκης γράφοντας την Ασκητική. Ίσως δεν σώσεις τον κόσμο ολόκληρο μόνος σου, αλλά όταν χρειαστεί θα σώσεις τον περαστικό χωρίς να περιμένεις και χωρίς να διώχνεις την ευθύνη… και κάποιος άλλος θα πάρει την ευθύνη να σώσει εσένα άλλη στιγμή… και μόνο έτσι θα σωθούμε όλοι.''.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News