Η NatWest (National Westminster Bank) είναι μία από τις μεγαλύτερες τραπεζικές δύναμεις της Μ. Βρετανίας. Η νέα της διαφήμιση ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στα κοινωνικά δίκτυα, μιας και το μουσικό bacgkround είναι το περίφημο συρτάκι και μια καμπάνια που δηλώνει «Μια καρέκλα. Δύο άνδρες. Και πολύς χορός». Οι περισσότεροι Έλληνες που ζουν στην Αγγλία, απάντησαν με σχόλια καυστικά, επιθετικά, γεμάτα απέχθεια για το διαφημιστικό concept, που στην ουσία του εφορμάται από την πάλη ενδεχομένως δύο χωρών ή δύο συστημάτων: το μνημόνιο, τους υποστηρικτές του και τους πολέμιούς του.

Κάθε τραπεζικός όμιλος, στο πλαίσιο της επιχειρηματικής στρατηγικής του, στοχεύει στην ανανέωση, την ενδυνάμωση της πελατειακής του λίστας και εντέλει στην κεφαλαιακή του επάρκεια. Μεγάλος ο ανταγωνισμός και οι καινοτομίες, εξάλλου, λειτουργούν πάντα σαν δίχτυα έτοιμα για την επόμενη ψαριά. Το ζητούμενο με τη συγκεκριμένη διαφήμιση, είναι ότι πέραν της προώθησης του «νέου προϊόντος», το σενάριο με τη συνοδεία ίσως της πιο γνωστής ελληνικής σύνθεσης, αποτελεί μία προπαγανδιστική παντομίμα του μνημονιακού παζαρέματος. Για κάποιους είναι απλώς μια διαφήμιση, αλλά δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να καταλάβεις ότι η δύναμή της έχει πολλές αρθρώσεις. «Είσαι εσύ ενάντια στην τράπεζά σου. Και οι δύο θέλετε να κερδίσετε, αλλά μόνο ένας μπορεί». Δηλαδή, αγαπητέ διαφημιστά, θέλετε να μας πείτε ότι στον πόλεμο με την εν λόγω (και κάθε) τράπεζα, ο πελάτης θα βγει κερδισμένος; Και ότι οι τραπεζικοί όμιλοι θα εργάζονται με κόπο και ιδρώτα για την οικονομική ευμάρεια των πελατών τους, αφήνοντάς τους να σηκώνουν τα τρόπαια σε στιβαρές καταθέσεις, δάνεια και μειωμένα επιτόκια; Ή, μήπως τελικά, αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη ευκαιρία να χορέψουμε όλοι μαζί συρτάκι και όποιος φάει πρώτος τρικλοποδιά ή παραπατήσει, είναι έτοιμος για εξορία;

Και εκεί αρχίζει ο χορός, γύρω από μία καρέκλα, με πόδια να «σύρτονται» ή τουλάχιστον να προσπαθούν. Το έχουμε πει πολλάκις, οι Βρετανοί έχουν έναν μοναδικό τρόπο να φλερτάρουν με τον σαρκασμό. Τα όρια, όμως, μεταξύ σαρκασμού και κυνισμού, είναι μισό βήμα δρόμος. Mind the gap, με λίγα λόγια. Προσπάθησα να δω την καμπάνια και από τη χιουμοριστική της πλευρά και να μην προτρέξω σε εμπάθειες και εθνικιστικές υστερίες. Το λούτρινο μαϊμουδάκι, δε, που ρυθμικά συνοδεύει το χορευτικό αντίπαλο ζεύγος, είναι ίσως το μεγάλο ερωτηματικό στη σημειολογική ανάλυση της διαφήμισης. Μην είναι όλη η Ευρώπη που περιμένει με αγωνία το τέλος του Φλεβάρη; Μην είναι ο έρμος ο ελληνικός λαός, που άγεται και φέρεται μέσω αλλαγών, διακανονισμών, αναμονών και λαϊκού παζαρέματος; Παρεμπιπτόντως, δεν μπορούσαν να διαλέξουν ένα λιγότερο κακομούτσουνο; Ή μήπως το ASDA είχε προσφορά buy 1 get 1 free, σε περίπτωση που χρειαζόταν αντικατάσταση στο γύρισμα;

Goodbye unfair banking, στο τέλος της διαφήμισης. Μάλιστα. Της δικαιοσύνης Natwest, τραπεζικέ ηλιάτορα νοητέ! Για τη λειτουργικότητα των διαφημιστών μηνυμάτων, την πρόσληψη των εικονιστικών στοιχείων, την ενδεχόμενη συναισθηματική φόρτιση στους αποδέκτες τους, ας μιλήσουν οι ειδικοί. Αλλά το συγκεκριμένο concept, από όπου και αν το πιάσεις, είναι αποτυχημένο και για πάρα πολλούς, όχι μόνο Έλληνες, προσβλητικό. Όχι μόνο λόγω της μουσικής επιλογής του, αλλά και της άχαρης αισθητικής του συνολικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News